کتاب باور

کتاب الکترونیکی «باور» نوشتهٔ جیانی واتیمو با ترجمهٔ کاوه حسین‌زاده راد در نشر پگاه روزگار نو چاپ شده است. به باور واتیمو این تفکر متافیزیکی بود که فرهنگ غرب را به دو جبهه مخالف تقسیم کرد: علوم طبیعی و علوم انسانی، خدامنکری و خداباوری، فلسفهٔ تحلیلی و فلسفهٔ قاره‌ای. پس از مدرنیته، بن‌فکنی متافیزیک، مبنایی را برای فرهنگی که فاقد این گونه دوگانه‌انگاری‌هایی که خصلت بارز سنت غربی بوده فراهم آورده است. با فرض وجود «بازگشت دین»، باید ببینیم این دینی که کسانی مانند واتیمو از آن سخن می‌گویند چگونه دینی است. آیا این دین از سنخ همان دینی است که پیش از این موجود بود یا خیر؟ به‌منظور فتح باب بحث از ایدهٔ دریدایی «دین بدون دین» می‌آغازیم.

درباره کتاب باور

یکی از اندیشمندان مطرح در حوزهٔ بازگشت دین، جانی واتیمو متفکر معاصر ایتالیایی است که به تعبیر فیلسوف آلمانی میشائیل توینسن، در فلسفهٔ معاصر، اندیشهٔ پسامدرن اروپای لاتین را نمایندگی می‌کند و می‌توان از وی به‌عنوان یکی از مطرح‌ترین چهره‌های در قید حیات فلسفهٔ قاره‌ای و به‌ویژه هرمنوتیک نام برد، گر چه از نظر خود واتیمو تقسیم‌بندی‌ها و تقابل‌های دوتایی مانند فلسفهٔ قاره‌ای/ فلسفهٔ تحلیلی دیر زمانی است که رنگ باخته و اعتبار خود را از دست داده‌اند. واتیمو از بازگشت دین سخن می‌گوید، اما همان‌گونه که گادامر به‌درستی اشاره می‌کند واضح است بازگشتی که مورد نظر وی است نمی‌تواند به‌معنای بازگشت به متافیزیک یا هر قسمی از آموزه‌های کلیسایی باشد.

کتاب باور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به فلسفهٔ دین پیشنهاد می شود.

بخشی از کتاب باور

همگی ما از رابطه با امر قدسی، خداوند، دلایل غایی که عموماً برای وجود اقامه می‌شوند که به‌طور کلی چیزهایی هستند که دین درباره‌شان صحبت می‌کند (اجازه دهید یک بار و برای همیشه بگویم که، دست‌کم در این نوع از مکالمهٔ عمومی، من این اصطلاحات را بدون آنکه در پی توصیفات دقیق آنها باشم به کار خواهم برد) به‌عنوان بازنمایی اساس محتویات آگاهی‌ای مدد می‌گیریم که باید آن را در گسترهٔ نه چندان ناخودآگاه ذهنمان فراموشش کرده، کنار گذاشته و از یاد ببریمش؛ ممکن است ما حتی گاهی آنها را سرسختانه از سر بیرون کنیم و به‌عنوان مجموعه‌ای از ایده‌های بچه‌گانه که به دوره‌های دیگر زندگی تعلق دارند، شاید هم خطاهایی که ما در دام آنها افتاده‌ایم و باید خود را از آنها نجات دهیم، بینگاریم.

به دلیل اینکه «بازیابی» یکی از مضامین بحثی است که من در اینجا شرح خواهم داد، بر مسئلهٔ «بازیابی» که به دنبال توصیف «سکولارشدن» به‌مثابه مشخصهٔ اصلی تجربه دینی اصیل است انگشت می‌نهم. اکنون، سکولارشدن دقیقاً به‌معنای رابطه‌ای منبعث از کانون قدسی است که فرد از آن دور شده است، اما با وجود این حتی در شکل «تنزل‌یافته» و روایت تحریف‌شده‌اش، که به اصطلاحات این جهانی محض تقلیل یافت، فعال باقی ماند. چه بسا باورمندان آشکارا ایدهٔ بازیابی و بازگشت را به‌عنوان نشانه‌ای از جست‌وجوی مبدأ، یعنی وابستگی مخلوق به خداوند، بفهمند. اما من معتقدم فراموش‌نکردن اینکه این بازیابی همچنان لاجرم به‌معنای به رسمیت‌شناختن یک رابطهٔ تنزل‌یافته است به همان اندازه واجد اهمیت و مهم به شمار می‌رود. همان‌گونه که در فراموشی هستی‌ای که هایدگر از آن سخن می‌گوید، در اینجا نیز (در مقام تمثیل و مقایسه، آیا می‌توانیم دیگر بار از سکولارشدن پیام دینی سخن بگوییم؟) این بیشتر از آنکه به‌معنای آن باشد که خاستگاهی فراموش‌شده را با دوباره حاضرکردنش به یاد آوریم، به‌معنای یادآوری این نکته است که ما آن را پیش از این فراموش کرده‌ایم، و به‌یادآوردن این فراموشی و این فاصله، تجربهٔ دینی اصیل منحصر به فردی را به وجود می‌آورد.