کتاب بیش یادگیری

کتاب بیش یادگیری اثر اسکات یانگ به شما می‌آمود چگونه مهارت‌های سخت را فرابگیرید و در رقابت‌ها پیروز شوید.

درباره کتاب بیش یادگیری

بیش یادگیری: استراتژی‌ای سخت و نیز خودمحور (خود هدایتگر) برای کسب مهارت‌ها و اطلاعات است.

آیا تا بحال به این فکر کرده‌اید که بیش از ظرفیت‌هایتان از خودتان انتظار داشته باشید؟ آیا تا بحال فراتر از حاشیه توانایی‌های فعلی‌تان قدم برداشته‌اید؟ آیا چیزی را بیش از حد معمول یادگرفته‌اید؟ آیا تا بحال لذت و اثر بیشتر یادگرفتن را چشیده‌اید؟

این کتاب راهکارهایی را برای بیشتر یادگرفتن در اختیارتان قرار می‌دهد. شاید به همین دلیل است که واژه بیش یادگیری را معرف بهتری برای این فرایند می‌دانیم.

همه ما دوران مدرسه را مثل هم گذرانده‌ایم و تعریف‌مان از یادگیری برگرفته از همان روش قدیمی و سنتی آموزشی، آن هم در فضایی غیر واقعی است. عمدتاً فرزندان‌مان را به عملکرد بیشتر و جدی‌تر در قالب برنامه‌های آموزشی مکمل و فعالیت‌های فوق برنامه آموزشی مدرسه، ترغیب یا حتی وادار می‌کنیم.

بیشتر اوقات اگر به مهارت خاصی علاقه‌مند باشند به آنها اجازه نمی‌دهیم که پرداختن و یادگیری آن مهارت را با اولویت بیشتری از مطالب درسی دنبال کنند. تقریبا همه ما با این عبارت امری آشناییم. “اول درس!!” اما شاید محصول همین دو کلمه، خیل عظیم فارغ التحصیلان فاقد مهارتی است که تبدیل به پدیده‌ای تاسف‌بار بنام “بیکاران تحصیل کرده” شده است.

افرادی که تاکید به اولویت اغراق شده درس نسبت به مهارت مانع از این شده است که به توانایی‌ها و استعدادهای خود پی ببرند و مهارت‌های کاربردی را بیاموزند و خود را صرفا محدود به برنامه و فضای رسمی و سنتی مدرسه نکنند.

نویسنده کتاب با جمع آوری تجربیات افراد موفق که فراتر از مدرسه و دانشگاه قدم برداشته‌اند، به تفصیل به واژه بیش یادگیری پرداخته است. به تعریف وی بیش یادگیری عبارتست از تلاش برای آموختن کاربردیِ مهارت یا دانشی خاص در زمانی کوتاه با استفاده از استراتژی‌های خاص.

خواندن کتاب بیش یادگیری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به کتاب های موفقیت مخاطبان این کتاب‌اند.

بخشی از کتاب بیش یادگیری

مراقب میزان (ضرب‌آهنگ) باشید، قطعه خودش درست می‌شود. – فیلیپ جانستون، آهنگ‌ساز

از میان همهٔ نقش‌هایی که بنجامین فرانکلین در تمام زندگی‌اش به عهده داشت -از جمله کارآفرین، مخترع، دانشمند، دیپلمات و یکی از پدران بنیان‌گذار ایالات‌متحده- نویسندگی اولین و بهترین نقشش بود. اولین موفقیتش را در نویسندگی کسب کرد. وقتی بوستون را به قصد فرار از سال‌های آخری که به عنوان کارگر قراردادی در چاپ‌خانهٔ برادرش کار می‌کرد ترک کرد، به فیلادلفیا رفت. در آن‌جا، غریب و بی‌پول بود و قبل از این‌که بتواند شرکت خودش را راه بیندازد در یک چاپ‌خانهٔ دیگر مشغول به کار شد. کتابش با عنوان سال‌نامهٔ (آلماناک) ریچارد فقیر۱۲۳، پرفروش‌ترین کتاب بین‌المللی بود و او را قادر ساخت که در سن ۴۲ سالگی بازنشسته شود. هرچند، نوشته‌هایش در همین دوران زندگی (بازنشستگی) تأثیرات چشمگیری بر دنیا داشت.

به عنوان یک دانشمند در ریاضی مهارت چندانی نداشت و بیشتر به دستاوردهای کاربردی علاقه داشت تا نظریه‌های عظیم همگانی. بااین‌حال، هامفری دیوی، شیمی‌دان انگلیسی، با اشاره به این‌که سبک نوشتار وی «هم برای یک فرد کم‌سواد و مبتدی مناسب است هم برای یک فیلسوف»، افزود: «او در متونش به شکلی جذاب و شفاف به جزئیات پرداخته است. قدرت نوشتار و دستاوردهای کاربردی او باعث شهرت بین‌المللی‌اش شد.»

در سیاست هم دوباره استعداد نویسندگی‌اش به او کمک کرد تا بر متفقین پیروز شود و دشمنان احتمالی‌اش را متقاعد کند. او قبل از انقلاب امریکایی مقاله‌ای نوشت از زبان شاه فردریک دوم پروس، با عنوان «فرمانی از پادشاه پروس». در این مقاله روابط انگلیس و امریکا را موردانتقاد قرار داد و با توجه به این‌که ساکنین اولیهٔ جزایر بریتانیا اصالتاً ژرمن بودند پیشنهاد داد که شاه پروس باید «درآمد مستعمره‌های مذکور در بریتانیا» را افزایش دهد.

مهارت او در نویسندگی باعث شد که بعدها بیانیه‌های اعلام استقلال را هم بنویسد، و در آن سخنرانیِ توماس جفرسون را هم، که حالا با این جمله مشهور است «ما حقایقی می‌گوییم که نیازی به اثبات ندارند»، ویرایش کرد.

حالا این سؤال پیش می‌آید که بنجامین فرانکلین چگونه چنین مهارت فوق‌العاده‌ای را در نویسندگی و اقناع کسب کرد؟ خوشبختانه برخلاف بسیاری از نویسندگان بزرگ که راه‌های کسب مهارت خود را افشا نمی‌کنند، بنجامین فرانکلین خود دربارهٔ چگونگی رسیدن به این موفقیت سخن گفته است. در خودزندگی‌نامه‌اش به تفصیل از تلاش‌های زیادی می‌گوید که در دوران جوانی برای تمرین بخش‌هایی از مهارت نویسندگی انجام می‌داد. پدرش ازطریقِ نوشته‌های کودکانهٔ او دربارهٔ مزایای تحصیلات برای زنان که در مخالفت با یکی از دوستانش (او موافق بود و دوستش مخالف) نوشته بود، متوجه شد که توانایی متقاعدکردن دیگران در نوشته‌هایش وجود ندارد. بر این اساس، فرانکلین تصمیم گرفت تا برای پیشرفت در این بُعد تلاش کند و به تمرین مجموعه‌ای از مهارت‌های نویسندگی پرداخت.

او می‌گوید چنین تمرینی را از مجلهٔ موردعلاقه‌اش به نام تماشاچی۱۲۶ برمی‌داشت و دربارهٔ مقالات آن نکاتی را یادداشت می‌کرد. سپس چند روزی یادداشت‌ها را رها می‌کرد و سعی می‌کرد چکیدهٔ مقالهٔ اصلی را دوباره از حفظ بنویسد. بعد از اتمام کار، به گفتهٔ خودش «مقالهٔ تماشاچی خودم را با نوشتهٔ اصلی مقایسه می‌کردم، خطاهایم را می‌یافتم و آن‌ها را اصلاح می‌کردم». وقتی متوجه شد که دانش واژگانی‌اش محدود است، راهبرد دیگری در پیش گرفت؛ توانست با تبدیل نثر به شعر، کلمات را با مترادف‌هایی که در وزن و قافیه هماهنگ بودند جایگزین کند. برای بهبود توانایی‌اش در فصاحتِ مقاله دوباره رویکرد تقلید را امتحان کرد؛ اما این بار نشانه‌ها را به‌هم می‌ریخت، طوری که مجبور می‌شد ایده‌ها را براساسِ ترتیب درستشان دوباره بنویسد.

وقتی در بعضی از فنون نویسندگی به تبحر کامل رسید، به سراغ سبک نویسندگی سخت‌تری رفت که بُعد اقناع را دربرداشت. یک‌بار وقتی داشت کتاب دستورزبان انگلیسی را مطالعه می‌کرد، با ایده‌ای به نام روش سقراطی مواجه شد؛ ایده‌ای مبنی بر به‌چالش کشیدن نظرات دیگران ازطریقِ پرسش و پاسخ نه مخالفت مستقیم. سپس کارش را شروع کرد، به‌طورِی که سعی می‌کرد آگاهانه از «مخالفت ناگهانی و استدلال متقن» پرهیز کند و درعوض همهٔ تلاشش را بکند تا «در هر چیزی تردید کند و پرسش‌گری بی‌ادعا» باشد.