کتاب دیوید بویی

کتاب دیوید بویی نوشته سایمون کریچلی است. کتاب دیوید بویی با ترجمه مهدی پارسا و سحر دریاب منتشر شده است. 

درباره کتاب دیوید بویی

دیوید رابرت جونز در ۸ ژانویه ۱۹۴۷ در بریکستون، لندن متولد شد. او خواننده و ترانه‌سرا و بازیگر انگلیسی بود. او چهره‌ای برجسته‌ در صنعت موسیقی بود و او را از تأثیرگذارترین موسیقی‌دانان قرن بیستم می‌دانند. او در زمان فعالیت حرفه‌ای خود به ویژه برای آثار خلاقانه‌اش در طول دهه هفتاد میلادی مورد تحسین منتقدان و موسیقی‌دانان بود. حرفه او با بازآفرینی و ارائه بصری مشهور است. این کتاب دیوید بویی را از نگاه نویسنده بررسی می‌کند.

خواندن کتاب دیوید بویی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام فعالان و علاقه‌مندان به موسیقی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب دیوید بویی

دیدگاهی هست که برخی به آن « هویت روایی » می گویند. این دیدگاه می گوید زندگی هر کس داستانی است که یک آغاز، یک میانه و یک پایان دارد. معمولاً در ابتدا تجربه هایی آغازین، تعیین کننده و تروماتیک وجود دارند و بحران یا بحران هایی در میانه به وجود می آید ( رابطه، انواع اعتیادها ) که فرد به طور معجزه آسایی از آن ها جان سالم به در می برد. این داستان ها معمولاً با رهایی به اوج می رسند و با برقراری صلح بر روی زمین و خوشبختی همه ی انسان ها پایان می یابند. وحدت زندگی هر فرد وابسته به انسجام داستانی است که درباره ی خود تعریف می کند. مردم همیشه در حال انجام همین کارند. در پس ایده ی خاطره همواره دروغی نهفته است. دلیل این که بخش اعظم صنعت چاپ هنوز باقی مانده همین انسجام در خاطرات است که سیلاب ترسناک دوره های نوشتار خلاق را در دانشگاه ها تغذیه می کند. من در تقابل با این وضعیت و همراه با سیمون ویل به نوشتار ضدخلاق  باور دارم که در مارپیچ تصاعدی نفی ها حرکت می کند تا به... هیچ... برسد.

همچنین فکر می کنم هویت چیز شکننده ای است. در بهترین حالت توالی‌ای از جرقه های اپیزودی است، نه مجموعه ای از واحدهای روایی بزرگ. همان طور که دیوید هیوم سال ها پیش نشان داده است، زندگی درونی ما از دسته های جدا از هم ادراکاتی تشکیل شده که همچون لباس های چرک در اتاق های حافظه ی ما پخش و پلا شده اند. شاید به همین دلیل است که تکنیک بریده بریده کردنِ براین گیسین ( ۷) که در آن متن ظاهراً به طور تصادفی تکه تکه شده و به هم وصله پینه شده است - و تکنیکی که معروف است بویی از ویلیام بوراوز  وام گرفته - خیلی بیشتر به واقعیت نزدیک است تا هر نسخه ای از ناتورالیسم.

جالب است که اپیزودهایی که به زندگی من ساختاری بخشیده اند از کلام و موسیقی دیوید بویی آمده اند. او پاره های زندگی من را به هم گره زد، طوری که هیچ کس دیگری که می شناسم نمی توانست. مطمئناً خاطرات و داستان های دیگری هست که می شود تعریف کرد، و در مورد من ضعف حافظه ای که به دلیل حادثه ای که وقتی هجده سالم بود در یک کارگاه برایم اتفاق افتاد مسئله را پیچیده می کند. از وقتی که دستم در یک دستگاه گیر کرد خیلی فراموش می کنم. اما بویی موسیقی پس زمینه ی زندگی من بوده است؛ همراه همیشگی پنهانی ام. در روزهای خوب و روزهای بدِ من و او.

جالب این است که فکر نمی کنم در این دیدگاه تنها باشم. بویی برای بسیاری از مردم جهان ارتباطات عاطفی قدرتمندی ایجاد کرده است، و آن ها را از این که یک خود دیگر باشند نجات داده و به افرادی آزادتر، غیرعادی تر، صادق تر، گشوده تر و هیجان انگیزتر تبدیل کرده است. اگر به گذشته نگاه کنیم، بویی سنگ محکی برای آن دوران است، برای افتخارات آن دوران و شکست های افتخارآمیزش، اما همچنین برای قسمی پایدار ماندن در اکنون و برای امکان پذیری یک آینده، حتی مطالبه ای برای یک آینده ی بهتر.

قصدم این نیست که خودنمایی کنم. خب، من هرگز این مرد را - منظورم بویی است - ملاقات نکردم و فکر نکنم هیچ وقت او را ببینم (صادقانه بگویم، نمی خواهم. راستش می ترسم. چه بگویم؟ مرسی به خاطر موسیقی زیبایت؟ نظرم در مورد ABBA هم همین است). اما صمیمیت فوق العاده ای با بویی احساس می کنم، با این که می دانم این صمیمیت کاملاً خیالی است. همچنین می دانم که خیالی عمومی است که تعداد بسیار زیادی از طرفداران وفادار او دارند، کسانی که بویی برایشان یکی از ستاره های راک یا کلیشه ای رسانه‌ای نیست.