کتاب فلسفه هنر

کتاب فلسفه هنر نوشته ژآن لاکست است. کتاب فلسفه هنر را نشر ماهی با ترجمه محمدرضا ابوالقاسمی منتشر کرده است، این کتاب سیر فلسفه هنر در طول تاریخ را بررسی می‌کند.

درباره کتاب فلسفه هنر

فلسفه‌ هنر یکی از شاخه‌های اصلی مطالعات فلسفی است که به پژوهش در ماهیت هنر و آفرینش هنری می‌پردازد. کتاب فلسفه‌ هنر شرح کوتاهی بر کاوش فیلسوفان در زمینه‌ هنر در دوره‌های مختلف تاریخ است. 

فیلسوفان یونان با شک و تردید به هنر نگاه می‌کردند به همین دلیل درباره ماهیت آن بیشتر از دیگران پژوهش کرده‌اند. این کتاب شرحی است بر آرای فیلسوفان مختلف بر فلسفه هنر از افلاطون تا مرلوپونتی. این کتاب به موضاعاتی مانند نگرش افلاطون به تقلید، خصاسص حکم ذوقی و تعریف امر زیبا در فلسفه کانت، فلسفه هنر هگل، نقش تخیل در آفرینش هنری، نسبت هنر و حقیقت از دیدگاه هایدگر و پدیدارشناسی تجربه زیباشناختی در فلسفه می‌پردازد. 

در این کتاب می‌توانید با تاریخ فلسفه هنر از افلاطون تا قرن بیستم آشنا شوید. 

خواندن کتاب فلسفه هنر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شناخت فلسفه هنر پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب فلسفه هنر 

 افلاطون آغازگر فلسفهٔ هنر بود، اما نکتهٔ تناقض‌آمیز ماجرا آن‌جاست که این فلسفه با ملامت و مذمت «هنرهای زیبا» و شعر آغاز شد. با این حال شرط انصاف نیست اگر افلاطون را بی‌فرهنگ یا «هنرنشناس بنامیم، چون بالاخره در شهری مثل آتن زندگی می‌کرد و دوروبرش پر بود از آثار هنری. مثلا بنای پارتنون اندکی پیش از تولد او تکمیل شده بود. وانگهی افلاطون در آثارش غالبآ از نقاشان و مجسمه‌سازان عتیق و جدید یاد می‌کند (دِدال، زئوکسیس، فیدیاس و غیره). افلاطون هم مثل هر نجیب‌زادهٔ یونان قدر و قیمت شاعران را خوب می‌شناخت. خودِ سقراط هم از ابراز «دلبستگی و احترامش» به هومر ابایی نداشت (جمهوری، b۵۹۵) از این‌ها گذشته، مگر نه این‌که آثار افلاطون هم‌وزن آثار بزرگ ادبی است؟ اما دریغا که سقراط روی خوش به شاعران نشان نمی‌دهد و خواهان اخراجشان از شهر است (جمهوری، a ۳۹۸)؛ و نقاشی صامت و خطابهٔ مکتوب را به یک چوب می‌رانَد (فایدروس، d ۲۷۵)؛ و فقط هنر مصر از دم تیغ نقد غریبهٔ آتنی رسالهٔ قوانین جان به سلامت می‌بَرد (قوانین، d ۶۵۶)، زیرا فقط همین هنر است که قوانین سفت وسخت و قواعد لایتغیری دارد. 

دقیق‌تر آن‌که افلاطون اصلا کاری به کار «هنرهای زیبا» ندارد، بلکه غالبآ از فن (تخنه) بحث می‌کند. مثلا در رسالهٔ مرد سیاسی از فن بافندگی سخن می‌گوید و فن حکمرانی را تحلیل می‌کند. در گرگیاس فن بلاغت را زیر ذره‌بین می‌گذارد و در فیلبوس فن جدل را در رأس همهٔ فنون جای می‌دهد. آیا این بدین معناست که نقاشی و شعر و موسیقی در گسترهٔ وسیع این فنون جای مشخصی ندارند؟ قطعآ خیر. اما خلاف «هنرهای زیبا» ی مدرن، زیبایی ملاک و معیار تعریف این هنرها نیست. به‌زعم افلاطون زیبایی تقریبآ هیچ‌گاه در آثار هنری مجسم نمی‌شود. پس از آن‌که در هیپیاس بزرگ جست‌وجو برای یافتن ذات زیبایی به جایی نمی‌رسد، رسالهٔ مهمانی مشخص می‌کند که چگونه عشق به بدن‌های زیبا درنهایت به عشق به زیبای فی‌نفسه تعالی می‌یابد. گو این‌که افلاطون در این دو رساله هیچ حرفی از آثار هنری نمی‌زند.

با همهٔ این اوصاف می‌توان و باید به افلاطون رجوع کرد، زیرا مفهوم مدرن هنر از فلسفهٔ افلاطون ریشه می‌گیرد، مفهومی که در قرن هجدهم شکل گرفت و بر طبق آن، زیبایی جز لاینفک آثار برخی از هنرهاست و خودِ زیبایی هم مولد یک لذت «زیباشناختی» کمابیش ناب ولی اساسآ ذهن‌بنیاد است.