کتاب خیاط مایه دار و کف بین

کتاب خیاط مایه دار و کف بین نوشته فاضل اسکندر است که با ترجمه بابک شهاب منتشر شده است. این کتاب مجموعه داستانی جذاب است که شما را به میان داستان‌ها و افسانه‌های قدیمی می‌برد. 

درباره کتاب خیاط مایه دار و کف بین

این کتاب از هفت داستان تشکیل شده است و ویژگی اصلی داستان‌های کتاب خیاط مایه دار و کف بین روایت ساده و روشن آن‌ است. نویسنده در این کتاب نمی‌خواهد مطلبی  را به کسی یاد دهد و یا نمی‌خواهد کسی را قضاوت کند. داستان‌های کتاب ساده است و ریتم سریعی دارد، عموما درون‌مایه طنز دارد و مخاطب را خسته نمی‌کند. حوادث سریع پیش می‌رود و خواننده با کتاب می‌خندد و فکر می‌کند.

داستان‌های این کتاب به زبان روسی نوشته شده‌اند. نویسنده از پدری ایرانی متولد شده است اما به دلیل اخراج پدرش از شوری دیگر پدرش را نمی‌بیند. داستان‌های او ریشه در افسانه‌های قفقازی دارد اما به زبان روسی نوشته شده‌اند.

خواندن کتاب خیاط مایه دار و کف بین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم

درباره فاضل اسکندر

فاضل عبدلوویچ اسکندر متولد ۱۹۲۹ بود و در سال ۲۰۱۶ درگذشت.  پدر اسکندر، ایرانی و صاحب کارخانه آجرپزی در سوخومی بود که در سال ۱۹۸۳ میلادی از شوروی اخراج شد. بعد از آن، فاضل دیگر پدر خود را ندید.  این نویسنده در مؤسسهٔ ادبی مشهور ماکسیم گورکی در مسکو تحصیل و کار حرفه‌ای خود را با روزنامه‌نگاری شروع کرد. 

فاضل اسکندر بیشتر عمر خود را در مسکو سپری کرد. او در شوروی سابق، بیشتر برای شناساندن زندگی قفقازی شناخته می‌شد و آثارش را بیشتر به زبان روسی می‌نوشت. او داستان‌های متعددی نوشته است که شناخته‌شده‌ترین آنها «زاشیتا چیکا» است. آثار او جزو آثار نیمه دوم قرن ۲۰ روسیه است و سبک و ویژگی‌های خاص خودش را دارد. 

بخشی از کتاب خیاط مایه دار و کف بین

چنین بود که تصمیم گرفتند برای من از روش "تربیت انبوه" که در آن سال‌ها رایج بود، استفاده کنند. ماهیت روش این بود که تمام معلمان به شکلی غیرمنتظره بر سر دانش‌آموز نافرمان خراب می‌شدند و با بهره‌گیری از گیج‌شدن او، نمراتش را تا سطح یک دانش‌آموز نمونه ارتقا می‌دادند.

ایده‌ی اصلی روش این بود که پس از رسیدن به نتیجه‌ی دلخواه، سایر دانش‌آموزان نافرمان باید به او "رشکی سازنده" می‌ورزیدند و مثل همان نهال‌های انفرادیِ اوکالیپتوس، خودشان را به او می‌رساندند. نتیجه حتماً باید با تکیه بر غیرمنتظره‌بودن هجوم انبوه حاصل می‌شد. در غیر این صورت دانش‌آموز ممکن بود جان سالم از مهلکه به در ببرد و خط بطلان بر صحت روش بکشد.

البته غالباً نتیجه‌ی مثبت حاصل می‌شد. هنوز توده‌ی ایجادشده در اثر هجوم انبوه پراکنده نشده بودند که دانش‌آموزِ متحول‌شده در میان بهترین‌ها قدم علم می‌کرد و با گستاخی، لبخند شرم‌آگینش را در مقام فردی بی‌آبرو به رخ همه می‌کشید.

در این هنگام معلمان که "رشکی نه چندان سازنده" به یک‌دیگر احساس می‌کردند، مشتاقانه بهبود نمراتش را در دفتر کلاس پی می‌گرفتند و صدالبته هر کدام‌شان سعی داشت درس او اختلالی در پیشرفت پیروزمندانه‌ی خط منحنیِ نمراتِ روبه‌رشدش ایجاد نکند.

نمی‌دانم تعداد مهاجمان بیش از حد بود یا این‌که سطح بالای درسی من را نادیده گرفته بودند، اما وقتی که شروع به بررسی نتایج آزمایش انجام‌شده روی من کردند، مشخص شد که آن‌ها من را تا سطح دانش‌آموزان مدعی برای گفتن مدال ارتقا داده‌اند.

روزی مربی کلاس‌مان، در حالی که با اضطراب به چشمان من نگاه می‌کرد، گفت:

- مدال نقره رو می‌گیری.

من وارد فرقه‌ی کوچک و پرافتخار مدعیان دریافت مدال شده بودم. شاگردان مدعی مدال حتا خود معلم‌ها را به وحشت می‌انداختند. رسالت مدعیان مدال این بود که از آبروی مدرسه پاسداری کنند. مدعی دریافت مدال درست مثل کسی بود که مجبور است جلو ضربه‌ها سینه سپر کند تا آسیبی به مدرسه وارد نشود.

هر یک از مدعیان با تلاش خودش در یکی از دروس اصلی به نتایجی قابل توجه می‌رسید و معلم‌ها هم در درس‌های دیگر او را به سطح مطلوب می‌رساندند. واردشدن من به جرگه‌ی مدعیان مدال، گواهی بود بر پیروزی بی‌سروصدایِ روش تربیت انبوه.