کتاب تئاتر و اروپا

کریستوفر مک کالو، پژوهشگر تاریخ هنر است. در بخشی از مقدمه کتاب می‌خوانیم: «غالبا گفته می‌شود که تحوّل دیدگاه‌های اروپای بعد از جنگ جهانی دوم بیش از آن که برآمده از آرزوی تحقق بخشیدن به ایده‌آل‌های میراث مشترک فرهنگی باشد، محصول تدابیر آمریکا، بریتانیا و فرانسه بود برای نمایش دادن جبهه‌ای متحد در مقابل تهدید خطرساز اتحاد جماهیر شوروی و نیز به منظور تحت اختیار آوردن کاملِ سلطه آلمان. از پی‌آمدهای جنگ جهانی دوم این بود که اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده آمریکا به‌عنوان دو ابرقدرت قد علم کردند تا جایگزین امپراطوری‌های اروپایی و مدارهای تحت سلطه‌شان در گرداگرد دنیا شوند؛ در شرایطی که بریتانیا، فرانسه و آلمان به واقع امپراطوری‌های قرن نوزدهم خود را از کف داده بودند. با شکست امپراطوری مقدس روم، در سراسر اروپا جنبشی در جهت رشد ملی‌گرایی رخ داد؛ هرچند که در قرون وسطی تحت ایدئولوژی مسیحیت، تلاش شد تا اتحادِ امپراطوری روم بار دیگر احیا شود؛ اما پس از آن مرزهای سیاسی در کلی‌ترین شکل به واسطه دوپارگی ایدئولوژیک میان پروتستانیسم و کاتولیسم معین شد. در پایان جنگ جهانی اول، ملیت عاملِ اصلی شکل دادن هسته اروپا بود. همان‌گونه که هگل می‌اندیشید، ادبیات، موسیقی و دیگر هنرهای اجرایی، به مثابه بیان استعدادهای قومی به حیات خود ادامه دادند و این ناقض ایده میراث مشترک اروپا بود و بیشتر به گسترش هنر به‌عنوان راهی برای سلطه ملی تکیه داشت.»