دانلود و خرید کتاب صوتی در پیرامون خودمداری ایرانیان

کتاب صوتی در پیرامون خودمداری ایرانیان نوشتهٔ حسن قاضی مرادی است. تایماز رضوانی گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و آوانامه آن را منتشر کرده است. این اثر حاوی رساله‌ای در روان‌شناسی اجتماعی مردم ایران است.

درباره کتاب صوتی در پیرامون خودمداری ایرانیان

کتاب صوتی در پیرامون خودمداری ایرانیان، رساله‌ای در روان‌شناسی اجتماعی مردم ایران است. تلاش برای شناخت واقعیت اجتماعی، مبنای تلاش برای زمینه‌سازی تحول آگاهانهٔ جامعه دانسته می‌شود. رسالهٔ حاضر کوششی است در سنجش ویژگی‌ها و کارکردهای یکی از خصلت‌های کم وبیش پذیرفته‌شدهٔ ایرانیان در قلمرو زندگی فردی و اجتماعی آن‌ها. این خصلت که در این رساله معرفِ جهت عمدهٔ هویت فردی و اجتماعی ایرانیان به شمار می‌رود، در تمایز با «فردگرایی» که در جوامع غربی مطرح است، «خودمداری» نامیده شده است. حسن قاضی مرادی در این رسالهٔ صوتی که توضیحی بر برخی زمینه‌ها، ویژگی‌ها و کارکردهای خودمداری ایرانیان است، آنچه از تعریف و ویژگی‌های خودمداری لازم بوده، بیان کرده است. این خودمداری آن که در جهان واقع وجود دارد و عمل می‌کند، فرق دارد.

در اين رساله، خودمداری به معنی گرايش انسان به زندگی در قلمرو رفع نيازها و تحقق منافع شخصی و خصوصیِ آنی و فوری در نظر گرفته شده است. گفته شده است که خودمداری، يکی از ويژگی‌های روان‌شناسی خاص ايرانيان در قلمرو هستی فردی و اجتماعی است. در سنجش زمينه‌های خودمداری، حکومت استبدادی به‌عنوان مهم‌ترين عامل روبنایی آن معرفی شده است. کتاب صوتی حاضر پیرامون این موضوع نوشته شده است؛ همچنین  این اثر به چگونگی مبارزه با خودمداری پرداخته است. خودمداری به‌عنوان یکی از موانع مهم در روند تحقق تجددخواهی در ايران و استقرار حق ايرانيان در تعيين سرنوشت خود در نظر گرفته شده است. حسن قاضی مرادی در این کتاب به بررسی ویژگی‌های جامعهٔ ایران پرداخته و آن را با جوامع غربی مقایسه کرده است. این کتاب در سال ۱۳۸۷ و به‌وسیلهٔ انتشارات اختران منتشر شد.

شنیدن کتاب صوتی در پیرامون خودمداری ایرانیان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران حوزهٔ روان‌شناسی، جامعه‌شناسی و پیشرفت ایران پیشنهاد می‌کنیم.

درباره حسن قاضی مرادی

حسن قاضی‌مرادی در سال ۱۳۳۲ در تهران به دنیا آمد. او پژوهشگرِ حوزهٔ جامعه‌شناسی و مترجم است. پژوهش‌های قاضی‌مرادی، عمدتاً در حوزهٔ روان‌شناسی اجتماعی مردم ایران و تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران بوده است. عنوان برخی از کتاب‌های او عبارت است از «در فضیلت مدنیت»، «در پیرامون خودمداری ایرانیان: رساله‌ای در روان‌شناسی اجتماعی مردم ایران»، «استبداد در ایران»، «ملکم‌خان: نظریه‌پرداز نوسازی سیاسی در عصر مشروطه»، «پویایی نقد»، «در ستایش شرم: جامعه‌شناسی حس شرم در ایران» و «تأملی بر عقب‌ماندگی ما: نگاهی به کتاب دیباچه‌ای بر انحطاط ایران نوشته دکتر جواد طباطبایی».

بخشی از کتاب صوتی در پیرامون خودمداری 

«فردگرایی آموزه‌ای است که در زمان‌های گوناگون و مناسبات مختلف اقتصادی و اجتماعی تعابیر مختلفی یافته است. اما فردگرایی در دوران جدید حاصل شرایطی است که در پی انقلاب صنعتی و گسترش مناسبات اقتصادی بورژوایی، در پی «جدایی فرد از بند ناف جامعه»، فرد و هویت مستقل فردی استقرار یافت. درواقع، با استقرار مناسبات تولیدی سرمایه‌داری ــ به‌ویژه مالکیت خصوصی و رقابت آزاد بورژوایی ــ بینش فلسفی نوینی از رابطهٔ فرد و جامعه، یعنی «فردگرایی»، پدید آمد که در سطح سیاسی به تدوین آموزهٔ «لیبرالیسم» انجامید. فردگرایی و لیبرالیسم برآمدهٔ عصر روشنگری است و نخستین بار در سدهٔ هفدهم در آرای جان لاک انگلیسی تدوین یافت. جان لاک معتقد بود فرد نسبت به جامعه مقدم است و حالت طبیعی انسان، وضعیت فردی او است و کوشش انسان در این حالت، بنیان موجودیت جامعه است.

فردگرایی لیبرال هم هستی شناختی و هم اخلاقی است. این مفهوم فرد را «واقعی‌تر» یا بنیانی‌تر و مقدم بر جامعه بشری و نهادها و ساختارهای آن تلقی می‌کند... . در این شیوه تفکر، فرد از هر لحاظ مقدم بر جامعه قرار می‌گیرد. فرد واقعی‌تر از جامعه است.

علاوه بر ضرورت‌های مناسبات تولیدی سرمایه‌داری، عوامل گوناگون دیگری از جمله واکنش نسبت به حکومت دینی و مناسبات اقتصادی فئودالیسمِ قرون وسطایی در تدوین این آموزه نقش داشته است.

در تعریف فردگرایی آمده است:

فردگرایی معرف آن تئوری سیاسی است که بر حقوق مالکیت به‌عنوان شرط ضروری آزادی تأکید می‌کند و در جستجوی استقرار محدودیت‌های معین و مشخص در برابر نیروهای حافظ نظم است که در پوشش حکومت بر روندهای اجتماعی و اقتصادی مسلط هستند. همچنان که اعتقادی فلسفی است مبنی بر اینکه فرد، هدف در خود بوده و از این رو باید «خود» ش را متحقق کند و داوری خاص خود را علیرغم سنگینی فشارهای اجتماعی در جهت هم‌رنگی و یکسانی، بپروراند.

فردگرایی و لیبرالیسم با پذیرش اینکه مهم‌ترین وظیفهٔ حکومت دفاع از حقوق طبیعی شهروندان است، با سلطنت‌های مطلقهٔ متکی به کلیسا در تضاد مستقیم قرار گرفت. فردگرایی و لیبرالیسم با بنیادی دانستن حقوق و اختیارات فرد، اَعمال نهادهای اجباری (Coercive institutions) را به‌مثابهٔ عامل اعتلای چنین حقوقی درنظر گرفت.»