دانلود و خرید کتاب صوتی مردم در سیاست ایران

کتاب صوتی مردم در سیاست ایران نوشتهٔ یرواند آبراهامیان و ترجمهٔ بهرنگ رجبی است. تایماز رضوانی گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و رادیو گوشه آن را منتشر کرده است. این اثر صوتی حاوی ۵ پژوهش موردی است.

درباره کتاب صوتی مردم در سیاست ایران

نقش و جایگاه مردم در سیاست، از همان آغاز بخشی مهمی از فعالیت‌های پژوهشی یرواند آبراهامیان بوده است. او در تاریخ‌نگاری‌هایش بیشتر روی تحولاتی که آدم‌ها به‌واسطهٔ خیابان باعث آن شده‌اند، تمرکز داشته تا تغییراتی که سیاستمداران بر سرِ میز مذاکره تصمیم آن را گرفته‌اند.

۲ مقالهٔ نخست کتاب صوتی مردم در سیاست ایران، اواخر دههٔ ۱۹۶۰ میلادی نوشته شده‌اند. اولی به نقش جمعیت‌های مردمی در تحولاتی می‌پردازد که نهایتاً به انقلاب مشروطه انجامید و دومی، رد این اثرگذاری‌های مردمی را تا مقطع کودتای ۱۳۳۲ پی می‌گیرد. مقالهٔ سوم که ۴۰ سال پس از آن ۲ مقاله نوشته شده، سهم جمعیت‌های مردمی را در پیشبرد و پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ می‌سنجد و نشان می‌دهد دلبستگی به بررسی جایگاه مردم در سیاست، در همهٔ عمر پژوهشی آبراهامیان ادامه و دوام داشته است. چهارمی مقاله‌ای است دربارهٔ سرخوردگی جمعیِ مردمی، بنیان‌گذاران فرقهٔ دموکرات آذربایجان، حزب توده و روی‌آوردنشان به مبارزهٔ خودبنیاد و سرانجام، پنجمین مقاله که متن ویراستهٔ یک سخنرانی دانشگاهی است، گزارشی می‌دهد از فرازوفرودهای جنبش کارگری ایران در مقطعی کوتاه از تاریخ ایران مدرن؛ مقطعی که آدم‌های خیابان در آن جنبش توانستند بسیاری از خواسته‌هایشان را به حاکمان تحمیل کنند.

مطالعهٔ این آثار آبراهامیان دربارهٔ تاریخ تحولات سیاسی و اجتماعی ایران، دیدی تازه به ارمغان می‌آورد؛ دیدی که تاریخ را در بستر مردم و جنبش‌های مردمی جست‌وجو می‌کند و نه بر سرنیزهٔ حاکمان.

شنیدن کتاب صوتی مردم در سیاست ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران علوم سیاسی و جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره یرواند آبراهامیان

یرواند آبراهامیان در سال ۱۳۱۹ در تهران به دنیا آمد. او تاریخ‌نگار ایرانی - امریکایی و ایرانیِ ارمنی‌تبار و استاد ممتاز تاریخ در کالج باروک دانشگاه شهر نیویورک است. او آثار قابل‌توجهی دربارهٔ تاریخ معاصر ایران نوشته که کتاب «ایران بین دو انقلاب» از پرآوازه‌ترین آن‌هاست. در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی، آبراهامیان از فعالان و اعضای کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی بود که با حکومت محمدرضا پهلوی مخالف بودند؛ او همچنین در سال ۱۳۵۴ (۱۹۷۶ میلادی) در نیویورک نایب‌رئیس «کمیتهٔ برای آزادی هنر و اندیشه در ایران (CAIFI)» به‌عنوان بخشی از «حزب کارگران سوسیالیست» بود.

بعضی از آثار مکتوب او عبارتند از:

«ایران بین دو انقلاب»، «تاریخ ایران مدرن»، «کودتا»، «اسلام رادیکال: مجاهدین ایرانی»، «خمینیسم (مقالاتی دربارهٔ جمهوری اسلامی)»، «اعترافات شکنجه‌شدگان، زندان‌ها و ابراز ندامت‌های علنی در ایران مدرن»، «مردم در سیاست ایران»، «مقالاتی در جامعه‌شناسی ایران»، «پارانوید در سیاست ایران؛ از کتاب جستارهایی دربارهٔ تئوری توطئه در ایران»، «آنارشیسم در انقلاب روسیه»، «یک آنارشیست آمریکایی؛ زندگی والترین کلیر».

بخشی از کتاب صوتی مردم در سیاست ایران

«در ایرانِ قدیم، زندگیِ شهری حولِ بازارها متمرکز بود. در بازار بود که زمین‌دارها محصولات‌شان را می‌فروختند، صنعتگران کالاهای‌شان را می‌ساختند، بازرگانان اجناس‌شان را معامله می‌کردند، وام‌خواهان وام می‌گرفتند، و تجارِ خیّر مسجد و مکتب وقف می‌کردند. حقیقت این‌که بازار یک‌تنه انبار، کارگاه، فروشگاه، بانک، کانونِ مذهبی و قطبِ آموزشیِ کلِ جامعه بود. به‌علاوه هر صنعت، کسب و شغلی صنفی داشت که سفت‌وسخت نظام‌مندش می‌کرد، صنفی که سازمان، سلسله‌مراتب، سنت‌ها، تشریفات و حتا در مواردی زبان و دایرهٔ واژگانِ منحصربه‌فردِ خودش را داشت. تحقیقِ مالیات‌چیِ اصفهان در ۱۲۵۸ دویست صنفِ مستقل را فهرست می‌کند. صنعتگرانِ مهارت‌لازمی مثلِ نقره‌کارها، صحاف‌ها و خیاط‌ها نیمی از این فهرست را شامل می‌شوند. تجار، مثلاً خواربارفروش‌ها، صراف‌ها و دکان‌دارها پنجاه‌تای‌شان را تشکیل می‌دادند. و کارگرانِ غیرمتخصص ــ عمله‌ها، حمال‌ها و دلاک‌ها ــ می‌شدند پنجاه‌تای باقی.

ساختارِ سیاسیِ شهرها برآمده از توازنِ پیچیدهٔ قدرت میانِ شاه و بازار بود. هر گاه شاه قدرتمند بود، صنفِ کدخداها و منصوبانِ این صنف را به مسند می‌گمارد ــ مثلاً شیخ‌الاسلام‌ها، امام‌جمعه‌ها، کلانترها و محتسب‌ها را که حاکمانِ زندگیِ شهری بودند. هر گاه شاه ضعیف بود، سرانِ اصناف بزرگ‌ترهای خودشان را انتخاب می‌کردند و مجتهدها ــ که پیوندی با حکومت نداشتند اما روابطی نزدیک با اهلِ کسب چرا ــ استقلال‌شان را نشان می‌دادند و در قامتِ رقبای نظامِ سیاسیِ حاکم عمل می‌کردند.

در این توازنِ قدرت، هر طرفی سلاحِ اصلیِ خودش را داشت: ایلات و خیابان‌ها. شاه، که پلیس، دم‌ودستگاهِ اداری و ارتشِ ثابت و منظم نداشت، فقط می‌توانست با بهره‌گیری از تهدیدِ ایلیاتی‌هایی اجیرشده که به شهرها حمله می‌بردند و غارت می‌کردند، بازار را مرعوب کند. جامعهٔ بازار هم که مجرایی برای اقداماتِ قانونی نداشت، می‌توانست فقط از گذرِ عریضه‌نویسی، تظاهرات و بست نشستن در اماکنِ مقدس، املاکِ سلطنتی و جاهایی متعلق به خارجی‌ها که همگی از دسترسِ مقام‌های حکومتی مصون بودند، منافعش را حفظ و حراست کند. در نتیجه مذاکراتِ میانِ حکومت و بازار، اغلبِ شکلِ چانه‌زنی به واسطهٔ اجتماعاتِ انسانی داشت.»