دانلود و خرید کتاب صوتی جامعه شناسی خودمانی

کتاب صوتی جامعه شناسی خودمانی؛ چرا درمانده ایم؟ نوشتهٔ حسن نراقی با صدای مهدی صفری در انتشارات آوانامه منتشر شده است. این کتاب به بررسی ویژگی‌های ایرانی‌ها در جامعه می‌پردازد و این موضوع را بررسی می‌کند که چرا بعضی رفتارهای مشترک سال‌ها بین ایرانی‌ها رواج داشته است؛ رفتارهایی مانند انتقادناپذیری، پرخاشگری و... .

درباره کتاب صوتی جامعه شناسی خودمانی 

کتاب صوتی جامعه شناسی خودمانی سعی دارد به این سؤال پاسخ دهد که چرا به‌رغم پیشینهٔ فرهنگ و تمدنمان عقب مانده‌ایم و رمزوراز این عقب‌ماندگی چیست؟ این کتاب با نگاهی به تاریخ نه‌چندان دور ایران و شخصیت مردم این مرزوبوم هنجارهای شخصیتی و شاخص‌های بارز در رفتار ایرانیان را بررسی کرده است و سعی کرده رفتارهای مثبت و منفی جمعی مردم را تحلیل کند. 

در کتاب صوتی جامعه‌شناسی خودمانی عیب‌های اجتماعی ما ایرانیان به‌تفصیل موردبحث قرار گرفته‌ است. قصد نویسنده انتقاد اجتماعی از ویژگی‌های منفی ایرانیان است. 

شنیدن کتاب صوتی جامعه شناسی خودمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به جامعه‌شناسی و تاریخ پیشنهاد می‌کنیم.

درباره حسن نراقی

حسن نراقی متولد اردیبهشت ۱۳۲۳ در شهر کاشان است که در ۲ آذر ۱۳۹۹ بر اثر بیماری سرطان درگذشت. حسن نراقی پژوهشگر مشهوری بود که به‌دلیل آثارش در زمینهٔ جامعه‌شناسی غیرآکادمیک شناخته‌شده‌ بود. مهم‌ترین اثر او «جامعه‌شناسی خودمانی» است که در سال ۱۳۹۹ به چاپ سی‌وسوم رسید.

آثار حسن نراقی:

جامعه‌شناسی خودمانی؛ چرا درمانده‌ایم؟

«پی‌نکته‌هایی بر "جامعه‌شناسی خودمانی"»

چکیدهٔ تاریخ ایران: از کوچ آریایی‌ها تا پایان سلسلهٔ پهلوی

«ناگفته‌ها: در گفت‌وگو با روزبه میرابراهیمی»

خط خوش فارسی (مجموعه مقالات)، گروه مؤلفان

بخشی از کتاب صوتی جامعه شناسی خودمانی

«وقتی قرار باشد مشکلات را به‌روی خودمان نیاوریم ظاهر قضیه جامعه‌ای را می‌بینیم ساکت، آرام، معقول، همه سر به زیر نه کسی خلاف می‌کند نه چشم کسی به نامحرمی می‌افتد و نه آثاری از این همه تلاطم بسیار طبیعی‌ی جامعه‌ای که اصطلاحاً جامعه جوان است، به چشم می‌خورد.

ولی وقتی مدتی می‌گذرد این آتش زیر خاکستر، به‌هر دلیلی، در گوشه‌ای فوران می‌کند آن‌چنان‌که باورتان نمی‌شود؛ ولی تا به کی می‌توانیم حقایق را ندیده بگیریم؟ این مسئله دیرو زود دارد ولی مطمئنآ سوخت و سوز ندارد؛ بالاخره یک وقت متوجه می‌شویم. روزنامه «صبح امروز» در شماره روز ۱۹ مهر سال ۷۸ خود تیتر می‌کند: ۲۷۰۰ قتل و جنایت، ۳۰۰۰ خودکشی و دو و نیم میلیون نفر نیازمند روان درمانی... بیلان سالانه همین جامعه‌ای است که تا به حال کسی جرئت نداشت دربارهٔ کوچک‌ترین کاستی‌اش صحبت کند. به زبان دیگر ناراحتی ۲.۵ میلیون نفری که سالانه در ایران به پزشک اعصاب مراجعه می‌کنند نتیجه فشارهای نادیده انگاشته‌ای است که طی سال‌های بسیار انباشته شده‌اند و حالا در معرض آسیب‌های جدی روانی و اجتماعی قرار گرفته‌اند و این در حالی است که واحدهای خبری کشور مدام از افزایش آمار قتل و جنایت در سایر کشورها خبر می‌دهند اما از انتشار خبر همین جرایم در کشورمان طفره می‌روند. این روزنامه از قول مشاور وزیر آموزش و پرورش و در همین مقاله می‌آورد: میل به خودکشی در تهران به طور متوسط روزانه در ۲۰ نفر پدید می‌آید که در مورد ۸ نفر به وقوع می‌پیوندد؛ اوقات ۷۳% از دختران کشور به بطالت می‌گذرد. با این وضع چگونه باید بپذیریم که شرایط موجود حافظ ارزش‌ها در جامعه است؟

روزنامه «ایران» در شماره ۱۲۳۶ خود تحت عنوان خشونت‌های خیابانی می‌نویسد آمار سازمان پزشکی قانونی نشان می‌دهد که نزاع خیابانی در سال ۷۵ نسبت به سال ۷۴ در حدود ۴۵% افزایش یافته و در سال‌های بعد نیز روندی روبه افزایش داشته است. رئیس قوه قضاییهٔ کشور در مصاحبه مطبوعاتی روز دوازدهم اسفندماه ۷۷ در ارائه حجمی از عملکرد قوه تحت نظارت خود می‌گوید: کل پرونده‌هایی که در سال ۷۶ مختومه شده سه میلیون و ۱۴۵ هزار و ۸۵۰ فقره است که در سال جاری این آمار به سه میلیون و ۳۴۷ هزار و ۶۱۹ فقره رسیده است. ملاحظه می‌فرمایید؟

از جمعیت حدود ۶۰ میلیونی کشور که حدود بیش از نیمش قاعدتاً نباید کاری با دادگستری داشته باشند فقط در یکسال این مقدار پرونده مختومه شده؛ اگر غیر مختومه را هم که قاعدتاً باید مقادیری به‌مراتب بیش از مختومه‌ها باشد به این رقم اضافه کنیم خواهیم دید که زد و خورد وحشتناکی بین ملتی برقرار است که روزگاری سعی می‌کردند همدیگر را کمتر از «برادر» خطاب نکنند. و شما مطمئن باشید این همه برخورد یکشبه به وجود نیامده؛ اینها به‌تدریج و طی سال‌ها شکل گرفته... و پنهانکاری که علاقه‌مندم روی آن تأکید کنم همین‌جاست و این نه فقط مربوط به دولت باشد، که خود مردم هم بی‌علاقه به این پرده‌پوشی نیستند. وقتی از تعداد نسبتاً زیاد معتادان کشور صحبت می‌شود ناخودآگاه با این که خودمان هم فرزندی در سنین خطر داریم علاقهٔ چندانی به پیگیری موضوع نشان نمی‌دهیم.»