کتاب دلم می خواد، به تو چه!

کتاب دلم می خواد، به تو چه! نوشته سیدهاشم میرلوحی است. این کتاب سعی دارد پاسخ دهد اگر تذکر حجاب دادید و با جمله «دلم می‌خواد به‌تو چه مواجه شدید چه داسخی بدهید.

در این کتاب به سه نکته درخصوص حجاب و نکات دیگری در حاشیهٔ آن‌ها اشاره خواهد شد:

۱. ارائهٔ یک سفسطه؛

۲. منافق‌پروری؛

۳. تجاوز بَصَری.

خواندن کتاب دلم می خواد، به تو چه! را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به امر به معروف در زمینه حجاب پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب دلم می خواد، به تو چه!

متأسفانه پوشش برخی خانم‌های ایرانی به‌تدریج، با استفاده از سفسطه‌ای که ذکر شد و همانند مثالی که زده شد، از قسمت‌های مختلف (پوشش‌های سر، جوراب، بالازدن پاچه‌های شلوار، کوتاه‌شدن آستین‌ها و...) کم و کمتر شده است و مدعی‌اند که هنوز حجاب دارند. به‌تدریج، عرض یا پهنای پوششی که آن‌ها بر سر دارند نیز کم و کمتر می‌شود، تا آنجا که به‌جای مقنعه، به‌مرور، نواری به‌پهنای باندهای زخم، روی سر خود قرار می‌دهند و گاهی آن را هم بر روی شانه‌های خود می‌اندازند و اظهار می‌دارند که هنوز حجاب دارند! در این‌گونه سفسطه‌کردن، به‌تدریج، قُبح اموری که به آن مقید بوده‌اید را از شما می‌گیرند تا خودتان به این نتیجهٔ غلط‌انگارانه برسید و از مغالطهٔ آنان اِغوا شوید. مقنعه و بعد روسری با همان سَبْکی که حجاب دارد... حجاب دارد... حجاب دارد... تبدیل شد به نوارهای باریکی که گاهی روی شانه‌هایشان می‌لغزد و... .

چنان‌که قبلاً اشاره کردیم، در گذشته، قبل از سیطرهٔ جهودان صهیونیست بر غرب، پوشش زن آمریکایی دامن‌های بلند و لباس‌های آستین‌دار بلند و روسری بود و با همین روشِ حجاب دارد... حجاب دارد... حجاب دارد... کم‌کم دامن‌ها کوتاه و کوتاه و کوتاه‌تر شد تا بالای زانو و بالاتر و بالاتر آمد و آستین‌ها هم به همین صورت بالا آمد (به‌میزان میلی‌متری بالا و بالاتر رفت و...).

متأسفانه اکنون در ایران با همین روش، حجاب‌ها کم‌رنگ شده، یعنی از همان سفسطه‌ای که در غرب برای حجاب استفاده شده است، در خصوص حجاب در ایران اسلامی نیز استفاده شده است.

ثال دیگری که بعضی آمریکایی‌ها با استفاده از آن سفسطه به‌کار می‌گیرند، این است که می‌گویند شما یک همبرگر کامل، یا به‌قول آمریکایی‌ها یک «دبل چیزبرگر» را، که شامل گوشت و مُخلّفات دیگری نظیر گوجه، کاهو، پنیر و سُس است، در نظر بگیرید. حال اگر شما به‌اندازهٔ یک میکرون، یعنی یک‌میلیونیم یک متر یا یک‌هزارم یک میلی‌متر، از مواد خارجی دیگر که اصلاً از ترکیبات همبرگر نیست و به‌هیچ‌وجه با همبرگر همخوانی ندارد به آن اضافه کنید، آیا می‌توانید بگویید که دیگر نمی‌توان آن را همبرگر خواند؟ مطمئناً همانند مثال‌های قبلی، شما در جواب خواهید گفت خیر، هنوز می‌توان آن را همبرگر خواند، زیرا میزان بسیار ناچیز یک میکرون، تغییری در وضعیت آن همبرگر ایجاد نخواهد کرد؛ فلذا کماکان باید آن را همبرگر نامید. سپس این‌گونه نتیجه می‌گیرند که اگر به‌اندازهٔ یک میکرون یا به‌میزان بسیار کمتری از یک میکرون، از ماده‌ای خارجی که اصلاً جزو ترکیبات همبرگر هم نیست به آن اضافه کنید، نمی‌توانید بگویید که آن دیگر همبرگر نیست؛ پس، کماکان می‌توان آن را همبرگر خواند. همانند مثال‌های قبلی، میکرون‌به‌میکرون از آن مواد خارجی به آن همبرگر اضافه می‌کنند و می‌گویند هنوز همبرگر است. اگر شما در مقطعی اظهار کنید که دیگر بس است، دیگر نمی‌توان آن را همبرگر خواند، در جواب به شما خواهند گفت در آغاز، شما بیان داشتید که اگر به‌میزان یک میکرون یا یک‌هزارم یک میکرون از مواد خارجی به آن همبرگر اضافه شود، کماکان می‌توان آن را همبرگر خواند. تا مرحلهٔ قبلی، شما می‌گفتید که آن همبرگر است و ما به وضعیت قبلی آن فقط یک میکرون از آن مواد افزودیم؛ درنتیجه هنوز همبرگر است. میکرون‌به‌میکرون از مواد خارجی به آن اضافه می‌کنند و بعد از طی مراحلی، به‌لحاظ نسبت و میزان، آن مواد خارجی بخش اعظمی از همبرگر را فرامی‌گیرد و آن همبرگر اصلی کاملاً ناچیز و محو می‌شود، ولی هنوز آن را همبرگر می‌خوانند؛ این نوعی سفسطه است.