کتاب نخبگان معنوی

پرورش نخبگان معنوی در مساجد برگرفته از سخنرانی استاد پناهیان در جمع مدیران، سیاست‌گذاران و فعالان فرهنگی مساجد و کانون‌های فرهنگی سراسر کشور در تابستان ۸۶ است که مؤسسهٔ بیان معنوی بازنویسی و تنظیم کرده و به فراخور نیاز مطالبی در راستای تکمیل بحث به آن افزوده است.

درباره کتاب پرورش نخبگان معنوی در مساجد

در این سخن‌رانی نکاتی درباره اولویت پرورش نخبگان معنوی، هدف پرورش نخبگان معنوی، برنامه‌ی تربیت نخبگان معنوی، ارائه قاعده کلی در این باره و بحثی درباره اولویت کار فرهنگی و تربیتی در تمامی عرصه‌ها می‌خوانید.

خواندن کتاب پرورش نخبگان معنوی در مساجد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به مباحث اخلاق اسلامی را به خواندن این اثر دعوت می‌کنیم

بخشی از کتاب پرورش نخبگان معنوی در مساجد

یکی از بازاریان که از شاگردان مرحوم آیت الله شاه آبادی بود، نقل می‌کرد که ایشان، یک شب در یکی از سخنرانی‌هایشان، با ناراحتی اظهار داشتند که چرا افرادی که در اطراف ایشان هستند، حرکتی از خود در جنبه‌های معنوی نشان نمی‌دهند؟ و فرمودند: آخر مگر شماها نمی‌خواهید آدم شوید؟ اگر نمی‌خواهید، من این‌قدر به زحمت نیفتم!

همین فرد می‌گوید: بعد از منبر، ما چند نفر خدمت ایشان رفتیم و گفتیم که آقا ما می‌خواهیم آدم بشویم، چه کنیم؟ ایشان فرمودند: من به شما سه دستور می‌دهم، عمل کنید، و اگر نتیجه دیدید، آن وقت بیایید تا برنامه را ادامه دهیم.

سه دستور ایشان چنین بود:

۱. مقید باشید نماز را در اول وقتش اقامه کنید. هرجا بودید و شنیدید صدای اذان بلند شد، دست از کارتان بکشید و نماز را اقامه کنید؛ حتی‌المقدور هم سعی کنید به جماعت خوانده شود.

۲. در کاسبی‌تان انصاف به خرج دهید، و واقعاً اقلّ منفعتی را که می‌توانید، همان را در نظر بگیرید. در معاملات، چشم‌هایتان را ببندید و بین دوست و آشنا و غریبه و شهری و غیرشهری فرق نگذارید. همان اقلّ منفعت در نظرتان باشد.

۳. از نظر حقوق الهی، گرچه می‌توانید برای ادای آن تا آخر سال صبر کنید و امام معصوم (ع) به شما مهلت داده اند، اما شما ماه به ماه حق و حقوق الهی را ادا کنید.

همین فرد می‌گوید من دستورات ایشان را که از ماه رجب شنیده بودم، اجرا کردم تا به ماه رمضان رسید. قبل از ماه رمضان در بازار پاچنار می‌آمدم که صدای اذان بلند شد. خودم را به مسجد نایب رساندم و پشت سر مرحوم آیت الله زاده مشغول نماز شدم. دیدم در نماز که ایشان گاهی تشریف دارند و گاهی نیستند. در قرائت نیستند ولی در رکوع و سجود هستند. پس از نماز به ایشان عرض کردم: شما در حال نماز کجا تشریف داشتید؟ نبودید! ایشان متحیر شد. تعجب کرد و معذرت‌خواهی کرد. گفت که من از مسجد و منزل ناراحت شدم، لذا در نماز گاهی می‌رفتم دنبال آن اوقات تلخی و بعد از مدتی متوجه می‌شدم و برمی‌گشتم. این اولین مشاهدهٔ من بود که در اثر دستورات آیت الله شاه آبادی برایم حاصل شده بود