کتاب زخم خیابان

کتاب زخم خیابان نوشته مهدی کرد فیروزجایی و اثری داستانی است که در سال ۱۴۰۳ توسط نشر معارف منتشر شده است. این رمان درباره‌ی نوجوانان دهه‌هشتادی و وقایع اجتماعی پاییز ۱۴۰۱ است. نویسنده کوشیده زخم‌ها و تجربه‌های نسل جوان در مواجهه با اعتراضات خیابانی و تحولات اجتماعی ایران را به تصویر بکشد. او با نگاهی نزدیک به زندگی روزمره، دغدغه‌ها، روابط خانوادگی و دوستی‌های نوجوانان، داستانی پرتنش و پرحادثه را روایت می‌کند که در بستر شهر و خیابان‌های شلوغ شکل گرفته است. کتاب حاضر نه‌تنها به مسائل سیاسی و اجتماعی می‌پردازد، بلکه لایه‌هایی از عشق، دوستی، ترس، امید و ناامیدی را نیز در دل خود جای داده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب زخم خیابان اثر مهدی کرد فیروزجایی

کتاب زخم خیابان رمانی به قلم مهدی کرد فیروزجایی و داستانی معاصر و اجتماعی است که در بستر اعتراضات و ناآرامی‌های پاییز ۱۴۰۱ در ایران روایت می‌شود. این رمان با تمرکز بر نسل نوجوان و جوان، به‌ویژه دهه‌هشتادی‌ها، تصویری از زندگی، دغدغه‌ها و زخم‌های آنان در مواجهه با تحولات اجتماعی و سیاسی ارائه داده است. داستان از زاویه‌ی دید نوجوانی به نام شروین شکل می‌گیرد که درگیر مسائل خانوادگی، روابط دوستانه، عشق نوجوانی و حضور در خیابان‌های پرتنش شهر است. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که همزمان با روایت زندگی شخصیت‌ها، فضای عمومی جامعه و تأثیر رویدادهای سیاسی بر زندگی فردی و جمعی را به تصویر می‌کشد. نویسنده با استفاده از زبان و لحن جوان‌پسند، فضای واقعی و ملموسی از شهر، خیابان، خانواده و حلقه‌های دوستی خلق کرده است. رمان زخم خیابان علاوه‌بر روایت داستانی، بازتابی از احساسات، ترس‌ها، امیدها و مقاومت نسل جدید در برابر فشارهای اجتماعی و سیاسی است؛ بدون آن‌که به قضاوت یا نتیجه‌گیری قطعی برسد. این اثر ویراسته‌ی فریبا نوایی (گروه متنوک) است.

خلاصه داستان زخم خیابان

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

رمان با شروین، نوجوانی متولد دهه‌ی ۱۳۸۰ آغاز می‌شود که زخمی بر بدن و ذهنش دارد؛ زخمی که هم جسمی است و هم نمادین. او در کنار مادرش در ایستگاه اتوبوس منتظر پدر است و همزمان با مرور خاطرات و دغدغه‌هایش وارد ماجرایی می‌شود که با اعتراضات خیابانی و فضای پرتنش شهر گره خورده است. شروین درگیر روابط پیچیده با خانواده، دوستان و عشق نوجوانی‌اش به الهام است. داستان منصور و شهلا نیز روایت می‌شود؛ عشقی ناکام که تحت‌تأثیر سنت‌ها و فشارهای اجتماعی به جدایی می‌انجامد و منصور را به سربازی و دوری می‌کشاند. همزمان با اوج‌گیری اعتراضات، شروین و دوستانش درگیر تصمیم‌گیری‌های دشوار می‌شوند؛ از شرکت در تجمعات تا انجام کارهای نمادین اعتراضی مانند پاره‌کردن بنرها یا پرتاب عمامه. فضای داستان با حضور نیروهای امنیتی، دستگیری‌ها، شکنجه و اخبار تلخ درباره‌ی دوستانی چون شباهنگ که قربانی خشونت شده‌اند، سنگین‌تر می‌شود. شروین که برای اثبات خود و جلب توجه الهام وارد عمل می‌شود، در نهایت در یکی از تجمعات دستگیر و زخمی می‌شود. داستان با بازجویی، ترس از تجاوز، زخم‌های جسمی و روانی و تردیدهای عمیق درباره‌ی آینده و معنای مقاومت ادامه می‌یابد.

چرا باید کتاب زخم خیابان را بخوانیم؟

این کتاب درباره‌ی نوجوانان دهه‌هشتادی و وقایع اجتماعی پاییز ۱۴۰۱ است. رمان زخم خیابان، تجربه‌های نسل جوان را در بستر یکی از پرحادثه‌ترین دوره‌های اجتماعی ایران به تصویر کشیده است. این کتاب با تمرکز بر جزئیات زندگی روزمره، روابط خانوادگی و دوستی‌های نوجوانان، فضای واقعی و ملموسی از جامعه‌ی امروز را ارائه می‌دهد. روایت داستان از زاویه‌ی دید یک نوجوان، امکان هم‌ذات‌پنداری با دغدغه‌ها، ترس‌ها و امیدهای نسل جدید را فراهم می‌کند. همچنین کتاب نشان داده است که چگونه مسائل اجتماعی و سیاسی می‌توانند بر زندگی فردی و جمعی تأثیر بگذارند و زخم‌هایی عمیق بر جای بگذارند. این کتاب فرصتی برای درک بهتر احساسات و تجربه‌های نسلی است که در میانه‌ی بحران‌ها و تحولات، به‌دنبال هویت و جایگاه خود می‌گردد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به نوجوانان، علاقه‌مندان به رمان‌های ایرانی، کسانی که دغدغه‌ی مسائل نسل جوان، اعتراضات خیابانی و تحولات اجتماعی ایران را دارند و همچنین نوجوانان و جوانانی که به‌دنبال بازتاب تجربه‌های خود در ادبیات هستند، پیشنهاد می‌شود. این رمان ایرانی در باب نوجوانان متولد دهه‌ی ۱۳۸۰ در بستر وقایع اجتماعی پاییز ۱۴۰۱ است.

درباره مهدی کرد فیروزجایی

مهدی کرد فیروزجایی متولد ۱۳۵۸، طلبه‌ی سطح دو و از فعالان حوزه‌ی ادبیات داستانی در قم بوده است. او نخستین اثر خود را در دوران تبلیغ نوشت و پس از ارائه‌ی نسخه‌ی اولیه به یکی از دوستان، با دریافت نقدهای فراوان به بازنویسی اثر پرداخت؛ سپس کتاب را در اختیار آقای سرشار و گروهی حدوداً ۲۰نفره از منتقدان ادبیات داستانی حوزه‌ی هنری قرار داد و هر بار بر اساس نکات و نقدهایی که از سوی اساتیدی چون سرشار، دیزگاه و رودگر دریافت می‌کرد، اثر را یک یا دو بار بازنویسی می‌کرد. این اثر رمان «به هم رسیدن در میانسی» بود که نویسنده به‌خاطر نگارش آن موفق به دریافت جایزه شد. از کتاب‌های دیگر به قلم مهدی کرد فیروزجایی می‌توان اشاره کرد به «دارم می‌رسم جان جان»، «سیاحت سیل؛ روایت حادثه‌س سیل ۱۳۹۸» و رمان «زخم خیابان».

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

رمان «به هم رسیدن در میانسی» به قلم مهدی کرد فیروزجایی در جشنوار‌ه‌ی داستان انقلاب برگزیده شده است.

نظر افراد یا مجله‌های مشهور درباره این کتاب چیست؟

ibna.ir: مهم‌ترین ویژگی رمان زخم خیابان، داستان جذاب و تعلیق گیرایی است که خواننده را همراه خود می‌کشد. رمان حاضر که برای گروه سنی نوجوان نوشته شده، از پیرنگی پرفرازونشیب بهره می‌برد و از نظر موضوعی به یکی از مسائل قابل توجه جامعه، یعنی اعتراضات خیابانی می‌پردازد؛ رخدادهایی که گاه‌به‌گاه در ایران روی می‌دهد و نوجوانان و جوانانی را (اغلب بدون آگاهی از پیامدهای آن) درگیر خود می‌کنند. از نظر محتوایی نیز این کتاب باتوجه‌به ماجراهایی که روایت می‌کند، به برخی اتهامات مطرح‌شده علیه نظام جمهوری اسلامی و نحوه‌ی عملکرد آن اشاره کرده و در بخش‌هایی به این موارد پاسخ داده است. 

بخشی از کتاب زخم خیابان

«تا اینجای داستان که رسیدم، چشمم بدجوری سنگین شد. با آستین پیراهن آبی مخصوص بیمارستان، بر پیشانی‌ام کشیدم و بعد هم با پشت دست راست بر چشمم کشیدم. دهان‌دره کردم و صفحهٔ کتاب را تا زدم تا گمش نکنم. کتاب را بستم و نگاه به ساعتی کردم که روبه‌رویم بود. یازده صبح شده بود. نگاه به مادر کردم که روی صندلی نشسته و سرش در موبایل بود. سرم را سمت تخت کناری چرخاندم، مریض تازه‌وارد، دیگر جزع‌وفزع نمی‌کرد. دوباره رو به مادر کردم که همچنان مشغول گوشی بود. حالا یواش‌یواش چشم‌هایم سنگین شده بودند.

بالای داربست بودم و تیزی را درآوردم. ماشین‌ها توی خیابان بوق می‌زدند. گفتم: «چیه؟ چرا این‌قدر بوق می‌زنن؟ برای من می‌زنن؟»

پوریا پایین بود و می‌گفت: «نه، گفتن لااقل توی خیابون‌ها بمونین و بوق بزنین.»

یک لحظه دیدم داربست بدجور تکان می‌خورد. داد کشیدم: «پوریااا، تو رو خدا. دارم می‌افتم.»

پوریا گفت: «بمون. شک نکن. چیزی باقی نمونده تا پیروز بشیم.»

گفتم: «استاد، تو رو خدا ولش کن. بذار بیام پایین.»»