کتاب قله های ادبیات جهان؛ اعترافات آگوستین

کتاب قله های ادبیات جهان؛ اعترافات آگوستین نوشته جیلین کلارک است که با ترجمه رضا علیزاده می‌خوانید. این اثر معرفی کوتاه و ساده‌ای از مهم‌ترین آثار ادبی جهان است که به نویسندگان دوران کلاسیک تا قرن بیستم می‌پردازد.

درباره کتاب قله های ادبیات جهان؛ اعترافات آگوستین

کتاب قله های ادبیات جهان؛ اعترافات آگوستین جلد دوم از مجموعه قله های ادبیات جهان است.

این کتاب به بررسی اعترافات آگوستین می‌پردازد. اعترافات آگوستین در قرن چهارم میلادی نوشته شده است و از متون بسیار مهم تاریخ و فرهنگ اروپا است. او در این اثر توصیح می‌دهد که چگونه زندگی شخصی خود را که تماما غیرمذهبی بود رها کرد تا زندگی‌اش را برای دعا و مطالعه وقف کند. کاری که باعث شد او به درکی عمیق از انجیل و خدا برسد. او در این کتاب از تجربیات خود در دنیای دینی، فلسفه و ایمان مسیحی می‌گوید و تقابل آن‌ها را در برابر سیاست، سنت‌های فرهنگی و مذهبی قرار می‌دهد. 

کتاب قله های ادبیات جهان؛ اعترافات آگوستین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

قله های ادبیات جهان؛ اعترافات آگوستین اثری جذاب برای تمام کسانی است که به مطالعات تاریخی و متون کلاسیک علاقه دارند.  

درباره جیلین کلارک

ادیت جیلین کلارک یکی از استادان برجسته دانشگاه بریستول است که تاریخ باستان درس می‌دهد. او در سال ۲۰۱۰ از دانشگاه بریستول بازنشسته شد. او یکی از افرادی است که در پژوهش‌های تاریخی، ادبی و دینی اواخر دوران باستان نقش موثری داشت. 

جیلین کلارک، یکی از اعضای آکادمی انگلیس و ویراستار مجموعه‌های ترجمه شده برای مورخان قرون سیصد تا هشتصد است که در انتشارات دانشگاه لیورپول منتشر شده است. او در کالج سامرویل در آکسفورد، زبان، ادبیات یونانی، لاتین، تاریخ باستان و فلسفه یاد گرفته است و از دانشگاه آکسفورد، دکترای فلسفه گرفته است. او تا پیش از اینکه بازنشسته شود در دانشگاه‌های گلاسکو، سنت اندروز، منچستر، لیورپول و بریستول تدریس می‌کرد. 

بخشی از کتاب قله های ادبیات جهان؛ اعترافات آگوستین

آیا انسان نیک می‌تواند در خدمت دولت باشد؟

در اواخر قرن چهارم میلادی لازم بود که روشنفکرترین کارگزاران دولتی را متقاعد کنند تا در مقام خود باقی بمانند. از زمان افلاطون و سقراط این موضوع که پرداختن به امور خانه و حکومت مانع از خردورزی می‌شود و از طرفی این موضوع که خردمند باید وظایف خویش را در قبال خانواده و شهر به انجام برساند، مورد بحث و مناقشه بود. مسیحیان اعتقادی به این امر نداشتند. عهد جدید تشویقشان می‌کرد که هم‌کیشان را خانواده راستین خود و خود را شهروند مُلکی دیگر بپندارند که موقتاً در دنیایی اقامت گزیده‌اند که دوامی ندارد. این موضوع هنگامی که مسیحیت دین اقلیت بود مشکلی به وجود نمی‌آورد. ولی کنستانتین سی سال پیش از تولد آگوستین، مسیحیت را به دین رسمی و مورد تأیید و تشویق امپراطوری تبدیل کرده بود و تئودوسیوس اول، که هنگام بیست‌وپنج‌سالگی آگوستین به امپراطوری رسید، عرصه را بر کسانی که سعی در احیای کیش قدیمی داشتند تنگ کرد (هرچند که او نیز در عمل به گماردن مناسب‌ترین آدم‌ها به مشاغل مورد نظر ادامه داد).

مهم‌ترین کارکردهای حکومت روم دفاع از امپراطوری و اجرای قانون بود. مسیحیان حکم «قتل مکن» و این آموزه مسیح را که گونه دیگرت را در برابر سیلی بگردان، پذیرفته بودند. آنان موظف بودند نه‌تنها از قتل اجتناب کنند، بلکه خشونت را با عدم خشونت پاسخ گویند. پس چطور می‌توانستند سپاهی‌گری کنند یا به سربازان فرمان قتل دهند یا قانون را با روش‌های معمول شکنجه، به فرض برای اثبات حقیقت، به اجرا درآورند یا کسانی را که توان پرداخت جریمه ندارند، تنبیه بدنی کنند یا حکم اعدام را به اجرا بگذارند؟ سنت مسیحی در طول سه قرنی شکل گرفته بود که همیشه کسان دیگری بودند که در سپاه خدمت کنند و عدالت را به اجرا درآورند. آشتی دادن آموزه‌های صلح‌طلبانه مسیحی با نیازهای قانونی و دفاعی بسیار دشوار بود. بعضی از مسیحیان این کار را همیشه ناممکن پنداشته‌اند. گرویدن آگوستین به مسیحیت هنگامی پیش آمد که احتمالاً بیش از چند سال با حکومت ایالتی و در اختیار گرفتن اعدام و سیاست جانیان و درگیری ضروری (حتی در دستگاه‌های اداری) در امور تأمین هزینه سپاهیان و تدارک آن فاصله نداشت.

استفاده از زور یگانه مشکل مردمی که می‌خواستند به نیکی زندگی کنند، نبود. آگوستین دوستانش را با خود به میلان آورده بود. مردان جوان متخصصی مثل خودش که آفریقایی بودند و می‌کوشیدند تا موقعیت خود را در مشاغل دولتی استحکام بخشند و در تردید بودند که آیا کارشان درست است یا نه. آلیپیوس وکیلی بود که پس از گذراندن سه دوره در مقام مشاور حقوقی، «فروختن مشاوره»، هنوز استخدام نشده بود. آگوستین «سخن‌فروش» بود، یعنی سخنران و آموزگار حرفه‌ای، هرچند مطمئن نبود که بتوان فن بلاغت را آموزش داد. نبریدیوس ادبیات درس می‌داد و دستیار دوست دیگری به نام ورکوندوس بود. آنان درگیر تحکیم فرهنگ و نظامی بودند که تردیدشان درباره آن جدی بود و تا می‌توانستند اوقاتشان را صرف مطالعه و بحث درباره فلسفه و الهیات می‌کردند. آنان در حاشیه کلیسا قرار داشتند. برخی از بهترین دوستانشان و همین‌طور بعضی از افراد مورد تحسین آنان مسیحی بودند.