کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم

کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم نوشته آلن دوباتن است این کتاب با ترجمه حمید هاشمی منتشر شده است. کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم جستارهایی در باب دورنمای آسودگی از مدرسه زندگی آلن دوباتن است.

درباره کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم

در مواقع نگرانی، در هر لحظه می‌خواهیم از هوشمان استفاده کنیم تا آینده را پیش‌بینی کنیم و بفهمیم چه بر سرمان خواهد آمد. سعی می‌کنیم شگفتی‌های امور ناشناخته را از بین ببریم. درواقع سعی می‌کنیم آینده را کنترل کنیم و این کار قابل‌فهم است.

این کارمان اصلاً دور از عقل نیست. تلاشمان برای پیش‌بینی دقیق و برنامه‌ریزی منطقی طبیعی است. اما بعداز اینکه تمام احتمال‌ها را بررسی کردیم و هر کاری را که براساس آن‌ها صلاح دانستیم انجام دادیم، خوب است به این مسئله فکر کنیم که هیچ‌وقت نمی‌توان آینده را به‌طور کامل پیش‌بینی کرد و حتی تلاش در این زمینه بی‌معنا است.

 بخش مهمی از زندگی‌مان مربوط به چیزهایی است که نمی‌دانیم و به‌مرور زمان معلوم می‌شود و همین‌طور مربوط به سرنوشت نامعلوممان است. تلسکوپ ذهنمان هرقدر هم دقیق باشد نمی‌تواند آینده را ببیند و ابهاماتش را کاملاً بزداید. متغیرهای بسیاری بر ما تأثیر می‌گذارند. تلسکوپ ذهنمان فقط همین‌قدر قدرت دید دارد. باید قبول کنیم شک‌وتردید بخشی از وجودمان است و بشر را از آن راه رهایی نیست.

برای اینکه شک‌گرایی درست را در خودمان ایجاد کنیم، خوب است با روحیهٔ اعتماد و خیرخواهی با جهلمان مواجه شویم. این کتاب سعی دارد نگاه شما را به پیش‌بینی آینده تغییر دهد و کمک کند خوشبخت‌تر باشید.

خواندن کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که به دنبال آرامش هستند پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آلن دوباتن

آلن دوباتن ۲۰ دسامبر ۱۹۶۹ به دنیا آمد. او نویسنده، فیلسوف، موسس مدرسه زندگی و مجری تلویزیونی ساکن بریتانیا است. او در سال ۲۰۰۳ ازدواج کرده است و دو فرزند پسر دارد.

آلن دوباتن در سال ۲۰۰۸ به عضویت هیئت مؤسس یک سازمان جدید آموزشی با نام مدرسه زندگی درآمد. او در دانشگاه در رشته فلسفه تحصیل کرده بود اما دوره دکتری را نیمه تمام رها کرد تا بتواند به نوشتن کتاب‌های فلسفی ساده بپردازد. اولین کتابی او، جستارهایی درباب عشق بود. این اثر در سال ۱۹۹۳ زمانی که او ۲۴ سال داشت، منتشر شد و به سرعت در لیست کتاب‌های پر فروش قرار گرفت و بیش از دو میلیون نسخه از آن به فروش رفت.

بسیاری از آثار آلن دوباتن به فارسی ترجمه و منتشر شده‌اند. یک هفته در فرودگاه، اخبار، تسلی بخشی‌های فلسفه، جستارهایی در باب عشق، سیر عشق، هنر سیر و سفر، در باب اعتماد به نفس و پروست چگونه می‌تواند زندگی شما را دگرگون کند، از مشهورترن آثار او است.

بخشی از کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم

از ابتدای زندگی در میان کسانی هستیم که بیشتر از ما می‌دانند و ما هیچ‌وقت نمی‌توانیم به‌قدر آن‌ها بدانیم. از دید کودکی چهارساله، هر فرد بزرگ‌سال معمولی که رانندگی بلد باشد، بتواند با یک زبان خارجی به کسی سلام کند، پول غذایش را با کارت اعتباری بدهد و بداند ناپلئون بناپارت که بود و چه کرد حتماً نابغه است. کودکی که فقط چند سال زندگی کرده است طبیعی است شگفت‌زده باشد. درس‌های مدرسه برای کودکان مثل دوی امدادند: تمام اطلاعات و فنونی را که والدین، معلمان و استادانمان ده‌ها سال زحمت کشیده‌اند و یاد گرفته‌اند باید به بچه‌ها بیاموزند. به‌این‌ترتیب، نتیجه می‌گیریم که همیشه ما نمی‌دانیم، اما آن‌ها می‌دانند.

وقتی به بزرگ‌سالی می‌رسیم، همین احساس را کمی متعادل‌تر نسبت‌به متخصصان و دانشمندان داریم. نمی‌دانیم کیفیت آب را چطور باید آزمایش کرد، اما مسئولان مخازن آب شهر حتماً می‌دانند و به همین دلیل ما بی‌هراس و دلهره، لیوان آبمان را از شیر آشپزخانه پر می‌کنیم و می‌نوشیم. نمی‌دانیم هواپیما برای اینکه از فلان نقطه به فلان نقطه پرواز کند، چقدر سوخت می‌خواهد، ولی شرکت هواپیمایی حتماً می‌داند و به همین دلیل با خیال راحت در صندلی لم می‌دهیم و سفر می‌کنیم. در بسیاری از مسائل فنی و علمی دیگر نیز نمی‌توانیم شواهد را بررسی کنیم؛ به همین دلیل به دیگران توکل می‌کنیم و می‌گوییم نمی‌دانیم اما آن‌ها حتماً می‌دانند. خوشبختانه این کارها همیشه وظیفهٔ کسان دیگر است، نه وظیفهٔ ما.

اگر این احساس را فقط نسبت‌به متخصصان و دانایان داشتیم، مشکلی نبود؛ ولی در مواردی به افراد نامناسبی اعتماد می‌کنیم و مشکلات بزرگی برایمان پیش می‌آید. اندیشه‌های برخی افراد تصورات ناراحت‌کننده‌ای بهمان می‌دهند و تصور می‌کنیم اتفاق‌های جهان منطق ندارند، هیچ‌چیز سرجای خودش نیست و همه‌چیز بد است. گاهی اوقات بدموقع از خواب بیدار می‌شویم و احساس می‌کنیم فکر خوبی به ذهنمان آمده است؛ اما می‌دانیم اطرافیانمان آن‌را تأیید نمی‌کنند و مردد می‌شویم. هروقت فکر متفاوتی داریم، در پذیرفتن آن تردید می‌کنیم و بعد می‌گوییم حتماً فکرمان غلط است و اشتباه می‌کنیم. احساس می‌کنیم فکرهای دیگران همیشه بهتر است و آن‌ها مسائل پیچیده را می‌فهمند و ما نمی‌فهمیم. تأسفی هم نمی‌خوریم، چون تا بوده همین بوده است. عقلمان فریاد می‌زند این تصور اشتباه است؛ ولی همیشه کسی بوده که راه‌حل‌های درست را بهمان می‌داده و پاسخ سؤال‌ها را می‌دانسته و این خیلی خوب است! چرا خودمان را به زحمت بیندازیم؟