بریده‌هایی از کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم

هیچ‌وقت نمی‌توان آینده را به‌طور کامل پیش‌بینی کرد و حتی تلاش در این زمینه بی‌معنا است. شاید این حرف ناراحت‌کننده باشد؛ اما اگر به‌درستی درموردش فکر کنیم می‌بینیم بسیار رهایی‌بخش است. بخش مهمی از زندگی‌مان مربوط به چیزهایی است که نمی‌دانیم و به‌مرور زمان معلوم می‌شود و همین‌طور مربوط به سرنوشت نامعلوممان است. تلسکوپ ذهنمان هرقدر هم دقیق باشد نمی‌تواند آینده را ببیند

بخش مهمی از زندگی‌مان مربوط به چیزهایی است که نمی‌دانیم

تمام‌وقت فقط به چیزهای مشکل‌دار و مشکل‌سازی که در زندگی وجود دارند فکر می‌کنیم. این موضوع به این دلیل است که شتاب‌زده در پی تأمین آینده‌ای خوب برای خودمانیم. متوجه این نیستیم که چه اتفاق‌های بدی در زندگی هستند که خوشبختانه برایمان نیفتاده‌اند یا چه‌چیزهای خوبی ممکن بوده از دست بروند، اما نرفته‌اند.

برای لذت‌بردن از اتفاق‌های آینده، باید لذت‌بردن از اتفاق‌های امروز را تمرین کنیم.

لذت‌های کوچک همان لذت‌های بزرگ‌اند، ولی ما هنوز قدرشان را نمی‌دانیم.

۳۰. یوکوتا (سوئدی): این کلمه به‌معنای بیدارشدن اول صبح برای بیرون‌رفتن از خانه و شنیدن آواز پرندگان است. این کلمه نشان می‌دهد زمانی مردم در جامعه چه‌کارهای خوب و شادی‌آوری می‌کرده‌اند؛ ولی ما امروز این کارها را کنار گذاشته‌ایم.

این نشانهٔ تکبر ما است که قبول نمی‌کنیم تماشای آسمان صاف و آبی حالمان را خوب می‌کند و بهمان سرزندگی می‌بخشد. وقتی همان صحنهٔ زیبای طبیعت را نقاشی می‌کنند و در موزه می‌گذارند، به‌به و چهچه می‌کنیم؛ ولی وقتی در واقعیت آن را می‌بینیم، به آن بی‌توجهی می‌کنیم.

شاید برخی از اخباری که منتشر می‌شوند با هدف ایجاد آگاهی در انسان‌ها باشند، ولی هدف اصلی کلیت این کسب‌وکار این است که همیشه ما را در هراس نگه دارد تا دست از خواندن و تماشای خبر برنداریم.

بسیاری از ما هر روز احساس می‌کنیم فاجعه‌ای در راه است و این احساس اذیتمان می‌کند. احساس می‌کنیم قرار است چیز وحشتناکی برایمان پیش بیاید

تنها کسانی که امنیت کامل دارند مردگان‌اند.

مغز هر انسان به‌خوبی می‌تواند دیگران را تماشا کند و همه‌چیز را در آن‌ها ببیند؛ ولی نمی‌تواند با خودش چنین کاری بکند.

برای فهمیدن چیزی، قبل‌از هر کاری به کتابخانه نروید و مطالعه نکنید، به‌جای آن پیاده‌روی کنید و فکر کنید، حمام کنید و فکر کنید

انسان هرگز نمی‌تواند امنیت کامل داشته باشد؛ چون تازمانی‌که زنده است، در معرض خطر است و به این خطرها نیز آگاهی دارد. تنها کسانی که امنیت کامل دارند مردگان‌اند.

چیزی که سلامت روانی‌مان را در زندگی تهدید می‌کند ساده‌بودن و احساساتی‌بودن نیست، بلکه عصبانیت، ناامیدی و اسارت در زندان افسردگی است.

هر هدفی که داشته باشیم، هیچ‌وقت هیچ‌چیزی برایمان کافی نیست. انسان از ابتدا تا انتهای زندگی از لذتی به سراغ لذتی دیگر می‌رود و امروز از یک چیز می‌ترسد و فردا از چیزی دیگر. به‌دست‌آوردن هیچ هدفی باعث نمی‌شود انسان به دنبال هدف دیگری نرود.

گورستان تنها جای آرامش واقعی در این جهان است.

بهترین فکرها زمانی به ذهنمان می‌آیند که دست از این‌همه تلاش برای هدفمندبودن برمی‌داریم و به‌جای آن، به رؤیاهای خلاقمان احترام می‌گذاریم

مونونو آواره (ژاپنی): این واژه به احساس کسی اشاره می‌کند که چیزی زیبا و دوست‌داشتنی را می‌بیند و از آن لذت می‌برد، ولی می‌داند آن چیز از دست می‌رود. در همان زمان که دلش برای ازدست‌رفتن آن زیبایی می‌سوزد، سعی می‌کند آن را ببیند و ستایش کند. تماشای شکوفه‌های گیلاس که پرپر می‌شوند بهترین مثال برای این احساس است.

برای فهمیدن چیزی، قبل‌از هر کاری به کتابخانه نروید و مطالعه نکنید، به‌جای آن پیاده‌روی کنید و فکر کنید، حمام کنید و فکر کنید.

چه‌کسی فکر می‌کرد آن جوان سرزنده و امیدواری که روزگاری نشست و برای خودش برنامه ریخت و در راستای آن تلاش کرد در بزرگ‌سالی با چنین سرنوشت ویرانگر و ناگواری روبه‌رو بشود؟ به این چیزها فکر می‌کنیم، خشمگین می‌شویم و گاهی هم گریه می‌کنیم. هرچقدر هم انسان آرام و امیدواری باشیم، باید برای چنین موقعیت‌هایی در زندگی آماده باشیم و این یکی از مهم‌ترین مهارت‌های زندگی است: برنامه‌ریزی جدید در مواقع بروز مشکل برای جایگزین‌کردن برنامهٔ شکست‌خوردهٔ قبلی.

خوردن یک انجیر، حمام‌کردن، زمزمه‌کردن با خود در رخت‌خواب در تاریکی، صحبت با پدربزرگ و مادربزرگ یا تماشای عکس‌های دوران کودکی. اگر به این کارها دقت کنید، ممکن است جالب‌ترین و رضایت‌بخش‌ترین اتفاق‌های زندگی باشند.

یکی از نشانه‌های کمال عقل انسان این است که بفهمد عقل او کل و کامل نیست و نمی‌تواند باشد. کسی که این مسئله را بداند می‌تواند از اینکه به جهل و جنونش واقف است، به خود ببالد. باید قبول کنیم تردید و اضطراب همیشه همراهمان‌اند و به‌جای اینکه مثل بودیست‌ها سعی کنیم آرامش به دست بیاوریم، بهتر است بپذیریم هرگز کاملاً آرام نخواهیم بود. هدفمان نباید این باشد که اضطراب را نابود کنیم یا کنار بگذاریم، بلکه باید یاد بگیریم اضطرابمان را مدیریت کنیم، خوب زندگی کنیم و هروقت می‌توانیم از صمیم قلب به اضطراب‌هایمان بخندیم.

وظیفهٔ اساسی انسان در این زندگی این است که مهربان باشد، استعدادهایش را پرورش بدهد، دیگران را دوست داشته باشد و از زحمت‌های دیگران قدردانی کند.

قرن‌هاست که هنرمندان اثرهایی را تولید می‌کنند که آن‌ها را مِمِنتو موری یا یادمان نابودی می‌نامند و بینندگان را به یاد مرگ می‌اندازند؛ مثلاً از جمجمه یا ساعت شنی در آن اثرها استفاد می‌کنند. هدف از تولید این اثرها این نبوده است که مردم را ناامید کنند، بلکه برعکس می‌خواستند به مردم کمک کنند اولویت‌های بهتری برای خودشان انتخاب کنند. یادکردن از مرگ و فهمیدن اینکه زندگی چقدر گذرا است باعث می‌شوند وسواس‌های سخیف و روزمره‌مان را کنار بگذاریم.

هر اتفاقی که بیفتد می‌توانیم هرطورکه مایلیم آن را روایت کنیم؛ - نمی‌دانیم در آینده چه اتفاق‌هایی می‌افتند.

احساس می‌کنیم فکر خوبی به ذهنمان آمده است

ما مدت‌ها تصور می‌کردیم دیگران خیلی باهوش‌اند، ولی واقعیت این است که همهٔ انسان‌ها در مواردی سردرگم می‌شوند و نمی‌دانند چه باید بکنند.

هدف از لذت‌بردن از چیزهایی که در دسترسمان‌اند این نیست که ساده‌ترین راه‌حل موجود را انتخاب کنیم و دیگر برای به‌دست‌آوردن هدف‌هایمان تلاشی نکنیم؛ ولی وقتی کسی از چیزی که دارد و در اختیار او است نتواند لذت ببرد، چطور می‌تواند از چیزهایی بزرگ‌تری که در آینده در دسترسش قرار می‌گیرند لذت ببرد. برای لذت‌بردن از اتفاق‌های آینده، باید لذت‌بردن از اتفاق‌های امروز را تمرین کنیم

تمام جهان بهمان می‌گوید تفکر خوب است و باید اندیشید؛ ولی خوب است این هنر را هم یاد بگیریم که اتفاقاً چه موقع و چطور باید جلوی فکرکردن را گرفت.

ولی ما برای سلامتی خودمان به پادزهری احتیاج داریم که بتوانیم به آن پناه ببریم؛ چون این‌گونه نمی‌توان ادامه داد و اعصاب انسان نابود می‌شود. تحمل اخباری که هر روز و هر لحظه در تلویزیون و نشریات منتشر می‌شوند، در درازمدت ممکن نیست. یکی از جاهایی که می‌توان برای حل این مشکل به آن رو آورد تاریخ است. با خواندن تاریخ به این نتیجه می‌رسیم که مشکل‌های بزرگی که برای ما به وجود آمده‌اند اصلاً چیز جدیدی نیستند و بدتر از آن‌ها هم تاکنون رخ داده‌اند و انسان‌ها جان به در برده‌اند.