کتاب قاف

کتاب قاف اثر یاسین حجازی نگاهی دارد به زندگی رسول گرامی اسلام (ص) از تفسیر سورآبادی، سیرت رسول الله و شرف‌النبی.

امکان ای‌پاب‌شدن این کتاب به دلیل نوع گرافیک، علامت‌ها، جملات خوش‌نویسی‌شده و طرح‌هایی که دارد، فراهم نیست. به همین دلیل، نسخهٔ پی‌دی‌اف آن را در اختیار خوانندگان عزیز قرار می‌دهیم.

 درباره کتاب قاف

 این اثر به بازخوانی زندگی رسول مکرم اسلام از سه متن کهن به نام های تفسیر سورآبادی، سیرت رسول الله و شرف النبی پرداخته که از تولد تا رحلت آخرین فرستاده الهی را برای خواننده روایت می‌کنند. 

یاسین حجازی برای نوشتن این کتاب سه سال وقت گذاشته تا تصویری روایی و بر اساس مستندات تاریخی برای خواننده به صورت خطی ارائه کند.

 حجازی درباره این اثر می‌گوید: «حاصلِ ایده‌ای است که بیش از چهار سال پیش ــ مثلِ پاره‌سنگی که از ناکجایی سویم پرت کنند ــ به ذهنم خورد و قدحِ سرم را شکست و فرورفت و فرونشست در خاکِ جمجمه‌ام و یک سال طول کشید تا یکی تاک شد و حبّه حبّه برآمد و سه سال طول کشید تا قطره قطره روی کاغذ افشاندمش.»

درباره‌ یاسین حجازی

یاسین حجازی زاده ۱۳۵۷ است. او به متون کهن علاقه‌ی زیادی دارد و کارهایش همه بر اساس بازنویسی از متون کهن تدوین شده‌اند. آثار یاسین حجازی بیشتر درباره موضوعات دینی و آیینی است. از میان آثار او می‌توان به هفتاد و سومین نفر، آه (بازخوانی مقتل امام حسین) و قاف اشاره کرد.

بسیاری از منتقدین، آثار حجازی را نوعی «کولاژ» یا پازل می‌دانند که با استفاده از تصویرها، بخشی از یک نامه یا گفتگوها و کنار هم قرار دادن آنها داستان را می‌سازد. هرکدام از خرده روایات او تکه‌ای از یک «کولاژ» است که از کنار هم گذاشتن آنها می‌توان اصل واقعه را دریافت و نتیجه نهایی را دید.

بخشی از کتاب قاف

جبریل دست به پشتِ مصطفا بازنهاد، گفت: «در این راه عجایب‌ها بینی و معانیِ آن بِنَدانی تا من تو را نگویم. و مُنادیان تو را از هر سوی آواز دهند. نِگَر تا اجابت نکنی! به آخر من تو را بگویم که آن چیست.»

پس بُراق فرا رفتن آمد میانِ آسمان و زمین. هرچند که چشم کار کردی، به یک گام نهادی. چون به بالایی رسیدی، پایش دراز گشتی و دستش کوتاه گشتی. چون فرا نَشیب رسیدی، دستش دراز گشتی و پای کوتاه.

زمانی برفت ...

پس من دیدم دو مرد را: یکی خفته و یکی ایستاده و سنگ می‌آرد و سرِ این مردِ خفته خُرد می‌شکند و سرش هم چُنان درست می‌شود که بود. پس سنگی دیگر می‌آرد و سرش می‌شکند هم چُنان.

پس مرا گفت: «برو از پیش!»

من برفتم. دو مرد را دیدم: یکی نشسته و یکی ایستاده، در دستِ او قلاب‌هایی آهنین و در گوشه دهانِ این مردِ نشسته می‌افگند و می‌کِشد و پس در گوشه دیگر از دهانش هم چُنین قلابی می‌افکند و می‌کِشد.

من گفتم: «سُبحانَ الله!»

پس مرا گفت: «برو از پیش!»

پس برفتم. مردانی را دیدم برهنه و زنانی برهنه وآتشی از زیرِ ایشان می‌آید.

پس برفتم. جویی دیدم از خون و مردی در آن جوی بانگ می‌دارد. و بر کنارِ جوی مردی بود که سنگ‌ها جمع می‌کرد و به آتش آن سنگ‌ها می‌تافت تا چون جَمَره‌ آتش می‌گشتند و هرگاه که این مرد که در جوی خون بود نزدیک می‌رسید، یکی از آن سنگ‌ها در دهانِ او می‌نهاد.

من گفتم: «سُبحانَ الله!»

پس مرا گفت: «برو!»

پس برفتم ساعتی. بیشه‌ای دیدم و در آنجا کودکان بسیار. و در میان ایشان پیری بود که از درازی که بود سرش را نمی‌شایست دید.

من گفتم: «سُبحانَ الله! این کیست؟»

پس مرا گفت: «برو!»

من برفتم. درختی دیدم که اگر خلق جمع شوند، جمله این درخت سایه کُند همه را. و در زیرِ درخت دو مرد بودند: یکی هیمه جمع می‌آورد و یکی آتش می‌افروخت. من گفتم: «این چیست؟»

پس گفت: «برو!»

پس برفتیم تا برسیدم به درجه‌ای عظیم، که من هرگز بزرگ‌تر از آن درجه‌ای ندیده‌ بودم. و بر آن درجه، شهری دیدم بنا نهاده خِشتی از زر و خِشتی از سیم. و ما به درِ آن شهر رفتیم و در بگشودند و جماعتی مردان پیشِ ما آمدند: بعضی از ایشان نیکو - چنان که من نیکوتر از ایشان ندیده بودم - و بعضی زشت - چنان که من زشت‌تر از ایشان ندیده بودم.