کتاب قدرت امید

قدرت امید کتاب انگیزشی از جوانا مِیسی و کریس جانستون است. آنها در این کتاب درباره یک نیروی قوی و نگهدارنده به اسم قدرت امید سخن می‌گویند. امیدی که با وجود تمام سختی‌ها در جامعه امروزی نمی‌گذارد ما نابود شویم.

 درباره کتاب قدرت امید

ما از متلاشی شدن جوامع می‌شنویم، از منابعِ آب رو به اتمام یا مسموم، از کاهش کیفیت هوا، از فروپاشیِ ساختارهای اقتصادی و اجتماعی، از خاطرات خوش مکان‌های بکر و وحشی‌ای که دیگر وجود ندارند.

در برخورد با این چالش‌ها، قدرت امید یاری‌مان می‌کند تا واکنشی مناسب داشته باشیم و در ساختن آینده‌ای که به آن امید داریم، نقش خود را باز یابیم.

نویسندگان در این کتاب، یک فرایند چهار مرحله‌ای موسوم به «چرخهٔ حلزونی» را برای بدست آوردن قدرت امید، پیشنهاد کرده‌اند.

با هر بار سفر حول این چرخه، اشتیاق و ظرفیت ما برای اقدام در جهت التیام دردهای جهان تقویت می‌شود.

اولین مرحلهٔ سفر، قدردانی است. مرحلهٔ دوم این فرایند، «تکریم رنج» مان نسبت به جهان است. «تکریم رنج» یعنی محترم شمردن آزردگی ناشی از اتفاقات ناگوار و سرانجامِ حوادثی که در جهان می‌گذرد. سومین مرحله نگرش به مشکلات با نگاهی نو است؛ اگر شهامت داشته و نسبت به احساس‌مان در برابر جهان واقع‌بین باشیم، ره‌آورد نهانی هویدا خواهد شد: کشف می‌کنیم که رنج ما دریچه‌ای است به‌سوی احساس بزرگ‌تری از هستی. وقتی به‌جای سرکوب مشکلات آزاردهنده، آن را به وجود هم‌پیوسته‌مان با جهان می‌سپاریم. چهارمین مرحله از چرخهٔ حلزونی، یعنی «رهسپاری» نیز بر اقدامات عملی تمرکز می‌کند.

 با فرایند این کتاب همراه شوید تا قدرت امید را درون خود تقویت کنید.

 خواندن کتاب قدرت امید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 همه علاقه‌مندان به کتاب‌های انگیزشی و روان‌شناسی را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم.

 بخشی از کتاب قدرت امید

افراد عموماً در برخورد با خودخواهی بشریت مأیوس می‌شوند. چون اگر چنان‌که بعضی عقیده دارند، بشر به‌صورت ژنتیکی برنامه‌ریزی شده باشد تا رفاه و راحتی خود را مقدم بر منافع دیگران یا حتی جهان بداند، چشم‌انداز بسیار حزن‌انگیزی خواهیم داشت. اما اگر تعریف خودخواهی را از طریق بسط و تعمیق مفهوم «خود»، متحول سازیم، چه می‌شود؟ آرنه نِس موضوع را چنین شرح می‌دهد:

متأسفانه اخلاق‌گرایی فراگیر در جنبش‌های اکولوژیکی، این تصور غلط را به عموم مردم القا کرده که برای نشان دادن مسئولیت‌پذیری، توجه بیشتر، و استاندارد بالاتر اخلاقی، باید از خود گذشتگی کنند. در صورتی‌که اگر (مفهومِ) «خود» چنان بسط و تعمیق می‌یافت که ما، حفظ طبیعت را همان حفظ خود واقعی‌مان بدانیم، تمام این موارد به‌صورت طبیعی پیش می‌رفت.

بسیاری از ما لحظات خاصی را بیاد داریم که ارتباط با دنیای اطراف‌مان را به‌طور غیرمعمولی حس کرده‌ایم؛ چه بسا در یک نظر شیفتهٔ زیبایی فوق‌العادهٔ شده یا شاهد رویداد نفس‌گیری بوده‌ایم. نویسنده و فیلسوف امریکایی، سام کین، در تشریح زمانی که شب‌هنگام، میان جنگل، که دو گربهٔ وحشی غرّان نشسته بر کندهٔ درختی را دیده بود، چنین نوشته است، «من دریافت‌کنندهٔ موهبتی غیرقابل تردید بوده‌ام.» این لحظات ارزشمند که برخی آن را به‌عنوان تجربهٔ روحانی توصیف می‌کنند، ما را (از نظر روحی) می‌پرورد. آن‌ها ذهن ما را از اشتغال به جزئیات شخصی بیرون می‌کشند و تجربه‌ای وسیع‌تر، اسرارآمیزتر، و جادویی از زنده بودن به ما می‌دهند.