کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات

در کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات، ویل گلنون با شما در باره مهربانی و اثرات شادی‌بخش و آرامش‌دهنده آن در زندگی سخن می‌گوید.

 درباره کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات

مهربانی، شیوه‌ای منحصربه فرد برای معنا بخشیدن به زندگی خود و دیگران است. مهربانی نسبت به خود مستلزم آگاهی و شناخت از خود در تمام زمانی‌هایی است که رنج می‌بریم، شکست می‌خوریم یا احساس نارضایتی می‌کنیم، درد و رنج در قالب تنیدگی، سرخوردگی و انتقاد از خود ظاهر می‌شود. خود شفقت ورزی یا مهربانی با خود یعنی پذیرش این موضوع که شکستها و چالش‌های زندگی بخشی از تجارب انسانی است و چنین ادراکی از مشکلات در پرتو مهر ورزیدن به خود ممکن می‌شود. همچنین، مهربانی به معنای اهمیت دادن به دیگران است، آنچه برای خود نمی‌پسندی برای دیگران هم نپسند، این جمله کلید گشایش همه درهای بسته‌ای است که در روابطمان به آنها برخورد می‌کنیم. درک اینکه دیگران نیز مانند ما نیازهایی دارند، از تنهایی رنج می‌برند، احساس ناامنی می‌کنند، نیازمند توجه و قدرشناسی‌اند، و این یعنی آنچه برای خود می‌پسندی برای دیگران هم بپسند. از این رو، مهربانی ریشه در خودشناسی دارد و مدارا، از خود گذشتگی، پاسخگو بودن، مسئولیت پذیری، شکیبایی و حق شناسی جلوه‌های دیگری از مهربانی است.

مهربانی اصیل و ریشه دار یک نگرش عمیق است که همه انتخابهای زندگی ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و با عمق دادن به شناختهای ما از هستی، تفسیرهای متفاوتی از رویدادهای پیرامون را در اختیارمان قرار می‌دهد، چراکه، مهربانی انتخاب یک گزینه از میان همه گزینه‌های ممکن در پاسخ به دنیا است.

 در این کتاب گلنون از مهربانی به عنوان یک نگرش و حرکت صحبت کرده است که می‌توانیم با تمرین آن را به دست آوریم. او در این کتاب تمرین‌هایی برای تقویت نگرش مهربانی ارائه کرده است. او در این کتاب تاکید می‌کند مهربانی از خانه آغاز می‌شود و ما باید ابتدا با خود مهربان باشیم تا بتوانیم به دیگران مهربانی کنیم. مهربانی شادی و آرامش ذهنی می‌آفریند و عشق و شفقت را در ما بیدار می‌کند و در نهایت غذای روح و جسم بشر است.

خواندن کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 این کتاب برای همه در هر سن و سالی مفید است.

 بخشی از کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات

«یک سال تابستان من و برادرم که هنوز به دبیرستان می‌رفتیم، روی چمن‌ها دراز کشیده بودیم و حسابی حوصله‌مان سررفته بود؛ بردارم گفت: می‌دانی، مطمئناً خانم هندرسون پیر حیاطش را رها کرده است. همان‌جا نقشه یک حملهٔ باغبانی شبانه را طراحی کردیم. روز بعد خانم هندرسون بیرون حیاطش ایستاده بود و درباره اینکه افرادی باغچه نامرتب و هرس نشده او را به باغچه‌ای مرتب و هرس شده تبدیل کرده‌اند صحبت می‌کرد. این کار آن‌قدر برای ما سرگرم کننده و بامزه بود که چند روز بعد حمله دیگری را به حیاط یکی از همسایه‌ها برنامه‌ریزی کردیم. صبح آن روز که خورشید طلوع کرد، پرچین دور حیاط همگی هرس شده بود. احتمالاً مادرم حدس زده بود که کار ماست چون آن روز گفت که اگر در حاشیه پیاده رو گل کاری شود خیلی بهتر از این است که خشک و خالی باقی بماند و بعدازظهر همان روز در گاراژ خانه بوته‌های گلی را پیدا کردیم که به انتظار مهاجمان نیمه شب نشسته بودند. این کار پر از تفریح بود و حدود یک ماه طول کشید که گیرمان انداختند - چون راهی برای هرس کردن بی‌سر و صدای چمن‌ها وجود ندارد. این کار نه تنها باعث خوشحالی همه همسایه ها شد، بلکه آن ها را به فکر واداشت که بهتر از حیاطشان نگهداری کنند و نهایتاً ما هم سفارش چندین کار باغبانی به دست آوردیم.»

هم‌چنان که بزرگ می‌شویم برای زندگی خود مرزهایی را می‌پذیریم - خانه ما، خانواده ما، دوستان ما، محله ما و کشور ما - این مرزها به ما یک هویت می‌دهد اما هم‌چنین ما را از یک زندگی کامل و خرسندکننده دور می‌کند. وقتی زمان آن می‌رسد که عواطف قلبی خود را ابراز کنیم، بسیار مهم است که اجازه ندهیم حصارهای ضمیر ناخودآگاه مانع ما شوند. در مقایسه با یک قلب رها و پرعاطفه، محبت تحمیلی و مهار شده هیچ شور و صفایی ندارد. شما برای یک حرکت بزرگ و مهربانانه چه فکری در سر دارید؟