کتاب زندگی، جهان و همه چیز

زندگی، جهان و همه چیز جلد سوم رمان دنباله‌دار «راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها» است. این کتاب که نوشتهٔ داگلاس آدامز است با ترجمهٔ آرش سرکوهی در نشر چشمه چاپ شده است. رمان «راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها» مشهورترین اثر نویسندهٔ معروف انگلیسی، داگلاس آدامز و از پُرخواننده‌ترین، مطرح‌ترین و موفق‌ترین رمان‌های طنزآمیز و پست‌مدرنیستی ادبیات معاصر جهان است که با استقبال گستردهٔ خوانندگان و اقبال منتقدان ادبی روبه‌رو بوده است. داگلاس آدامز این رمان را سال ۱۹۷۸، در قالب فصل‌های به‌نسبت مستقل اما پیوسته، به عنوان داستان‌های دنباله‌دار کوتاه برای رادیو بی‌بی‌سی نوشت و سال ۱۹۷۹ در قالب رمان منتشر کرد. سال ۱۹۸۱ سریالی ۶ قسمتی و جذاب به کارگردانی «آلن بل» از روی این رمان ساخته شد.

درباره مجموعه راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها

داستان «راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها» درباره سفر کهکشانی پُرماجرای مردی میان‌مایه از طبقهٔ متوسط انگلیس به نام آرتور دنت و نقش ناخواستهٔ او را در یافتن معنای زندگی است آدامز در این اثر با نقل داستانیِ ماجراهایی که در فضای بین‌کهکشانی و سیاره‌هایی دور از کرهٔ زمین رخ می‌دهند، زمین، زمان، قدرت، مراجع و اتوریته‌های جهان معاصر، آدم‌ها و مفاهیم، افکار و کردار انسان‌ها را با زبانی کنایی و طنزی متعالی به نقد می‌کشد.

راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها پس از انتشار با استقبالی کم‌سابقه روبه‌رو شد و آدامز چهار جلد دیگر این رمان را با عنوان‌های رستوران آخر دنیا، زندگی، دنیا و همه‌چیز، خداحافظ و ممنون از اون‌همه ماهی و بیشترش چیز خاصی نیست در سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۲ خلق و منتشر کرد.

«راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها» هم عنوان جلد اول و هم نام مجموعهٔ پنج‌جلدی این رمان است. داگلاس آدامز سال ۲۰۰۱ درگذشت و پس از مرگ او ایون کالفر، نویسندهٔ ایرلندی با بهره‌گیری از آرشیو، یادداشت‌ها و نوشته‌های چاپ‌نشدهٔ داگلاس، جلد ششم و آخرین جلد این رمان را هم با نام راستی تا یادم نرفته،در سال ۲۰۰۹ منتشر کرد.

این رمان پنج‌جلدی که برخی منتقدان آن را از درخشان‌ترین طنزها و زیباترین آثار پست‌مدرن معاصر ارزیابی می‌کنند، از پُرفروش‌ترین کتاب‌های دههٔ ۸۰ و ۹۰ میلادی بود و تاکنون به ده‌ها زبان ترجمه و براساس آن یک سریال تلویزیونی، یک تئاتر، یک موزیکال و یک فیلم سینمایی خلق شده است.

آدامز در رمان راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها، ژانر علمی ـ تخیلی را در ساختاری مستحکم و پیرنگی پُرکشش و جذاب، با طنزی عمیق، چندپهلو، پُرمعنا و هنرمندانه و زبانی روان تلفیق و اثری بدیع و بی‌همتا خلق کرده است.

کتاب راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها؛ زندگی، جهان و همه چیز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به داستان‌های علمی - تخیلی پیشنهاد می‌شود.

درباره داگلاس آدامز

نویسنده‌ای است انگلیسی که شهرتش بیشتر، به خاطر «کتاب راهنمای مسافران کهکشان» است. این اثر، نخستین بار، در سال ۱۹۷۸ به عنوان یک کمدی رادیویی، توسط بی‌بی‌سی، پخش گردید. بعدها این اثر، به صورت یک تریلوژی، شامل پنج کتاب، یک سریال تلویزیونی، چندین اثر نمایشی، یک بازی کامپیوتری و در سال ۲۰۰۵ به صورت یک فیلم سینمایی، در دسترس عموم قرار گرفت. کتاب راهنمای مسافران کهکشان، تنها در زمان حیات آدمز، بیش از پانزده میلیون نسخه، فروش داشته‌است. برخی از طرفداران داگلاس آدمز، به خاطر امضای ناخوانایش او را با نام باپ اد Bop Ad می‌شناسند.

آدمز همچنین، به عنوان یکی از حامیان جانوران و محیط زیست، شناخته شده‌است. او بی‌خدا بود و خود را یک بی‌خدای بنیادگرا می‌نامید. او کلمه بنیادگرا را از این رو بکار می‌برد تا این شبهه برای کسی پیش نیاید که او آگنوستیک است. زیست‌شناس نام‌آور ریچارد داوکینز کتاب خود به نام " توهمی بنام خدا "(بازگردانی شده به فارسی به نام پندار خدا) را به او تقدیم کرده‌است. او در مورد مرگ آدمز نوشته‌است: "علم و دانش یک دوست و ادبیات یک روشنگر را از دست داده‌است. گوریلهای کوهی و کرگدنهای سیاه یک حامی دلاور را از دست داده‌اند.

بخشی از کتاب راهنمای کهکشان برای اتواستاپ‌زن‌ها؛ زندگی، جهان و همه چیز

آرتور دنت هر روز صبحِ زود با فریادی وحشت‌زده از خواب می‌پرید و ناگهان ملتفت می‌شد که کجاست.

مشکل آرتور این نبود که غاری که در اون زندگی می‌کرد سرد بود، مشکل این هم نبود که غارش نمور و بوگندو بود. مشکل اصلی او این بود که غار وسط ایسلینگتون۱ قرار داشت و اتوبوس بعدی دو میلیون سال دیگه می‌رسید.

می‌گن که زمان بدترین جا برای گم شدنه. آرتور دنت نمونهٔ خوبی برای اثبات این حرفه چون تا حالا هزاربار در زمان و مکان گم شده بود. با این تفاوت که وقتی آدم در مکان گم می‌شه حداقل می‌تونه خودش رو سرگرم کنه.

آرتور دنت در عجیب‌وغریب‌ترین نقاطِ کهکشان، که تو خیالش هم نمی‌گنجید، اتفاقاتِ پیچیده‌ای رو پشت‌سر گذاشته بود که در تمامِ اون‌ها یا منفجر شده یا به‌ش توهین شده بود و حالا، در پایان این اتفاقات، در کرهٔ زمینِ ماقبلِ تاریخ گیر کرده بود. زندگیش یکنواخت و کُند شده بود اما خود او هنوز هیجان‌زده بود.

پنج سالی می‌شد که منفجر و تیکه‌تیکه نشده بود.

از چهار سال پیش که اون و فورد پریفکت از هم جدا شده بودند به‌ندرت کسی رو دیده بود و به همین دلیل در این مدت به‌ش توهین هم نشده بود.

البته به‌جز یه‌بار.

دو سال پیش در یه عصر بهاری. حوالی غروب به سمتِ غارش برمی‌گشت که متوجه نورهایی شد که سردرگم میون ابرها می‌رقصیدند. سرش رو بالا برد و به آسمون خیره شد. امید در قلبش جوونه زد. نجات! آرزوی هر کشتی‌شکسته‌ای: یه کشتی!

همون‌طور که مات و هیجان‌زده به آسمون زل زده بود سفینهٔ فضاییِ بزرگ و نقره‌ای‌رنگی رو دید که بی‌صدا و بدونِ اداواطوار، در هوای گرمِ غروب بهاری، به سمتِ زمین حرکت کرد و پایه‌های بلندِ فرودش رو با ظرافت و دقتِ رقصِ بالهٔ قطعات ماشینی باز کرد.

سفینه به‌آرومی بر زمین نشست و همون صدای خفیفی هم که ازش درمی‌اومد در سکوتِ عصر گم شد.

یه سکو باز شد.

نور از داخلِ سفینه بیرون زد.

شبحِ هیکلی بلندقامت مقابل درِ خروجی ظاهر شد. از سکو پایین اومد و جلوِ آرتور ایستاد..