کتاب شاعر

مایکل کانلی از مشهورترین جنایی‌نویسان دهه‌های اخیر است که نویسندگی را در سال‌های آغازین دههٔ نود میلادی و تحت تأثیر آثار ریموند چندلر، یکی از بزرگان صاحب سبک در ادبیات پلیسی آغاز کرده است. او پس از دانش‌آموختگی از دانشگاه فلوریدا به کار در مطبوعات پرداخت و در سال ۱۹۸۶ با مشارکت در نگارش گزارشی مستند از بازماندگان یک سانحهٔ هوایی، موفق شد به‌عنوان نویسندهٔ همکار، به فهرست نهایی برگزیدگان دریافت جایزهٔ پولیتزر راه یابد. این موفقیت سبب شد او به‌سرعت راه پیشرفت را بپیماید و به‌عنوان خبرنگار لس‌آنجلس تایمز به کار مشغول شود.

کانلی در سال ۱۹۹۲ جایزه ادگار را به پاس نگارش اولین کتابش به دست آورد او خالق «هری بوش»، یکی از همدلی‌برانگیزترین شخصیت‌های ادبیات پلیسی است که بسیاری از کارشناسان او را هم‌ردیف «سام اسپید» و «فیلیپ مارلو» می‌دانند.

در رمان «شاعر» پنجمین اثر کانلی با خودکشی مشکوک یک پلیس و ماجراهای مرتبط به آن روبه‌روییم. این اثر اولین کتاب کانلی است که با هری بوش سروکار ندارد. در این جا ما با یک گزارشگر جنایی به اسم جک مک ایووی سروکار داریم که برای روزنامه راکی مونتین کار می‌کند. شون برادر جک ظاهرا خودکشی کرده است. جسد او را همراه با یک پیام درباره خودکشی‌اش در ماشین شخصی‌اش در پارکینگی پیدا کرده‌اند. جک نمی‌تواند بپذیرد که برادرش به دلیل فشار کاری و افسردگی خودکشی کرده باشد. هرچند آخرین مورد جنایی که شون با آن سروکار داشته قتل ظالمه دختری دانشجو به اسم ترزا لافنته بوده که جسد تکه شده‌اش را در پارکی پیدا کرده بودند. جک بعد از تحقیقات زیاد متوجه می‌شود مرگ برادرش خودکشی نبوده بلکه یک صحنه ساختگی از خودکشی بوده که قاتلی زنجیره‌ای آن را ترتیب داده است:

مرگ ترزا لافتن از آن نوع قتل‌ها بود که مردم را میخکوب کرد؛ نه فقط در دنور، بلکه در همه‌جا. هر کسی که ماجرای آن را خواند یا شنید، دست‌کم لحظه‌ای مکثی کرد تا تصویر خشونت‌بار و وحشیانه‌ای را که در ذهنش نقش بسته بود، بررسی کند.

بیشتر آدم‌کشی‌ها قتل‌هایی پیش‌پاافتاده است که ما خبرش را در روزنامه‌های جنجالی می‌بینیم. تأثیر آن‌ها در دیگران محدود است و چنگ‌انداختن‌شان به قوهٔ تخیل بی‌دوام. فقط چند بندی را در صفحات داخلی روزنامه به خودشان اختصاص می‌دهند و به همان طریقی در روزنامه دفن می‌شوند که قربانی در زیر خاک.