کتاب راه منتهی به گورستان

داستان «راه منتهی به گورستان» اثر توماس مان (۱۹۵۵-۱۸۷۵) از مجموعه «هزار و یک آسنی» را محمدصادق رئیسی ترجمه کرده‌است. توماس مان، نویسنده آلمانی در شهر لویک متولد شد و تا ۱۹ سالگی در همان شهر تحصیل کرد. پس از آن در مونیخ در یک شرکت بیمه مشغول شد در حالی که همزمان نخستین اثر خود «افتاده‌ها» را به پایان می‌رساند. او تا سال ۱۹۲۴ چندین اثر دیگر منتشر کرد و پس از آن کتاب «کوه جادو» وی را به شهرت رسانید. در فاصله سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۶ کتاب‌های گوته و تولستوی، گفتار و پاسخ، تلاش‌ها، یادداشت‌های پاریس را نوشت. در سال ۱۹۲۹ جایزه نوبل ادبیات به او اهدا شد. او نخستین آلمانی بود که این جایزه را به دست آورد. مان پس از هشتاد سال زندگی و دوماه پس از جشن تولد خود بر اثر عارضه قلبی در زوریخ درگذشت. بخشی از کتاب: اواخر فصل بهار بود و دیگر تابستان هم در راه بود. تمام جهان می‌خندید. آسمان آبی خدا هم پوشیده از انبوه ابرهای کوچک گرد بود، که با گلوله‌های کوچک برف در هم گره خورده بود و تقریباً مضحک به نظر می‌رسید. پرنده‌ها بر روی درخت جیک‌جیک می‌کردند و باد وحشی میان مزارع در حرکت بود. چهار چرخه‌ای از روستای مجاور به سمت شهر می‌خزید، نصف قطار بر روی جاده صاف بود و نصف دیگر آن سمت بخش خاکی بزرگراه. راننده پاهایش را به هر دو سمت آویزان کرده بود و به طرز نفرت‌انگیزی سوت می‌زد. در قسمت عقبی چهار چرخه، سگ کوچک زردرنگی، نشسته بود که پشت‌اش به او بود و از بین دماغ کوچک‌اش با زبان بی‌زبانی نگاه می‌کرد و صورت‌اش را به همان سمتی که آمده بود، چرخاند. این سگ یک جور سگ کوچکی بود که شبیه به آن هیچ جایی پیدا نمی‌شد، اهمیت‌اش در نوع رنگ طلایی‌اش بود ولی به هیچ وجه بازی نمی‌کرد. بنابراین ما باید صورت‌مان را از او بر می‌گرداندیم.