کتاب شکوه

کتاب شکوه نوشته‌ی نووایولت بولاوایو با ترجمه‌ی محمد غفوری اثری است که نشر نیماژ آن را منتشر کرده است. این رمان با روایتی متفاوت و جسورانه، به سراغ تاریخ و سیاست معاصر زیمبابوه رفته و با خلق جهانی خیالی به نام جیدادا، وقایع و بحران‌های سیاسی و اجتماعی این کشور را از زاویه‌ای تازه به تصویر کشیده است. نویسنده با بهره‌گیری از شخصیت‌هایی حیوانی و زبانی طنزآمیز، داستانی چندلایه و پرکشش را روایت می‌کند که در آن قدرت، فساد، مقاومت و هویت ملی به چالش کشیده می‌شوند. شکوه نه‌تنها بازتابی از تاریخ معاصر آفریقاست، بلکه با نگاهی انتقادی و خلاقانه، مفاهیمی چون آزادی، سرکوب، امید و میراث را نیز بررسی می‌کند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب شکوه

کتاب شکوه اثر نووایولت بولاوایو، روایتی تمثیلی و چندلایه از تاریخ و سیاست زیمبابوه است که در قالب داستانی در سرزمینی خیالی به نام جیدادا رخ می‌دهد. نویسنده با الهام از سنت رمان‌های تمثیلی و با استفاده از شخصیت‌هایی حیوانی، تصویری از جامعه‌ای ارائه داده که درگیر فساد، سرکوب، سوءاستفاده از دین و بحران هویت است. در این اثر، حیوانات به‌جای انسان‌ها نقش‌آفرینی می‌کنند و هرکدام نماینده‌ی گروه‌ها و نیروهای مختلف اجتماعی و سیاسی هستند. بولاوایو با زبانی طنزآمیز و گاه شاعرانه، ساختار قدرت، مناسبات طبقاتی، اعتراضات اجتماعی و سرکوب سیاسی را به تصویر کشیده است. روایت کتاب از یک جشن استقلال آغاز می‌شود و به تدریج لایه‌های مختلف تاریخ و واقعیت‌های تلخ و پیچیده‌ی جامعه‌ی جیدادا را آشکار می‌کند. شکوه با ارجاع به وقایع تاریخی، شخصیت‌های واقعی و نمادهای فرهنگی، نه‌تنها داستانی درباره‌ی زیمبابوه، بلکه روایتی جهانی از قدرت، مقاومت و امید است.

خلاصه داستان شکوه

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان شکوه در سرزمینی خیالی به نام جیدادا می‌گذرد؛ جایی که حیوانات، به‌جای انسان‌ها، جامعه‌ای پیچیده و پرتنش را شکل داده‌اند. روایت با جشن روز استقلال آغاز می‌شود؛ جشنی که در آن پیشوای ملت، اسبی پیر و فرسوده، پس از چهار دهه حکومت، در میان جمعیت ظاهر می‌شود. حیوانات با لباس‌های نمادین و در گرمای طاقت‌فرسا، برای دیدن فرمانروای خود گرد آمده‌اند. در این میان، اقلیتی ناراضی قصد ترک میدان را دارند اما با سرکوب سگ‌های مسلح، مجبور به بازگشت می‌شوند. مراسم با حضور مقامات عالی‌رتبه و خانواده‌ی پیشوا ادامه می‌یابد و تصویری از شکاف طبقاتی و فساد ساختاری ارائه می‌شود. اسب پیر، که نشانه‌ای از حاکمان سالخورده و فرسوده است، در میان ستایش و هلهله‌ی جمعیت، سخنرانی می‌کند و خود را فراتر از مرگ و جاودانه می‌داند. در جریان مراسم، گروهی از ماده‌حیوانات معترض با پلاکاردهایی با عنوان «خواهران مفقوده» به صحنه می‌آیند و خواستار پاسخگویی درباره‌ی ناپدیدشدگان دوران حکومت پیشوا می‌شوند. این اعتراض با خشونت سرکوب می‌شود و بار دیگر ترس و وحشت بر میدان حاکم می‌گردد. در ادامه، کشمکش‌های قدرت، رقابت‌های درون‌حکومتی، سوءاستفاده از دین توسط خوک واعظ و نقش بانوی اول جیدادا، الاغ جاه‌طلب و بانفوذ، به تصویر کشیده می‌شود. روایت با طنز تلخ و نگاهی انتقادی، فساد، سرکوب، بحران هویت و امید به تغییر را در جامعه‌ای به نمایش می‌گذارد که گذشته‌ی استعمار و حالِ استبداد را هم‌زمان تجربه می‌کند.

چرا باید کتاب شکوه را بخوانیم؟

شکوه با روایتی تمثیلی و خلاقانه، تجربه‌ی زیستن در جامعه‌ای تحت سلطه‌ی قدرت مطلقه و فساد ساختاری را به تصویر کشیده است. این کتاب با استفاده از شخصیت‌های حیوانی و زبانی طنزآمیز، امکان مواجهه‌ی تازه‌ای با مفاهیم قدرت، مقاومت، هویت و سرکوب را فراهم کرده است. خواننده با مطالعه‌ی این اثر، نه‌تنها با تاریخ و سیاست زیمبابوه آشنا می‌شود، بلکه به تأملی عمیق درباره‌ی سازوکارهای قدرت، نقش دین در سیاست، سرنوشت اعتراضات و امید به تغییر دست می‌یابد. شکوه با روایت چندلایه و شخصیت‌پردازی متفاوت، تجربه‌ای متفاوت از رمان سیاسی و اجتماعی ارائه می‌دهد و مخاطب را به بازاندیشی درباره‌ی جامعه و تاریخ معاصر دعوت می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان ادبیات تمثیلی، رمان‌های سیاسی و اجتماعی، پژوهشگران تاریخ معاصر آفریقا، کسانی که دغدغه‌ی قدرت، فساد، سرکوب و مقاومت دارند و همچنین دوست‌داران روایت‌های متفاوت و چندلایه پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب شکوه

«درِ اتومبیل جلوِ فرشی به رنگ خون باز شد و پیشوای ملت رخ نشان داد. درست در همان لحظه بود که آه از نهاد جمعیت حاضر در میدان جیدادا بلند شد. آه از نهادشان بلند شد، چون کسی که از اتومبیل پیاده شد، اسبی دراز و چنان نحیف بود که گویی با اندک نسیمی به هوا بلند می‌شد و بر زمین می‌افتاد؛ اینکه هوا گرم بود و خبری از نسیم نبود جای شکر داشت. حیوانات، مات‌ومبهوت، پیشوای ملت را دیدند که لباسی سبزرنگ گل‌گشاد و مُنقش به چندین پرترهٔ سیاه‌وسفید از دوران جوانی و خوش‌سیمایی‌اش، بر تن داشت که بدن لاغر و نحیفش زیر بار لباس خم شده و پیرتر از رخ‌نماییِ قبل و حتی قبل‌تر نشانش می‌داد، با قدم‌هایی محتاط و شمرده به‌سمت سِن حرکت می‌کرد. اسب پیر با همان سُم‌هایی که روزگاری به کمکشان طول‌وعرض جیدادا را با سرعتی همچون رعد چهارنعل می‌رفت، سلانه‌سلانه به حرکتش ادامه داد. اسب پیر بعداز مدت‌زمانی که برای حیواناتِ زیر آفتاب به‌قدرِ دوسال‌ونیم گذشت، همین که به سِن رسید، به پایهٔ تریبون تکیه زد و درحالی‌که کلهٔ دراز درازش را پایین انداخته بود، طوری که انگار درحال شمردن دقایق باشد، شروع به تکان‌دادن دمش کرد.»