کتاب شب بخیر توکیو

کتاب شب بخیر توکیو نوشته‌ی آتسوهیرو یوشیدا و با ترجمه‌ی فاطمه باقی‌پور، اثری داستانی است که توسط انتشارات دانش‌آفرین منتشر شده است. این کتاب مجموعه‌ای از ده داستان کوتاه به‌هم‌پیوسته را در دل شب‌های توکیو روایت می‌کند؛ داستان‌هایی که شخصیت‌ها و سرنوشت‌هایشان به‌گونه‌ای درهم تنیده شده‌اند و هرکدام گوشه‌ای از زندگی شهری، خاطرات، تنهایی‌ها و جست‌وجوی معنا را به تصویر می‌کشند. روایت‌ها با نگاهی جزئی‌نگر و انسانی، از دل زندگی روزمره و شبانه‌ی شهر بزرگ توکیو، به دغدغه‌ها و احساسات شخصیت‌هایی می‌پردازند که هرکدام درگیر گم‌گشتگی، امید، خاطره یا جست‌وجوی قطعه‌ای گمشده از زندگی خود هستند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب شب بخیر توکیو

شب بخیر توکیو، نوشته‌ی آتسوهیرو یوشیدا، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه است که هرکدام به‌نوعی با دیگری پیوند دارند و در فضای شبانه‌ی توکیو می‌گذرند. این کتاب با رویکردی چندلایه، زندگی شخصیت‌هایی را دنبال می‌کند که در ساعات خلوت و ساکت شب، با چالش‌ها، خاطرات و آرزوهای خود روبه‌رو می‌شوند. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که هر داستان، هم مستقل و هم بخشی از یک کل بزرگ‌تر است؛ شخصیت‌ها گاه در داستان‌های یکدیگر ظاهر می‌شوند و روایت‌ها به‌صورت غیرخطی و با زاویه‌دیدهای متفاوت پیش می‌روند. فضای شهری توکیو، با خیابان‌های خلوت، تاکسی‌های شبانه، انبارهای پر از اشیای خاطره‌انگیز و مراکز مشاوره‌ی شبانه، بستری برای نمایش تنهایی، جست‌وجو و ارتباط میان آدم‌ها فراهم می‌کند. یوشیدا در این اثر، با نگاهی دقیق به جزئیات زندگی روزمره و شبانه، دغدغه‌های انسانی را در قالب داستان‌هایی کوتاه و در عین حال به‌هم‌پیوسته روایت کرده است.

خلاصه داستان شب بخیر توکیو

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! شب بخیر توکیو با داستان‌هایی آغاز می‌شود که هرکدام به‌تنهایی روایتگر بخشی از زندگی شخصیت‌هایی در شهر توکیو هستند. در یکی از داستان‌ها، میتسوکی، تأمین‌کننده‌ی تجهیزات سینمایی، در جست‌وجوی میوه‌ای کمیاب به نام لوکوآت، شبانه با راننده‌ی تاکسی‌ای به نام ماتسویی همراه می‌شود. این جست‌وجو نه‌تنها او را به گوشه‌های ناشناخته‌ی شهر می‌کشاند، بلکه پای زنی مرموز را به داستان باز می‌کند که خود را «دزد لوکوآت» می‌نامد و با گذشته‌ای پررمزوراز، بخشی از میوه‌هایش را به میتسوکی می‌بخشد. در داستانی دیگر، کاناکو، اپراتور مرکز مشاوره‌ی شبانه، با تماس‌های ناشناس و دغدغه‌های گمشده‌ی مردم روبه‌روست و خاطرات گم‌شدن برادرش در کودکی، او را به جست‌وجوی قطعه‌ی گمشده‌ای در زندگی‌اش وامی‌دارد. روایت‌ها با حضور شخصیت‌هایی چون راننده‌ی تاکسی، بازیگر سابق و کارآگاه، به‌تدریج به هم نزدیک می‌شوند و هرکدام بخشی از پازل بزرگ‌تر زندگی شبانه‌ی توکیو را کامل می‌کنند. دغدغه‌ی یافتن چیزهای گمشده، خاطرات، اشیا یا حتی آدم‌ها، درون‌مایه‌ی مشترک این داستان‌هاست و هر شخصیت، در دل شب، با گذشته و امیدهایش دست‌وپنجه نرم می‌کند. در بخش‌هایی دیگر، داستان‌هایی از رستوران‌داران شبانه، کارگران بازیافت و آدم‌هایی که در ساعات غیرمعمول شهر بیدارند، روایت می‌شود؛ هرکدام با دنیای کوچک و دغدغه‌های شخصی خود. کتاب با پیوند دادن این روایت‌ها، تصویری چندوجهی از زندگی شهری، تنهایی، جست‌وجو و امید ارائه می‌دهد، بی‌آنکه پایانی قطعی یا پاسخی روشن برای پرسش‌های شخصیت‌ها عرضه کند.

چرا باید کتاب شب بخیر توکیو را بخوانیم؟

شب بخیر توکیو با روایت‌هایی به‌هم‌پیوسته، تصویری زنده و ملموس از شب‌های توکیو و زندگی آدم‌هایی ارائه می‌دهد که هرکدام در جست‌وجوی چیزی گمشده یا معنایی تازه‌اند. این کتاب با پرداختن به جزئیات زندگی روزمره، خاطرات، اشیا و روابط انسانی، به دغدغه‌هایی چون تنهایی، امید، خاطره و جست‌وجوی هویت می‌پردازد. ساختار چندلایه و شخصیت‌های متنوع، امکان همذات‌پنداری و کشف زوایای تازه‌ای از زندگی شهری را فراهم می‌کند. خواندن این اثر فرصتی است برای تجربه‌ی فضای شبانه‌ی یک کلان‌شهر و لمس احساسات و دغدغه‌های آدم‌هایی که شاید در ظاهر عادی، اما در درون، داستان‌های عمیقی دارند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان داستان‌های شهری، دوست‌داران روایت‌های چندلایه و کسانی که دغدغه‌ی تنهایی، خاطره یا جست‌وجوی معنا دارند پیشنهاد می‌شود. همچنین برای کسانی که به ادبیات معاصر ژاپن و روایت‌های انسانی و جزئی‌نگر علاقه‌مندند، مناسب است.

بخشی از کتاب شب بخیر توکیو

«انبار، یک جعبهٔ غول‌پیکر مملوء از هرچیزی بود که ممکن است به فکر آدمی برسد و میتسوکی هم از زمان کودکی خود شیفتهٔ چیزهای کوچک جورواجور بود. او به یاد می‌آورد که مخصوصاً عاشق جعبه‌های کمک‌های اولیهٔ کهنه بود. درِ این جعبه‌ها که باز می‌شد، کیسه‌ها و بطری‌های متنوعی را می‌شد دید که روی آن‌ها انواع نمادهای رنگی و حروف کوچک نقش بسته بود. بانداژها، ضدعفونی‌کننده‌ها، قطره‌های چشمی، گچ‌ها، پمادها ــ همگی به چشم کودک، منحصربه‌فرد بودند. با کشف انبار تجهیزات، همان شیفتگی دوباره در قلبش شکوفا شده بود، تا جایی که حس می‌کرد می‌خواهد از سر هیجان جیغ بکشد. خودِ گذشته بود که اینجا میان اشیاء گوناگون ادامه پیدا می‌کرد. برای میتسوکی انبار تجهیزات سینمایی کمتر از یک کپسول زمان نبود که سیصد سال را در برگرفته بود و هربار که او به درون آن قدم می‌گذاشت، انگار که عازم ماجراجویی کوچکی است، غرق در خوشی می‌شد. کار جستجوی بهترین اقلام برای برآوردن خواسته‌های کارگردانان نیز لذت مضاعفی برای او داشت ــ مثل کودکی که غرق در بازی خود است، از کاری که انجام می‌داد، لذت می‌برد.»