کتاب از خشم و هیاهو تا سمفونی مردگان

کتاب از خشم و هیاهو تا سمفونی مردگان نوشتهٔ جواد اسحاقیان است. گروه انتشاراتی ققنوس این نقد ادبی را منتشر کرده است.

درباره کتاب از خشم و هیاهو تا سمفونی مردگان

جواد اسحاقیان در کتاب از خشم و هیاهو تا سمفونی مردگان دست به نقد کتاب‌های «خشم و هیاهو» و «سمفونی مردگان» زده و این دو اثر داستانی را مقایسه کرده است. او این اثر را در چهار بخش نگاشته که عنوان آن‌ها عبارت است از «رقص عقربه‌های زمان در خشم و هیاهو و سمفونی مردگان»، «رقص عقربه‌های ذهن در خشم و هیاهو و سمفونی مردگان»، «گزاره‌های جامعه‌شناختی در خشم و هیاهو و سمفونی مردگان» و‌ «قطب‌های استعاره و مجاز در خشم و هیاهو و سمفونی مردگان». این اثر به جنبه‌های ساخت طبقاتی، گذشته‌گرایی، نگرش تقدیرگرا و پدرسالاری در این دو رمان پرداخته است. خشم و هیاهو نوشتهٔ ویلیام فاکنر و سمفونی مردگان اثر مشهور عباس معرفی است.

خواندن کتاب از خشم و هیاهو تا سمفونی مردگان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ نقدهای ادبی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب از خشم و هیاهو تا سمفونی مردگان

«دانشگاه برای سنّت خوب است اما وقتی آدم پا به میدان دنیا می‌گذارد مجبور است سهم خودش را به بهترین راهی که بلد است به دست بیاورد چون حالیش می‌شود که دیگران هم همان کار را می‌کنند و کلاهش پسِ معرکه می‌ماند... فرصت گپ زدن حسابی که پیش بیاید می‌خواهم درباره بیوه کوچولویی که تو شهر است برات بگویم. (ص ۱۲۸)

یکی از دوستان دانشجوی کونتین برای این که بتواند برای دامادش کاری در شهرداری گیر بیاورد، به هر کاری تن می‌دهد. گاه در راه‌پیمایی «اتحادیه منع مسکرات زنان مسیحی» شرکت می‌کند و گاه به حزب دموکرات می‌پیوندد: «بیخود نبود که سه سال پیش شدم دموکرات. دموکرات شدن باعث می‌شه اون تخم حروم سرِ کار بره.» (ص ۱۱۶) جیسن برای دانشگاه و دانشگاهی ارزشی نمی‌یابد و معتقد است اگر دانشگاه فایده‌ای می‌داشت، دست‌کم استادان دانشگاه این قدر حقوق داشتند که «لایق اسمشان یک جفت جوراب حسابی بخرند» (ص ۲۸). او مردمی را که برای رفتن به سیرک و کارناوال، بلیت می‌خرند، مسخره می‌کند و نمی‌تواند قبول کند که کسی این اندازه ابله باشد که به جای پس‌انداز کردن پول و تبدیلش به سرمایه و کسب سود، پانزده سنت عزیز خود را برای وقت‌گذرانی و لذت کوتاه‌مدت تباه کند (ص ۲۶۰). در معادلات سوداگرانه جیسن، جایی برای عواطف انسانی باقی نمی‌ماند. او ترجیح می‌دهد برادر عقب‌مانده خود، بنجی، را به تیمارستان ببرند تا این که مجبور باشد پیوسته ناله‌هایش را تحمل کند (ص ۲۵۱)، و حتی به مادرش پیشنهاد می‌کند با کرایه دادن وی به سیرک، هم می‌شود چند سنت گرفت و هم از مخارج او کاست (ص ۲۲۴). او آنچه را به حکم عقل نمی‌تواند بپذیرد این است که کدی ندانسته به شهر بازگشته و متوجه شده که برادرش کونتین، خودکشی کرده و اکنون رفته و یک دسته گل پنجاه دلاری بر سر گورش نهاده است (ص ۲۳۱).

در سمفونی مردگان از اشرافیت فئودالی، نشانه‌ای نیست اما شخصیت‌هایی چون جابر و پسرش اورهان اورخانی به عنوان نمایندگان خرده‌بورژوازی سنتی، برخورد این طبقه غیرمولد و واسطه با سرمایه‌های خارجی، نگرش همانند محافظه‌کارانه این طبقه با اشرافیت رو به زوال و مورد بحث از یک سو و بورژوازی تجاری نوپای ایالات جنوبی آمریکا از سوی دیگر، مقایسه و تحلیل جامعه شناختی را آسان و ممکن می‌کند. نظام زمینداری در ایالات جنوبی آمریکا، باور به گونه‌ای پدرسالاری (پاتریمونیال) اشرافی را در قبال رعیت نیاز دارد. مطابق این باور، زمیندار، از خود سیمایی پدرمآبانه برای رعیت و بردگانش ترسیم می‌کند که به حکم وظیفه، نگران زندگی آنان است و همان گونه که پدر می‌کوشد از فرزندان خود در برابر آسیب بیگانه مراقبت کند، زمیندار مسئول حفظ جان و گذران زندگی رعیت خویش است. رعیتِ برده، نیروی کار خود را به مالک زمین عرضه می‌کند و در برابر از حمایت اجتماعی او برخوردار می‌شود. برخی از دموکرات‌های مدافع نظام اشرافیت زمیندار در ایالات جنوبی مانند استیفنز (Stephens)، کال‌هون (Calhoun) و لیبِر (Liber) در اواسط قرن نوزدهم به این گونه پدرسالاری باور داشتند و معتقد بودند که بردگی با حفظ نظام پدرسالارانه، از نظام مبتنی بر سرمایه‌داری لگام‌گسیخته بهتر و انسانی‌تر است و به نفع بردگان سیاه‌پوست وابسته به بزرگ زمینداران است که به این گونه نظام پدرسالارانه تن در دهند.»