کتاب بانو و مرد مرده

کتاب بانو و مرد مرده نوشتهٔ چیستا یثربی است. نشر قطره این کتاب را منتشر کرده است. این اثر شامل سه نمایشنامهٔ ایرانی است.

درباره کتاب بانو و مرد مرده

کتاب بانو و مرد مرده شامل نمایشنامه‌های «بانو و مرد مرده»، «جنایات و مکافات» و «عکس دسته‌جمعی با خانم‌بزرگ» است. شخصیت‌های نمایشنامهٔ «بانو و مرد مرده» «داوود»، زن ۴۰ سال، دختر، شهردار و نامزد شهردار هستند.

نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «علیرضا نادری»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب بانو و مرد مرده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی و علاقع‌مندان به نمایشنامه‌های ایرانی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره چیستا یثربی

چیستا یثربی متولد سال ۱۳۴۷ در کشور آلمان است. او نمایشنامه‌های فراوانی نوشته و برخی از کارهایش را کارگردانی کرده است. او در جشنوارهٔ فجر صاحب جوایز متعددی شده است و متن‌های او در چند جشنواره به عنوان متن اول برگزیده‌ شده‌اند. علاقه او به روان‌شناسی در تمامی آثارش مشهود است. «دل آتش است»، «پستچی»، «شیدا و صوفی»، «دو زن و دو مرد در آکواریوم»، «هتل عروس»، «بانو و مرد مرده» و «زنی که تابستان گذشته رسید» از جمله آثار یثربی هستند.

بخشی از کتاب بانو و مرد مرده

«دونیا: سلام رودیا، سلام، برادر! سلام... بازم که خوابیدی... چیه ناخوشی؟ ناراحت نشو، من فقط برای یه دقیقه اومدم... ببین، من الان از همه چیز خبردار شدم... دوستت همه چیزو برام توضیح داد، گفت تو رو به خاطر یه سوءظن احمقانه تحت تعقیب قرار دادن. دارن عذابت می‌دن. اما غصه نخور، هیچ خطری وجود نداره. تو بی‌خودی وحشت کردی. من می‌دونم که تو چه‌قدر حساسی، این حالت عصبی می‌تونه برای همیشه روی تو اثر بذاره... ببین، من فقط از این می‌ترسم... به من گوش می‌دی رودیا؟ از این‌که ما رو ترک کردی، بهت ایراد نمی‌گیرم، یعنی اصلاً حق ایراد ندارم. اگرم قبلاً تو رو سرزنش کردم، عذر می‌خوام. حالا که خودمو جای تو می‌ذارم، حس می‌کنم، اگه منم مثل تو تحت فشار بودم، از همه دور می‌شدم، مطمئن باش که در این مورد به مادرم چیزی نمی‌گم. بهش می‌گم که تو خیلی زود برمی‌گردی. سعی می‌کنم آرومش کنم. اما خواهش می‌کنم تو لااقل یه بار به دیدنش بیا. آزارش نده، هر چی باشه مادره... مطمئن باش که اگه من بتونم کمکی بهت بکنم یا کاری از دستم بر بیاد، منو صدا کنی، حاضر می‌شم..

راس: دونیا، دوست من دیمتری، آدم خوبیه.

دونیا: خب؟

راس: آدمه فعال، زحمتکش و نجیبیه، قدرت دوست داشتن آدما رو داره...

دونیا: چی می‌گی برادر؟ حرفات بیش‌تر شبیه وصیته، چرا این‌طوری حرف می‌زنی؟ مگه داریم برای همیشه از هم جدا می‌شیم؟

راس: فرقی نمی‌کنه... به هر حال... خداحافظ...

دونیا: چه‌قدر سرد با من خداحافظی می‌کنی... تو هیچ‌وقت این‌طوری خداحافظی نمی‌کردی... اتفاقی افتاده؟

راس: برو! همین حالا...

به دنبال رودیا می‌گردد...

دونیا: پس چرا انقدر سرد؟ به من بگو رودیا، تو همیشه همه چیزو به من می‌گفتی. شاید من بتونم کمکت کنم.

راس: برو، تنهام بذار.

دونیا: به من بگو، خواهش می‌کنم، به من بگو.

راس: برو! (با فریاد)

دونیا: چه اتفاقی افتاده؟

راس: برو... برو دیگه!

دونیا: تا به‌هم نگی، نمی‌رم...

راس: از این‌جا برو!

دونیا: نه.»