کتاب شهریور مرد در مرداد

کتاب شهریور مرد در مرداد سرودهٔ سمیرانیک نوروزی است. نشر چشمه این مجموعه شعر معاصر را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب شهریور مرد در مرداد

کتاب شهریور مرد در مرداد یک مجموعه شعر معاصر را در قالب شعر نو در بر گرفته است. عنوان برخی از شعرهای کتاب حاضر عبارت است از «خودنویسی با جوهر صلح»، «سربازی برای قلعهٔ شنی»، «مترسکی برای سیم‌های تلفن»، «شهر در زیرِ زمین جان دارد» و «زندگی در خانه‌ای که نیست».

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب شهریور مرد در مرداد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب شهریور مرد در مرداد

«"من تنها گیاه بی‌ریشه‌ام"

موهایم را کوتاه می‌کنم

برگ‌ها روییده می‌شوند

ناخن‌هایم را می‌گیرم

انگشتانم جوانه می‌زنند

من تنها گیاه بی‌ریشه‌ام

پاهایم، تاول به تاول خورشید تأویل دارد

و ماه... سینهٔ من است

که آسمان را شیر می‌دهد

مورچه‌ها ناخن‌هایم را تشییع کردند

موهایم را باد

تنها آن‌که ناخن‌ها و موهایش را کوتاه نمی‌کند

الهه‌ای‌ست به خود وفادارتر

و پیش از آن‌که کودکش را شیر دهد

آسمان را از شیر گرفته است

و پیش از آن‌که فرزندش را از شیر بگیرد

آسمان را سقط کرده»