کتاب آخرین یانکی

کتاب آخرین یانکی حاصل گردآوری دنیل هالپرن و ترجمهٔ زهره خلیلی است. نشر قطره این نمایشنامه‌های تک‌پرده‌ای از نویسنده‌های گوناگون را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب آخرین یانکی

کتاب آخرین یانکی حاوی شش نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای است؛ از «کوبو آبه»، «آرتور میلر»، «لین آلوارز»، «تنسی ویلیامز»، «دیوید هیر» و «واتسلاو هاول». عنوان این نمایشنامه‌ها به‌ترتیب نام نویسندگانشان عبارت است از «مردی که تبدیل به چوب شد»، «آخرین یانکی»، «یک‌شنبه‌ها»، «مادهٔ سفید گچی»، «ساحل نیس» و «اعتراض‌نامه». دنیل هالپرن توضیح داده است که این آثار از برترین کارهای نویسندگان مشهور در جهان است. در این کتاب با نمایش‌هایی آشنا خواهید شد که در زمان خود تغییر را به ارمغان آوردند و آغازگر فصلی نو در پیوند صمیمی‌تر بین نمایش‌نامه‌نویس و تماشاگر شدند. در عرصهٔ تئاتر مدرن، نمایش‌های تک‌پرده‌ای با وجود پرهیز از دیالوگ‌های طولانی از پتانسیلی غنی و منعطف و ساختاری مستحکم برخوردار هستند. نمایش‌های این مجموعه با وجود تفاوت‌هایی که با یکدیگر دارند، در مجموع در پی ایجاد فضایی هستند که خواننده را به وادی‌های ناشناخته ببرند.

می‌دانیم که نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان»، «علیرضا نادری» و «محمد چرمشیر» بوده است.

خواندن کتاب آخرین یانکی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات نمایشی معاصر جهان و قالب نمایشنامهٔ تک‌پرده‌ای پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آخرین یانکی

«اتاق مطالعهٔ استانِک. سمت چپ یک میزتحریر بزرگ؛ روی آن ماشین‌تحریر، یک دستگاه تلفن، عینک مطالعه و تعداد زیادی کتاب و کاغذ. پشت آن پنجره‌ای بزرگ با دید رو به باغ. سمت راست دو مبل راحتی و میزی کوچک بین‌شان. دیوار پشتی تماماً با کتابخانه‌ای پر از کتاب و بار کوچک جاسازی شده در آن پوشیده شده است. در گوشه‌ای از کتابخانه یک دستگاه ضبط‌صوت قرار دارد. پشت صحنه در گوشهٔ سمت راست یک در هست. روی دیوار سمت راست نقاشی سورئال بزرگی به دیوار آویزان است. پرده که بالا می‌رود استانِک و وانِک روی صحنه هستند. استانک پشت میز خود ایستاده، با هیجان به وانک که با نشانه‌هایی از دستپاچگی کنار در ایستاده و کیفی در دست دارد نگاه می‌کند. مکثی کوتاه و هیجانی. سپس استانک ناگهان با هیجان به سمت وانک می‌رود، با دو دست شانه‌هایش را می‌گیرد، دوستانه تکان می‌دهد و با صدای بلند می‌گوید:

استانک: وانک! سلام! (وانک خجولانه لبخند می‌زند. استانک شانه‌هایش را رها می‌کند، سعی می‌کند آشفتگی خود را پنهان کند.) برای پیدا کردن این‌جا مشکلی پیش نیومد؟

وانک: نه در واقع...

استانک: فراموش کردم مگنولیاهای به گُل نشسته رو گوشزد کنم. با اونا راحت‌تر خونه رو می‌شناختی. فوق‌العاده‌ن، مگه نه؟

وانک: بله...

استانک: در مقایسه با صاحب قبلی، در عرض کم‌تر از سه سال کاری کردم که گل‌هاشون دو برابر بشه. تو هم تو خونهٔ ییلاقیت مگنولیا داری؟

وانک: خیر...

استانک: باید بکاری! برات دوتا نهال مرغوب پیدا می‌کنم و خودم شخصاً می‌آم می‌کارم‌شون.

وانک: لطف دارین.

استانک: می‌ترسیدم نتونی بیای.

وانک: چرا؟»