کتاب زندگی من

کتاب الکترونیکی «زندگی من» نوشتهٔ ایگور استراوینسکی با ترجمهٔ کیکاووس جهانداری در انتشارات خوارزمی چاپ شده است. این اثر خودزندگی‌نامه‌ای از آهنگساز مشهور، ایگور فدورویچ استراوینسکی است. ایگور فدورویچ استراوینسکی به آثار خلاقانه‌اش در زمینه‌های مختلف موسیقی مانند باله، ارکسترال و کنسرتو، شناخته می‌شود. او در طول دوران زندگی‌اش از موسیقی قرن نوزدهم و دوران رمانتیک دوری کرد و به سمت تجربیات موسیقی مدرن و نوین پیش رفت.

درباره کتاب زندگی من

خودزندگینامهٔ ایگور فدورویچ استراوینسکی، نگاهی از درون به زندگی و افکار این آهنگساز معروف قرن بیستم ارائه می‌دهد. استراوینسکی  بیشتر برای آثار برجسته‌ای مانند بهار مقدس و سه‌گانهٔ روسی شناخته می‌شود. او در این اثر نیمهٔ اول زندگی خود را مرور کرده و بدون نقاب، نظرات و علایق و همچنین نفرت‌هایش را بیان می‌کند. او در این اثر روابط حرفه‌ای خود با دیگر هنرمندان بزرگ آن دوره مانند دیاگیلف، پیکاسو، و کوکتو را شرح می‌دهد. خودزندگینامه استراوینسکی چشم‌اندازی از جنبش‌ها و تحولات هنری اوایل قرن بیستم را نیز ارائه می‌دهد. 

درباره ایگور فدورویچ استراوینسکی

ایگور فدورویچ استراوینسکی آهنگساز و پیانیست روسی و یکی از بزرگترین و تأثیرگذارترین شخصیت‌های موسیقی قرن بیستم بوده است. او در ۱۸ ژوئن ۱۸۸۲ در سنت پترزبورگ، روسیه متولد شد و در ۶ آوریل ۱۹۷۱ در نیویورک درگذشت. 

آثار معروف استراوینسکی از جمله "راخسانای" (Rite of Spring)، "پتروشکا" (Petrouchka)، و "آرتم" (L'Histoire du soldat) به عنوان قطعات باله، و "سوئیت اسکوا" (Suite Italienne) و "پاشا" (Pulcinella) به عنوان اثرهای ارکسترال است.

استراوینسکی همچنین با موسیقی خود، تأثیر زیادی بر توسعهٔ سبک‌های موسیقی ارکسترال و باله گذاشته است. همچنین بسیاری از آهنگسازان و موسیقیدانان بعدی نیز از او تآثیر گرفته‌اند و آثارش هنوز در سراسر جهان اجرا می‌شود و مورد مطالعه قرار می‌گیرد.

کتاب زندگی من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران مطالعهٔ تاریخ موسیقی و خودزندگی‌نامه‌ها پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب زندگی من

«هنگامی که شخص در دوران جوانی است یعنی در سالهای نخستین تعلم بسرمی‌برد فاقد هر گونه ذهن انتقادی است و هر چه را مبشر آن شخص نام‌آوری باشد که اهلیت او را خُرد و بزرگ تصدیق کنند و بخصوص که اگر او در فن خود استاد و در مهارت و شایستگی کم‌نظیر باشد، وحی منزل و حقیقت محض می‌پندارد. من نیز به‌رضا و رغبت این اعتقاد جازم را پذیرفتم و بخصوص چون آثار ریمسکی _ کورساکوف و گلازونف را سخت دوست داشتم در این اعتقاد قدری فراتر نیز رفتم. ریمسکی _ کورساکوف را به‌خاطر بدایعی می‌ستودم که از نظر ملودی و هارمونی در آثارش بود، و من می‌پنداشتم طراوت زیادی دارد. گلازونف را از نظر احساسی که برای شکل سمفونیک داشت دوست‌می‌داشتم. اما تسلط کافی که اینها مشترکاً در تصنیف موسیقی داشتند در من تأثیری عمیق بجامی‌گذاشت. لازم به‌ذکر نیست که من با وضع فکری و روحی خود در آن روزگار تا چه حد رسیدن به‌این کمال رؤیایی را از دل و جان آرزو می‌کردم. در آثار اینان برترین ستیغ هنری را می‌دیدم که بدان دست می‌توان یافت و با آن توانایی اندک که در خود سراغ داشتم می‌کوشیدم در کوششهایی که برای تصنیف آهنگ می‌کنم مقلد موسیقی آنها باشم.»