کتاب آینه ها در مغز

کتاب آینه ها در مغز نوشتهٔ جاکومو ریتسولاتی و کورادو زینیگالیا و ترجمهٔ عبدالرحمن نجل رحیم و زهرا مرادی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است. چگونه ذهن ما در اعمال، هیجانات و عواطف دیگران شریک می‌شود؟

درباره کتاب آینه ها در مغز

هیجانات، عواطف و اعمال ما به‌شدت مسری هستند. وقتی می‌بینیم کسی گریه می‌کند، می‌خندد، از چیزی مشمئز یا منزجر می‌شود یا دردی را احساس می‌کند، با آن هیجان و احساس خاص شریک می‌شویم. می‌توانیم احساس کنیم که ما هم در حال تجربه‌ٔ چیزی هستیم که آن‌ها تجربه می‌کنند. به‌تازگی با کشف نورون‌های آینه‌ای به قدرت مشارکت در تجربهٔ یکدیگر از طریق مغز انسانی خود پی برده‌ایم، این کتاب، برای اولین بار مروری نظام‌مند دارد بر این پدیده.

کشف نورون‌های آینه‌ای در مغز واقعه‌ای قابل قیاس با کشف دی. ان. ای. در زیست‌شناسی است. ماهیت‌های غیرمنتظره‌ٔ این نورون‌ها، نه تنها توجه عصب‌پژوهان را برانگیخته است، بلکه بسیاری از جامعه‌شناسان، انسان‌شناسان و حتی هنرمندان را به نظام نورون‌های آینه‌ای در مغز علاقه‌مند کرده است.

کتاب آینه‌ها در مغز بررسی دقیقی از اکتشافی بزرگ در پنجاه سال گذشته است.

خواندن کتاب آینه ها در مغز را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند درخصوص کارکرد مغز بیشتر بدانند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آینه ها در مغز

«از زمانی که نورون‌های آینه‌ای کشف شدند این سؤال مهم مطرح شد که آیا این نورون‌ها پایه‌های عصبی قدرت تقلید هستند؟ قبل از آزمودن این امکان ما باید مشخص کنیم از کلمهٔ «تقلید» دقیقاً چه منظوری داریم. هر شخصی که در این حوزه درگیر باشد می‌داند که معنای این کلمه، با توجه به کاربردی که در شاخه‌های مختلف تحقیق دارد، ممکن است حائز معناهای متفاوت و گاه متناقضی شود (روان‌شناسی تکاملی، روان‌شناسی مقایسه‌ای، و غیره). به علت اهدافی که در این کتاب دنبال می‌کنیم معنای احتمالی این کلمه را تنها به دو قسم محدود می‌کنیم، هرچند این محدودیت ممکن است موضوع را بیش از حد ساده کند. اولین مفهومی که عمدتاً توسط روان‌شناسان تجربی برای تعریف کلمهٔ تقلید به کار می‌رود قدرت بازسازی عملی پس از دیدن انجام آن عمل توسط دیگران، است. دومین مفهومی که توسط قوم‌شناس‌ها پذیرفته شده تقلید را فرایندی می‌داند که به‌واسطهٔ آن فرد، الگوی جدیدی از عمل را از طریق دیدن می‌آموزد که پس از دیدن آن، قادر خواهد بود آن را با کمترین جزئیات بازسازی کند.

اگرچه این نظر هم مانند بسیاری تئوری‌های دیگر دربارهٔ تقلید، با سؤالات فراوانی روبه‌روست اما به هر حال این توضیحی است که ما برای تقلید در نظر داریم. اول از همه آن‌هایی هستند که به مسئلهٔ «تطابق» مربوط می‌شوند: ما واقعاً چطور عملی را که شاهد انجام شدن آن توسط دیگران هستیم انجام می‌دهیم؟ به بیان دیگر چگونه عملی را شبیه به آن‌چه می‌بینیم دیگران انجام می‌دهند، اجرا می‌کنیم؟ آیا این کار فقط بر پایهٔ مشاهده اتفاق می‌افتد؟ پارامترهای رمزگردانی سیستم بصری، با آن‌چه در سیستم حرکتی اتفاق می‌افتد، متفاوت است. پس کدام پردازش‌های قشر مغزی درگیر هستند و کدام تبدیل‌های حسی‌حرکتی برای این پدیده مورد نیاز هستند؟ وقتی به پدیدهٔ یادگیری نگاهی می‌اندازیم متوجه پیچیدگی‌های بیشتری در این پدیده می‌شویم: علاوه بر مشکل تطابق مسئلهٔ انتقال قابلیت‌ها و توانایی‌های حرکتی هم مطرح است که به علت پیچیدگی زیاد، ممکن است در واژگان اعمال ما نگنجند. چگونه اعمال جدیدی را یاد می‌گیریم؟ چگونه دیدن مراحلی از حرکت را، که شخص دیگری انجام می‌دهد و به تنهایی معنایی برای ما ندارند، به یک عمل بالقوه که برای ما معنا پیدا می‌کند، ترجمه می‌کنیم؟»