کتاب کمی تا قسمتی معمولی

کتاب کمی تا قسمتی معمولی نوشتهٔ باربارا دی و ترجمهٔ محبوبه نجف خانی است. نشر افق این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی رمانی برای نوجوانان.

درباره کتاب کمی تا قسمتی معمولی

کتاب کمی تا قسمتی معمولی که حاوی رمانی برای نوجوان‌ها است، داستانی تأثیرگذار دربارهٔ زنده‌ماندن و زندگی‌کردن است. این کتاب به نوجوانان کمک می‌کند خودشان را همان‌طور که هستند، بپذیرند. «نورا» دو سال از مدرسه را به‌خاطر بیماری سرطان از دست داده و قصه‌اش زمانی آغاز می‌شود که دوباره به مدرسه برگشته است. او می‌خواهد عادی باشد؛ هرچند رفتار پدر و مادر و اطرافیان با نورا متفاوت است. زندگی عادی و معمولی چه شکلی دارد؟ آیا تابه‌حال به آن فکر کرده‌اید؟ در رمان «کمی تا قسمتی معمولی» با یک زندگی نسبتاً معمولی مواجه خواهید شد؛ زندگی نورا که بعد از دو سال دوری از مدرسه بالاخره می‌خواهد به زندگی عادی برگردد، اما آیا او می‌تواند زندگی را به همان شیوهٔ پیشین ادامه دهد؟ «نورا لوی» دانش‌آموز دورهٔ راهنمایی است. پزشکان معالج و مددکار اجتماعی نورا معتقدند او باید در خانه درس بخواند، ولی خودش فکر می‌کند وقتی توانسته از پس سرطان خون بربیاید، چرا از پس مدرسه برنیاید؟ او از ماجراهای مدرسه به‌خاطر گزارش‌های دوست نزدیکش (هارپر) خبر دارد و فکر می‌کند برای رفتن به مدرسه و گذراندن دورهٔ جدید تحصیلی حسابی آماده است.

رمان کمی تا قسمتی معمولی (Halfway Normal) روایت روان و ساده‌ای دربارهٔ احساسات نوجوانان است و آن‌ها را در موقعیتی جدید قرار می‌دهد؛ جایی که کسی دقیقاً نمی‌داند باید چه رفتاری داشته باشد. هر کدام از شخصیت‌های داستان، ماجراهای خودشان را دارند و همراهی‌ آن‌ها با اسطوره‌های یونانی و پیداکردن خودشان در این اسطوره‌ها جذابیت ویژه‌ای به کتاب حاضر داده است. این رمان برای نوجوانانی که به هر دلیلی خود را از دیگران متفاوت می‌دانند یا به طریقی از گروه‌های دوستی طرد شده‌‎اند، بسیار مناسب دانسته شده است. این رمان صوتی برای تسکین غم و فقدان، کسب مهارت همدلی، آشنایی با کودکان با نیازهای ویژه، درک تفاوت‌های فردی، کسب مهارت حل مسئله و مهارت دوست‌یابی، آشنایی با اسطوره‌ها و آشنایی با تر‌س‌های رایج والدین کمک‌کننده است؛ همچنین معلمان باید این کتاب صوتی به قلم باربارا دی (Barbara Dee) را بشنوند. کتاب حاضر نخستین‌بار در سال ۲۰۱۷ میلادی روانهٔ بازار نشر شد و توجه منتقدان و خوانندگان را به خود جلب کرد. نگارش و نشر این کتاب افتخارات متعددی را برای باربارا دی به ارمغان آورد که از میان آن‌ها می‌توان به نامزدی جایزهٔ کتاب کارولینای جنوبی در سال ۲۰۲۰ و کسب عنوان کتاب قابل توجه سی.بی.سی/ اِن.سی.اِس اشاره کرد

خواندن کتاب کمی تا قسمتی معمولی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به نوجوان‌های دوستدار رمان و به معلمان آن‌ها پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کمی تا قسمتی معمولی

«وقتی توی بیمارستان بستری بودم، گاهی یک‌جورهایی کابوس می‌دیدم. می‌گویم "یک‌جورهایی" چون توی بیداری می‌دیدم، یا دست‌کم به نوعی بیداری بود. معمولاً این کابوس وقت‌هایی اتفاق می‌افتاد که من توی محوطهٔ عمومی تاریک (ما اتاق خصوصی نداشتیم) بیدار می‌شدم و یک‌دفعه، نمی‌دانستم کجا هستم. احساس می‌کردم در یک جای واقعی و یک آدرس واقعی روی نقشه نیستم؛ می‌توانستم هر جا باشم، یا هیچ‌جا. و این حالت برایم ترسناک بود.

یک بار با عایشه دربارهٔ این احساس "هیچ‌جا نبودن" حرف زدم. گفت او هم وقتی مریض بوده چنین کابوسی می‌دیده و با این روش از پس کابوس برآمده: بارها و بارها به خودش گفته که او جای دیگری بود. مهم نبود دقیقاً کجا، فقط جایی غیر از بیمارستان.

پس من‌هم سعی کردم همین‌کار را بکنم. دفعهٔ بعد که با آن‌جور احساس ترسناکِ من ــــ کجا ــــ هستم، شناور ــــ در ــــ فضا، توی بیمارستان از خواب بیدار شدم، با خودم یک‌جور "اتاق‌بازی" کردم. وانمود کردم یک دوربین توی اتاق‌خواب خودم هستم و از چپ به راست،‌ جزئی‌ترین چیزها را می‌بینم. و نمی‌توانم بگویم که این کار گولم می‌زد باور کنم توی بیمارستان و روی تخت بیمار، با دستبند بیمارستان نبودم. اما این کار، حالم را کمی بهتر می‌کرد. و بالاخره خوابم می‌برد.

اما آن‌شب، بعد از اینکه بابا از سفر کاری‌اش با من حرف زد، اصلاً خوابم نبرد. "اتاق‌بازی" را امتحان کردم، اما فایده‌ای نداشت، شاید چون فقط توی بیمارستان احساس می‌کنیم "هیچ‌جا" نیستیم، و باید خودمان را قانع کنیم که جای دیگری هستیم. اینجا توی اتاق گرم و راحتم با دیوارهای زرد روشن و لحاف رنگین‌کمانی، مشکلی نداشتم که بدانم کجا بودم: توی خانه بودم، دقیقاً جایی‌که باید باشم. و علت اینکه نمی‌توانستم بخوابم این بود که مدام به حرف‌های هارپر فکر می‌کردم. اینکه من به گریفین دروغ گفته بودم، در مورد اینکه چه کسی بودم.

به‌نظر من هارپر کاملاً اشتباه می‌کرد. درواقع خودش بی‌انصاف بود.»