کتاب در تقاطع سنت، فقر و جنسیت

کتاب در تقاطع سنت، فقر و جنسیت نوشتۀ سپیده ثقفیان است. این کتاب را انتشارات خرد سرخ منتشر کرده است.

درباره کتاب در تقاطع سنت، فقر و جنسیت

کتاب در تقاطع سنت، فقر و جنسیت به‌عنوان پایان‌نامۀ کارشناسی‌ارشد انسان‌شناسی در دانشگاه تهران انجام شده است و به تحولات کلان دهه‌های ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ و نیز تغییرات رویکرد به سکسوالیته در ایران پرداخته است. مردم‌نگاری در یک محلۀ فقیرنشین جنوب شهر تهران انجام می‌گیرد و نشان می‌دهد که وضعیت اقتصادی - اجتماعی کلان و وضعیت اجتماعی - اقتصادی خاص این طبقه چطور بر جهان ذهنی، معانی فرهنگی و ساخت سکسوالیته در میان زنان ساکن محله اثر می‌گذارد. این مردم‌نگاری بر وجوه پویای سنت نسبت به شرایط تأکید دارد و نشان می‌دهد که فقر و تلاش روزمره برای بقای اقتصادی چگونه شکلی از حضور در فضاهای عمومی محلی و مواجهه با سکسوالیته را رقم می‌زند که سرخوشانه و به‌قصد مقاومت نیست.

خواندن کتاب در تقاطع سنت، فقر و جنسیت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای مخاطبان کتاب‌های جامعه‌شناسی مناسب است.

درباره سپیده ثقفیان

سپیده ثقفیان متولد سال ۱۳۶۷ و جامعه‌شناسی ایرانی است.

بخشی از کتاب در تقاطع سنت، فقر و جنسیت

«آنجا هیچ غاری نیست

برای من صحبت‌کردن از مکان‌های جدید حالتی از روایت‌گری دارد؛ حالتی از فرازوفرود احساسی که بی‌ارتباط با احساس‌هایم در حین مشاهده‌گری نیست. طیفی از نوسانات شناختی و حسی که با هم آمیخته می‌شوند و همین‌طور که از شوک مواجهه با غریبگی خارج می‌شوم در انتهای روایت نیز «تعلق خاطر به مکان مألوف ته‌نشست می‌شود و ازآن‌پس جزئی از داشته‌های ذهنی‌ام به‌حساب می‌آیند. در این فصل تلاش دارم صحنۀ فیزیکی، اجتماعی و مفهومی کار میدانی را بیشتر و بهتر بازگو کنم؛ بازیگران اصلی»، برخی قواعد اجتماعی خاص در تعاملات افراد و نیروهای حاضر میدان، اصطکاک‌ها و مقاومت‌ها و تحولات فیزیکی مؤثر در فضای کالبدی و محیطی به‌اختصار معرفی خواهند شد تا مخاطب بتواند نقاط اتکای تحلیل‌ها را در فصول بعد دنبال کند. هم‌چنین به‌طور ضمنی مفاهیمی را معرفی خواهم کرد که در فصل‌های آتی قصد پیگیری یا بسط آن‌ها را دارم. امیدوارم همۀ اینها سبب شود مخاطبی که به روایت دروازۀ غار علاقه‌مند است میدان مذکور را واقعی‌تر مجسم کند از همین ابتدا توصیه می‌کنم منتظر تعاریف و حدود و صغوری خط‌کشی‌شده براساس طبقه‌بندی و جداسازی معنایی نباشید؛ من تلاش کرده‌ام زندگی و تصاویری را که دیده‌ام، همان‌قدر که درهم‌تنیده بوده‌اند بازنمایی کنم باور دارم که تفکیک‌ها و طبقه‌بندی‌ها تا آنجا که به فهم ما کمک کنند به کار می‌آیند؛ ولی اگر به مناسک نوشتار تبدیل شوند، علاوه بر اینکه لذت نوشتن را برای من مؤلف می‌کشد، شناخت انضمامی چندانی نیز به خواننده نمی‌افزاید.

بهتر است از اینجا شروع کنم که در خرداد ۱۳۹۴ زمانی که تصمیم گرفتم کار میدانی‌ام را در یک منطقهٔ فقیرنشین در تهران انجام دهم، می‌دانستم که این کار نوعی تحدی در مقابل خویش است؛ من خود مرا در برابر خویش قرار می‌دهم و از او می‌خواهم که خود را اصلاح و بازسازی کند. در حالی بخشی از این شهر بزرگ را برای فعالیت انتخاب می‌کردم که نه متولد تهران بودم و نه به‌غیراز مناطق مرکزی و طبقه متوسط نشین، تهران جای دیگری را می‌شناختم.»