کتاب شکسپیر و شرکا

کتاب شکسپیر و شرکا نوشتهٔ جرمی مرسر با ترجمهٔ پوپه میثاقی در نشر مرکز چاپ شده است. شکسپیر و شرکا نام یک کتاب‌فروشی در پاریس است. نویسنده که مدتی در این کتاب‌فروشی بوده، در کتاب شکسپیر و شرکا اتفاقات این کتاب‌فروشی را روایت می‌کند.

درباره کتاب شکسپیر و شرکا

«... ممکن است ناپدید شوم بدون این‌که مال و منالی از خود باقی گذارم فقط چند جفت جوراب کهنه و نامه‌های عاشقانه، و پنجره‌های رو به نوتردامم را برای همه‌ی شما می‌گذارم تا لذتش را ببرید، و مغازه‌ٔ خنزرپنزری عزیزتر از جانم را که شعارش این است: «با غریبه‌ها نامهربان نباشید. مبادا فرشتگانی باشند در لباس مبدل.» ممکن است بدون برجا گذاشتن نشانی‌ای از خودم ناپدید شوم، اما همین‌قدر بدانید که ممکن است در سرگردانی‌ام به دور دنیا همچنان مشغول راه رفتن در میان شما باشم.»

کلمات بالا از جرج ویتمن صاحب کتاب‌فروشی «شکسپیر و شرکا» است؛ کتاب‌فروشی پاریسی خارق‌‌العاده‌ای که شخصیت اصلی این داستان است. جرمی مِرسِر نویسنده‌ٔ این رمان، چنان‌که شرحش را خواهید خواند، مدتی را در «شکسپیر و شرکا» گذرانده است. کتاب او که شرح ماجرای پرکشش همین اقامت است با دو عنوان مختلف به زبان انگلیسی منتشر شده است؛ «زمان آن‌جا سبک می‌گذشت» و «کتاب‌‌ها، باگت‌ها و ساس‌ها» و نیز به چند زبان دیگر هم ترجمه شده است.

کتاب شکسپیر و شرکا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به داستان‌هایی با موضوع کتاب پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب شکسپیر و شرکا

«از میان بخار ویترین اصلی مغازه می‌شد هاله‌ای از نور گرم و بدن‌هایی در حال حرکت را آن داخل دید. سمت چپ، در چوبی کوچکی وجود داشت که رنگ سبزش کهنه و پوست‌پوست شده بود و با صدای غیژی ضعیف به روی شور و هیجانی آرام باز می‌شد.

لوستری درخشان از تیرچهٔ چوبی و ترک‌خوردهٔ سقف آویزان بود، و در گوشهٔ مغازه مردی خیلی چاق آب باران را از لباس فیروزه‌ای رنگش می‌چلاند. انبوهی مشتری دور میز جمع شده بودند و با سروصدای زیاد با ملغمه‌ای از زبان‌های مختلف سعی داشتند توجه صندوق‌دار را به خود جلب کنند. و کتاب‌ها. کتاب‌ها همه‌جا بودند. از طبقه‌های چوبی بیرون زده بودند، از کارتن‌های مقوایی سرریز بودند، روی میزها و صندلی‌ها در تل‌های مرتفع تلوتلو می‌خوردند. لبهٔ پنجره گربهٔ سیاه مخملی‌ای دراز کشیده بود و این صحنهٔ جنون‌آمیز را تماشا می‌کرد. قسم می‌خورم که سرش را بلند کرد، نگاهم کرد و چشمک زد.

وقتی گروه توریست‌ها به زور یکدیگر را داخل مغازه هل دادند، بادی ناگهانی بلند شد. با فشار آن‌ها جلوتر رفتم، از جلوی میز شلوغ صندوق‌دار گذشتم، از دو پلهٔ سنگی که رویشان کلمات برای انسانیت زندگی کنید نقاشی شده بود بالا رفتم و وارد اتاق مرکزی بزرگی شدم. این‌جا، میزها و قفسه‌ها باز هم مملو از کتاب‌های بیش‌تری بود، دو در به قسمت‌های داخلی‌تر مغازه منتهی می‌شد و نورگیر تیره و تاری آن بالا جا گرفته بود. عجیب‌تر از همه، چیزی بود که این نورگیر به آن روشنایی می‌بخشید: یک چاه آرزو با لبهٔ آهنی که مردی کنارش زانو زده و با چنگ و دندان مشغول بیرون کشیدن سکه‌های درشت بود. وقتی نزدیک شدم، عصبانی نگاهی به من انداخت و سریع با خم کردن بازو سدی جلوی گنجش کشید.»