بریده‌هایی از کتاب شکسپیر و شرکا

«در تمام دنیا هیچ شیوهٔ زندگی‌ای بهتر از این وجود ندارد که پیاده در قصر دنیا سیاحت کنی، راه بروی، برقصی، آواز بخوانی، و بخوانی؛ کتاب زندگی را بخوانی.»

مجبور بودم با میخ و چکش کمربندم را چند تا سوراخ تازه بکنم تا شلوارم نیفتد. هرچند سعی داشتیم خودمان را قانع کنیم که زندگی فقیرانهٔ هنرمندی در پاریس خیلی هم رمانتیک است، ولی وقتی کارت بانک آدم دیگر کار نمی‌کند، نادیده گرفتن دلهره‌ای که در وجود آدم رخنه می‌کند کار سختی است.

امید زیباترین مادهٔ مخدر است.

ممکن است ناپدید شوم بدون این‌که مال و منالی از خود باقی گذارم ــ فقط چند جفت جوراب کهنه و نامه‌های عاشقانه، و پنجره‌های رو به نوتردامم را برای همهٔ شما می‌گذارم تا لذتش را ببرید

«نمی‌دونم معنی همهٔ اینا چیه. هیچ‌کی جوابارو نداره. از آدمایی که تظاهر می‌کنن جوابا رو دارن بدم می‌آد. زندگی فقط نتیجهٔ رقص مولکول‌هاس.»

زندگی اثری در حال تکمیل است.

معلوم بود که باید کاری برای آینده می‌کردم، اما این کار باید واقع‌بینانه و با دقت انجام می‌شد. فرار کرده بودم، سریع هم فرار کرده بودم، چون نمی‌خواستم به افتضاحی که پشت سرم به‌جا گذاشته بودم نگاه کنم. هیچ برنامه‌ای نداشتم، تنها این ایدهٔ سرسری را داشتم که باید زندگی‌ام را مرور کنم و سعی کنم بفهمم چه‌طور از چنین نقطهٔ تاریکی سردرآورده بودم.

سری تکان داد تا به من قوت قلب بدهد.

انگشتش را آرام به شقیقه‌اش زد و به آرامی گفت: «باید ذهنت رو تربیت کنی.»

شهر زادگاه من پایتختی اداری است، از آن جور جاهایی که مردم تَرکش می‌کنند تا به تورنتو یا مونترال بروند، یا اگر که عطش بیش‌تری دارند به نیویورک، لس‌آنجلس، یا لندن. این‌گونه مهاجرت‌ها تنها معدودی از آن‌هایی را که شور و شعفی سیری‌ناپذیر برای زندگی و خوش‌بینی‌ای غیرقابل توضیح نسبت به آینده دارند به جا می‌گذارد. آن‌چه باقی می‌ماند حس دائمی رضایت دادن به چیزی غیرایده‌آل است. همان‌طور که هیچ‌کس وقتی بچه است آرزو نمی‌کند کارمند مسئول پرداخت حقوق در یک شرکت نرم‌افزاری شود، هیچ‌کس هم هرگز آرزو نمی‌کند در شهر من زندگی کند.

من همین‌ام. همیشه نیتم خیر است، اما هیچ‌وقت قدم کافی برنمی‌دارم.

من به خاطر عشق به این‌جا آمده‌ام و این تصمیمی است که هرگز تأسفش را نخواهم خورد.

امید زیباترین مادهٔ مخدر است.

«مردم همه بهم می‌گن خیلی کار می‌کنن، می‌گن نیاز دارن بیش‌تر پول در بیارن. که چی بشه؟ چرا با کم‌ترین چیزهای ممکن زندگی نکنیم و به جاش وقت‌مون رو با خانواده‌مون بگذرونیم، یا تولستوی بخونیم، یا کتاب‌فروشی‌مون رو بگردونیم؟ به هیچ‌وجه قابل درک نیست.»

«به مردم فقیر نگاه کنید، به مادرانی که دست تنها فرزندان‌شان را بزرگ می‌کنند، به زندانیان. این‌ها معیار تمدن هستند.»

کمونیسم واقعی هیچ‌وقت در دنیا وجود نداشته است. استالین شیادی وحشی بود و ایده‌آلیسم کاسترو که زمانی زیبا بود تحت‌تأثیر عشقش به قدرت فاسد شده بود.

لندن همه‌اش عجله بود و پول، مثل نیویورک و تورونتو، و همه وقتی با تو صحبت می‌کردند نگاهشان ورای تو بود، تا نشان دهند جای دیگری هست که ترجیح می‌دهند آن‌جا باشند. مردم قهوه‌شان را در حالی می‌نوشیدند که با گام‌های سریع راه می‌رفتند

چه‌قدر خوش‌شانس بوده‌ام که آن روز یک‌شنبهٔ بارانی در ماه ژانویه شکسپیر و شرکا را پیدا کردم.

جرج به این نتیجه رسیده بود که پول بزرگ‌ترین برده‌دار است و عقیده داشت با کم کردن وابستگی به آن، می‌توان از سلطهٔ این دنیای خفقان‌آور کم کرد.

و ما که همه سرمان گرم شده بود، شروع به خواندن آهنگ رسمی شکسپیر و شرکا کردیم. در شبی سرد و بارانی اگر سری به پاریس زدید و به مغازهٔ شکسپیر رسیدید می‌تواند جای دلنشینی باشد چرا که شکسپیر شعاری دارد شعاری دوستانه و خردمندانه با غریبه‌ها نامهربان نباشید مبادا فرشتگانی باشند در لباس مبدل

آهی کشید و گفت: «نمی‌دونم معنی همهٔ اینا چیه. هیچ‌کی جوابارو نداره. از آدمایی که تظاهر می‌کنن جوابا رو دارن بدم می‌آد. زندگی فقط نتیجهٔ رقص مولکول‌هاس.»

با صدایی آرام به ما گفت: «فکر نمی‌کنم هیچ‌وقت بفهمم زندگی طبیعی یعنی چی.»

«در تمام دنیا هیچ شیوهٔ زندگی‌ای بهتر از این وجود ندارد که پیاده در قصر دنیا سیاحت کنی، راه بروی، برقصی، آواز بخوانی، و بخوانی؛ کتاب زندگی را بخوانی.»

«خدا واقعاً وجود ندارد بلکه فقط ضرورتی است که آدم‌ها خودشان ابداعش کرده‌اند»،

این کدئین‌های ارزان همه و همه آرام‌بخش‌های ارزان و شیرینی‌اند برای مهارکردن ملتی که به انقلابی بودن شهرت دارد.

پول بزرگ‌ترین برده‌دار است و عقیده داشت با کم کردن وابستگی به آن، می‌توان از سلطهٔ این دنیای خفقان‌آور کم کرد.

سرمست از الکل، سرمست از پاریس، و سرمست از زندگی‌های به ناگاه تازه‌مان، احساس می‌کردیم بهترین دوستان دنیا هستیم. و این چنین بود که شروع کردیم به گفتن داستان زندگی‌هایمان.

«آیا (کمونیست‌ها) همان کسانی نیستند که هیچ‌وقت در هیچ کجای دنیا موفق نشده‌اند؟ آیا آن‌ها دربه‌درهای جامعه نیستند؟ یک خصوصیت ذات بشر هست که کارل مارکس آن را نادیده می‌گیرد و آن همانا طمع قدرت است.»

بعدازظهری که پاریس را به مقصد نیویورک ترک کرد، مرا بوسید و یادداشتی مچاله دستم داد. در یادداشت نوشته بود: «مرد درونم زن درونت را دوست دارد» و من بیش‌تر عاشقش شدم.

طبق عادتم در آن دوران دشوار، برای پیاده‌روی بیرون زده بودم. هیچ‌وقت مقصد خاصی نداشتم جز گذر از مجموعه‌ای از پیچ‌های اتفاقی و چند بخش شهر برای کرخت کردن ساعت‌ها و دور شدن از مشکلات سرِ راه. عجیب بود که چه ساده می‌شد خود را میان بازارهای پرهیاهو و بلوارهای بزرگ، پارک‌های آراسته و بناهای مرمرین گم کرد.