کتاب اسرار تمدن مصر باستان (زن در عصر فراعنه)

کتاب اسرار تمدن مصر باستان (زن در عصر فراعنه) نوشتهٔ کریستیان دروش نوبلکور و ترجمهٔ عباس آگاهی است و مؤسسهٔ روشنگران و مطالعات زنان آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب اسرار تمدن مصر باستان (زن در عصر فراعنه)

خانم کریستیان دِ روش نوبلکور نخستین زنی است که به عضویت انستیتوی فرانسوی باستان‌شناسی شرقی قاهره منصوب شد و در موزهٔ لوور همهٔ مدارج را پشت سرگذاشته و به مقام بازرسی کل موزه‌ها نایل آمده است. این بانو همچنین در مدرسهٔ لوور به کار تدریس کتیبه‌شناسی و باستان‌شناسی مصر پرداخته و سرانجام او نخستین بانویی است که مدال طلای «مرکز ملی پژوهش‌های علمی» فرانسه را از آن خود کرده است. 

کتاب اسرار تمدن مصر باستان (زن در عصر فراعنه) مطلقاً بر پایهٔ داده‌های علمی بنا شده و تخیل شاعرانه یا افسانه‌پردازانه در آن جایی ندارد. هدف نویسنده این بوده که در چارچوب مجموعه‌ای که به شناخت زن در قرون و اعصار و در جوامع مختلف اختصاص دارد، اثری عرضه دارد که از همه جهت مستند و در عین‌حال برای غیر متخصصان قابل درک باشد و به منظور نیل به این هدف، پرسش نخستینی که مطرح می‌سازد این است که آیا مصر افسانه‌ای که درخشش تمدن باستانی آن ما را خیره می‌کند، با تابوت‌های طلایی و اهرام اعجاب انگیزش، با و یا، بی‌زن به وجود آمده است؟ پاسخ این مصرشناس شهیر، در جهت تأیید نقش فعال زن در بنیادهای سه‌گانهٔ خدایی، فرعونی و اجتماعی است و او این پاسخ را از خلال کتیبه‌ها و لوحه‌ها و نقوش برجسته و نقاشی‌های گورستان‌های سردابی و دیگر منابع باستان‌شناختی ارائه می‌کند و افسانه‌ها و حکایاتی مستند را چاشنی بررسی خویش قرار می‌دهد تا از خشکی مفرط موضوع بکاهد.

خواندن کتاب اسرار تمدن مصر باستان (زن در عصر فراعنه) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران و پژوهشگران حوزهٔ تاریخ باستان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب اسرار تمدن مصر باستان (زن در عصر فراعنه)

«این سرزمین میان رشته کوه‌های عربستان و لیبی، مصر یا «کمی» باستانی، (به معنی «خاک سیاه»)، از رسوب‌هایی به وجود آمده که طی هزاران قرن، طغیان‌های سالیانهٔ ناشی از باران‌های آفریقای مرکزی به جا می‌گذاشت. اگر نیل سفید که از جریان دریاچه‌های بزرگ، به‌ویژه ویکتوریا و آلبرت سرچشمه می‌گیرد و نیل آبی که از آتبارا در اتییوپی تغذیه می‌شود از جریان باز می‌ایستادند، «خاک سیاه» در زیر خورشید سوزان، تبدیل به صحرای بی‌آب و علفی می‌شد.

بنابراین برای نخستین اقوام اسکان یافته، همه چیز «به اراده‌ای عالی» بستگی داشت که حرکت گیتی را تنظیم می‌کرد، زندگی «هر آن‌چه وجود دارد» را محفوظ نگاه می‌داشت و آن را میان بیست و چهار پارهٔ روزانه و شبانهٔ خورشید و توالی سال‌ها- هر یک با ۳۶۵ روز و ربع روز- سازمان می‌بخشید؛ سال‌هایی که با فرارسیدن طغیان رودخانه؛ یعنی آن ساعتی که هرگز متوقف نمی‌شد و سالنمای غول‌آسا و به دور از خطا که با دقّتی باور نکردنی تکرار می‌شد، تجدید حیات می‌کرد!

خارج از نوار دو طرف رودخانه که مصرعُلیا را تشکیل می‌دهد و دلتای مصر سُفلی که در وسعت بیشتری قابل کشت است، هیچ جای رستگاری نیست! این واحهٔ (نقطه‌ای سرسبز در میان صحرا) خارق‌العاده در شرق و در غرب به شن‌هایی محدود می‌شود که در آن‌جا، حیات که پیوسته در تکاپو است، در روی «لب‌های رودخانه» قرار دارد.

بی‌گمان این نیروی خلّاق که پیوسته در حرکت است و می‌بایست تعادل آن دگرگون و پیشرفت آن متوقف نشود، دلیل قاطعی از ارادهٔ الهی است! به این ترتیب مصریان که عمیقاً در خاک خود ریشه دوانیده بودند، بیش از دیگر اقوام، با این اطمینان خاطر تزلزل‌ناپذیر زندگی می‌کردند که همه چیز از موهبت الهی است و می‌بایست با قبول سرنوشت و محیط زیست خود، ولی با بهره‌گیری از حد اکثر منابعی که خالق در آن‌ها و اطراف آن‌ها نهاده، در آهنگی که اینگونه ایجاد شده، جای گیرد. جنس مرد و زن که از لحاظ جوهر مکمّل یکدیگرند، هر یک به ایفای نقش خود می‌پرداخت، در حالی‌که یکی چون دیگری، به یک نسبت محترم شمرده می‌شدند.

در هر طغیان، چرخه‌ای از سرگرفته می‌شد و این، آغازی همیشگی بود: سه فصل، هر یک با چهار ماه پیاپی حامل امیدواری در مقابل رودخانه‌ای پرآب که تمامی مصر را فرا می‌گرفت، سپس مسرت ناشی از وفور محصولات و مجدداً اضطراب به لحاظ خشک شدن تدریجی. به این ترتیب طغیان رودخانه، ضامن بقای طبیعت و نیز امید به زندگی جاوید بود.»