کتاب برادوی؛ نمایش مضحک زندگی

کتاب برادوی؛ نمایش مضحک زندگی نوشتهٔ فابریس کارو و ترجمهٔ عباس عبدالملکی است و انتشارات خوب آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب برادوی؛ نمایش مضحک زندگی

بیستم ژوئیهٔ ۱۹۸۸ نامهٔ ساندرین کازس درست وقتی به دست قهرمان داستانِ برادوی؛ نمایش مضحک زندگی یعنی اکسل رسید که کازس تعطیلات را در ژوان لِپن سپری می‌کرد و یک هفته پیش‌تر اکسل با او در مجلس رقصی در روستا روبه‌رو شده بود. نامه را با دستانی لرزان گرفت. به اتاقش پناه برد تا در کمال آرامش بازش کند و با کارت‌پستالی مواجه شد با منظره‌ای از ژوان لپن و نامه‌ای بلندبالا با خطی شکسته به‌رنگ آبی روی برگه‌ای معطر. ساندرین کازس از تعطیلاتش و از برادر کوچک تحمل‌ناپذیرش گفته بود و ناگهان در میان جمله‌ای دربارهٔ دمای آب و بین پرانتز، کلماتی دیگر ظاهر شد... .

اکسل که همسر و دو فرزند دارد حس خوبی از زندگی‌اش ندارد. او در برقراری ارتباط با فرزندان و همسرش مشکل دارد و در زندگی خود، بار ناکامی‌های زیادی را به دوش می‌کشد. این احساس زمانی شدت می‌گیرد که او نامه‌ای از مرکز غربال‌گری سرطان دریافت می‌کند و با این نامه، اضطرابش شدت می‌گیرد و گذر عمر را بیشتر احساس می‌کند. داستان برادوی؛ نمایش مضحک زندگی روایت شوخ‌‌طبعانه و البته تلخ و گزندهٔ فابریس کارو از زندگی است که هرلحظه به پایان خودش نزدیک‌تر می‌شود.

خواندن کتاب برادوی؛ نمایش مضحک زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های خارجی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب برادوی؛ نمایش مضحک زندگی

چند روز پیش دل‌شورهٔ بدی به جانم افتاد. اتفاقی داشتم مستندی می‌دیدم که دوره‌های مهم جنگ ویتنام را روایت می‌کرد و این صحنه‌ای است که یک کهنه‌سرباز جنگ تعریف می‌کند: خوب یادمه، صبح دلپذیری بود، مادرم رفت سراغ صندوق پستی و این پاکت نامهٔ سبز رو داخلش پیدا کرد. بدون اینکه بازش کنیم فوراً فهمیدیم چیه. نامهٔ فراخوان به ارتش بود. گذاشتیمش روی میز و من و پدر و مادر و خواهرم ساکت و آروم، بدون اینکه چشم ازش برداریم، دور میز نشستیم. می‌دونستیم معنی نامه چیه. این نامه پایان یه دوران بود، پایان معصومیت، پایان دورهٔ طلایی. یه دنیا با این نامه ناپدید می‌شد. انگار یه پرانتز سحرآمیز بسته می‌شد. خوب می‌دونستیم از لحظه‌ای که این نامه رو باز می‌کنیم، دیگه هیچی مثل قبل نمی‌شه. انگار یه‌جور مکش پرقدرت هوا بود که می‌خواست هر چهار نفرمون رو در کسری از ثانیه بکشه توی خودش؛ مثل بتی و ریتا که توی فیلم جادهٔ مالهالند می‌رن توی جعبهٔ آبی‌رنگ رؤیاها و یه‌دفعه بی‌رحمانه از رؤیا برمی‌گردن به واقعیت. وسط یه سکوت مطلق، دور یه سیاه‌چالهٔ بی‌انتها نشسته بودیم که می‌خواست داروندارمون رو ببلعه.

البته بعید نیست پیازداغ حرف‌های کهنه‌سرباز را کمی زیاد کرده باشم، اما در همین مایه‌ها بود. دقیقاً با دیدن نامه چنین حس‌وحالی داشتم.

با میلی مهارنشدنی، که فهمش برای خودم هم آسان نبود، اولین کاری که کردم این بود که نامه را در دفتر کارم زیر تودهٔ کاغذها پنهان کنم (بعد که نقاشی تریستان هم به این توده اضافه شد، به‌تدریج آنجا به موزه‌ای شرم‌آور تبدیل شد). اگر بخواهم دقیق‌تر بگویم، می‌خواستم نامه را از آنا پنهان کنم. ما که همیشه در همه‌چیز شریک بودیم و زندگی را با کوچک‌ترین زوایای پنهان و تاریکش و در بی‌شکوه‌ترین لحظاتش گذرانده بودیم، چرا باید پاکت نامهٔ غربالگری سرطان رودهٔ بزرگ را از او پنهان می‌کردم؟ چرا خیلی راحت به او نمی‌گفتم بیا ببین چی برام اومده؟ نمی‌دانم به‌خاطر نجات اوست (دقیقاً نجات از چه؟) یا نجات خودم؛ نجات خودم از نگاهش که نیمی نگرانی است و نیمی تأثر. حتی اگر پنجاه سالم نباشد و نامه به‌احتمال زیاد اشتباهی آمده باشد، آنا می‌گوید زمان می‌گذرد. می‌گوید این هم یکی از مراحل زندگی است، همه به مشکل و سختی می‌خورند، مثل کسی که برای اولین بار عینکش را به چشم می‌زند، یا کسی که برای سیاتیک مزمن از دکتر ارتوپد وقت می‌گیرد و به مشکل می‌خورد؛ مثل خودم که به مشکل خوردم، که اگر مادرم نامهٔ ساندرین کازس را قبل از من نمی‌دید، از او پنهانش می‌کردم؛ درست همان‌طور که هرآنچه از تحول، به هم خوردن تعادل یا تغییر نگاه آشنایان به ما نشانی داشته باشد، پنهان می‌کنیم.