کتاب ظاهر انسانی اسلامی در فطرت و حنیفیت

کتاب الکترونیکی «ظاهر انسانی اسلامی در فطرت و حنیفیت» نوشتهٔ محمدعلی نقدی یزدی در میراث ماندگار چاپ شده است. موضوع کلّی در این کتاب شکل ظاهری انسان مسلمان است، از پیرایش موها گرفته تا آرایش و نظافت و غیره، ولی بناست به مناسبت از ریش مردان که تکریمیست از سوی پروردگار به مردان و مورد ناسپاسی بندگان قرار گرفته بیشتر سخن گفته شود تا زوایای پنهان و فواید آن موهبت الهی و شاخصهٔ مردی بیشتر آشکار گردد.

درباره کتاب ظاهر انسانی اسلامی در فطرت و حنیفیت

تمامی ادیان بر اصولی پایبند هستند که براساس آن درست یا نادرست بودن هر روش از روش‌های زندگی را مشخص نموده و برای هر ادعای خود دلایلی بیان می‌کنند و اعتقاد بر این دارند که طینت و سرشت آدمی همانی است که خداوند در خلقت او را بر آن اساس بنا نموده است. در این نوشتار نشانه‌های اعتقاد و سرشت آدمی و مشابهت با اغیار و آرایش اسلامی و پاکیزگی شرح داده شده است.

دین اسلام روش‌های زندگی بشر را مانند روش پیامبران گذشته بر اساس فطرت و سرشت آدمی تعریف کرده است، ولی نه فطرت تحریف شده و منحرف شده از حق و حقیقت که پیروان گمراه آن ادیان به نام دین عرضه می‌دارند بلکه فطرتی برخاسته از حقیقتی راست و درست که خداوند انسان را بر آن اساس آفریده و ذات وسرشت انسان به سوی آن تمایل دارد و سنّت صالحان برگزیدهٔ خدا یعنی پیامبران الهی (ع) بوده است.

کتاب ظاهر انسانی اسلامی در فطرت و حنیفیت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به تصویر کردن ظاهر انسان مسلمان می‌پردازد. افرادی که مایل هستند در این خصوص با آموزه‌های اسلام بیشتر آشنا شوند، کتاب ظاهر انسانی اسلامی در فطرت و حنیفیت را مطالعه کنند.

بخشی از کتاب ظاهر انسانی اسلامی در فطرت و حنیفیت

پیام ظاهر

آن چه در ابتدای برخورد با هر انسانی به چشم می‌آید ظاهر اوست، پس برای این که از اهمّیّت ظاهر انسان سخن بگویند و بگویند که پیام دارد و باطن او را گواهی می‌دهد معمولاً به این مثل استناد می‌کنند که: رنگ رخسار خبر می‌دهد از سرّ ضمیر؛

این مثل می‌رساند که انسان‌ها معمولاً رنگ ظاهری را نشانگر درون و طرز تفکر و گرایش انسان می‌دانند و لو آن شخص آن معنا را قصد نکرده باشد، وهمین یک مثل برای فهماندن اهمّیّت پیام ظاهر انسان کفایت می‌کند.

ظاهر انسان را از سه جهت می‌توان مورد بررسی قرار داد:

۱- از جهت انسانیّت؛ مانند تفاوت‌هایی که خداوند در آفرینش زن و مرد و کودک قرار داده و ظاهر آن‌ها را از هم متمایز ساخته است.

۲- از جهت گرایش اعتقادی؛ مانند شعائری که اهل هر دین و مذهبی برای ابراز هویت و امتیاز آئین خود از دیگر ادیان دارند.

۳- از جهت تعلّق اجتماعی؛ مانند نوع آرایش و پوشش درست هر قوم و قبیله و شهر و کشور که در روایات از آن به زیّ قوم تعبیر شده است.

و خلاصه این که ظاهر انسان‌ها نمادیست برای نشان دادن نگرش و فرهنگ و باطن آن‌ها، و اگر این ظاهر انسانی خوب نشان داده نشود هرگز نمی‌توان از دیگران انتظار برخوردی مناسب را داشت، خصوصاً برای کسانی که پیشوا و الگوی جامعه هستند.