کتاب مونوگرافی قوم ترکمن

کتاب مونوگرافی قوم ترکمن نوشتهٔ معصومه محمدی سیف است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب مونوگرافی قوم ترکمن

کتاب مونوگرافی قوم ترکمن با هدف شناخت آداب‌ورسوم فرهنگی و دینی اقوام ایرانی نوشته شده است. این شناخت مهم است؛ زیرا موجب شناخت بیشتر و بهتر هم‌نوعان شده و زمینهٔ اتحاد و همبستگی بین اقوام ایرانی را به وجود می‌آورد. گفته شده است که توجه به فرهنگ اقوام ایرانی و شناخت آداب‌ورسوم آن‌‌ها، زمینهٔ اتحاد و هبستگی بین اقوام ایرانی (کرد، بلوچ، فارس، عرب، ترک، لر، گیلکی و قشقایی و...) را به وجود می‌آورد. این پژوهش در پی بررسی و توصیف فرهنگ و آداب‌ورسوم دینی و مذهبی یکی از اقوام مسلمان ایرانی به نام ترکمن‌ها است. ترکمن‌ها غالباً در استان گلستان سکونت داشته و تقریباً ۳۳ درصد جمعیت استان را تشکیل می‌دهند. آنان پیرو مذهب حنفی هستند و در مناسبت‌های مذهبی همچون اعیاد فطر و قربان یا ماه رمضان و... برنامه‌های خاصی را با آداب‌ورسوم ویژهٔ خودشان برگزار می‌کنند. می‌دانیم که زنان ترکمن، پوشاک تزئین‌شده‌ای دارند که از لحاظ برش ساده اما چشمگیر و قابل‌توجه است. این قوم عموماً هنر قالی‌بافی داشته و مهارت خاصی در زمینۀ هنرهای ابریشم‌بافی، سوزن‌دوزی، نواربافی، قیطان‌بافی، جاجیم‌بافی دارند. مناطق روستایی این قوم، بیشتر کاموابافی و پوستین‌دوزی، سکه‌دوزی و حصیربافی در بین زنان ترکمن رایج است. واژهٔ «ترکمن» در زبان ترکی به‌معنای «من ترک هستم» است؛ زیرا ترکمن‌ها، سایر ترک‌ها را مردمی مخلوط‌شده و فرهنگ‌باخته و خود را ترک‌های بافرهنگ، اصیل و دست‌نخورده دانسته و این کلمه را به خود اختصاص دادند. ترکمن‌ها را «ترک ایمان» نیز می‌گویند.

خواندن کتاب مونوگرافی قوم ترکمن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران آشنایی با اقوام ایرانی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مونوگرافی قوم ترکمن

« در متون عربی آمده که چون دو هزار نفر از ترکمنها در یک روز به اسلام ایمان آورده‌اند، آنها را ترک ایمان یا ترکمن خواندهاند»(محمدی، ۱۳۸۸: ۲۹). ترکمن‌ها از جمله اقوام ساکن در این استان شمالی کشور بوده که با جمعیتی در حدود یک سوم جمعیت گلستان بیشتر در شهرستان‌های گنبدکاووس، آق قلا، گمیشان، بندرترکمن و مراوه تپه زندگی می‌کنند و از زمانه‌ای باستانی تا اکنون درانواع پیشه‌های صنایع دستی، کشاورزی، دامداری و... تبحر کامل دارند و این رشته‌های پردرآمد به صورت میراث‌ فرهنگی ماندگاری از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته است. از زمان‌های قدیم، فلزکاری و آهنگری و زرگری، از شایع‌ترین پیشه‌ها به شمار می‌رفته و اکنون نیز ترکمن‌ها به آن اشتغال دارند که ماهران و استادان هر رشته را که در ساختن وسایل و لوازم پیشرفته‌تر و ماهر از دیگران‌اند بنام (اوستا) یاد می‌نمایند». این پژوهش، به روش ﺗﻮﺻیفی ـ ﺗﺤﻠیلی ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺨﺶ ﺍﻋﻈﻢ گردآوری ﺍﻃﻼعات ﺑﻪ شیوه میدانی صورت گرفته است. روش ﺗﺠﺰﻳﻪ و تحلیل داده‌های، کیفی است و بر مبنای دیده‌ها، شنیده‌ها، مکتوبات صورت گرفته است.»