کتاب قدرت نونچی؛ راز شادی و موفقیت کره

کتاب قدرت نونچی؛ راز شادی و موفقیت کره نوشته ایونی هانگ است که با ترجمه مریم اصغرپور منتشر شده است. این کتاب به شما کمک می‌کند موقعیت‌ها را بشناسید و سریع‌ترین و بهترین واکنش‌ها را داشته باشید.

درباره کتاب قدرت نونچی؛ راز شادی و موفقیت کره

از قدیم در کره در مورد قدرت نونچی می‌گویند: «اگر نونچی سریع داشته باشید، می‌توانید در صومعه میگو بخورید.» مسلماً تا وقتی ندانید صومعه‌نشینان بودایی سنتی کُره گیاهخوار هستند این حرف برایتان معنایی نخواهد داشت. به عبارت دیگر، اگر نونچی سریع داشته باشید قوانین در برابر خواست و اراده‌ی شما کمر خم می‌کنند.

نونچی به معنای تحت‌اللفظی ِ«اندازه‌گیری چشمی» هنر ظریف سنجش افکار و احساسات دیگران برای ایجاد هماهنگی، اعتماد و ارتباط است. نونچی اصل راهنمای زندگی کره‌ای‌ها است، ولی همه می‌توانند از آن استفاده کنند. نونچی هنر خواندن و درک فضای یک اتاق، ارتباط برقرار کردن با دیگران و استفاده از این آگاهی برای پیش رفتن و موفق شدن است. 

والدین کره‌ای معتقدند که آموزش نونچی به بچه‌ها به اندازه‌ی آموزش رد شدن از خیابان به آن‌ها مهم است. با داشتن نونچی خوب احساس خواهید کرد دنیا همیشه از شما جانبداری می‌کند و بدون نونچی ممکن است چیزی به شما ضربه بزند که اصلًا متوجه نزدیک شدنش نشده بودید. 

نونچی ابرقدرت کره‌ای است. عده‌ای حتی تا آن‌جا پیش می‌روند که می‌گویند کره‌ای‌ها می‌توانند ذهن‌خوانی کنند ـ هرچند خواندن ذهن دیگران کاری ماوراءالطبیعی‌ نیست. نونچی هنر درک آنی افکار و احساسات دیگران به منظور بهبود روابط در زندگی است.

خواندن کتاب قدرت نونچی؛ راز شادی و موفقیت کره را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به یک زندگی شاد و بسیار موفق پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب قدرت نونچی؛ راز شادی و موفقیت کره

اگر هنوز به ارزش نونچی شک دارید از خودتان بپرسید که چرا موسیقی پاپ کره‌ای این‌قدر مهم است؟

نونچی در تار و پود همه‌ی وجوه جامعه‌ی کره درهم تنیده است. والدین کره‌ای از سن بسیار کم، ‌اهمیت نونچی را به فرزندانشان یاد می‌دهند. اهمیت این آموزش برای آن‌ها همتراز با درس‌هایی مثل «وقت رد شدن از خیابان هر دو طرفت را نگاه کن» یا «خواهرت را نزن» است. یکی از سرزنش‌های معمول پدر و مادرها برای ادب کردن بچه این است: «چرا نونچی نداری؟!» یادم می‌آید وقتی بچه بودم ناخواسته یکی از دوستان خانوادگی‌مان را ناراحت کردم و در دفاع از خودم به پدرم گفتم: «نمی‌خواستم مادر جینی رو ناراحت کنم.» و پدرم در جواب این حرف گفت: «این واقعیت که آزارِت عمدی نبوده شرایط رو بهتر نمی‌کنه، بلکه وضعیت رو بدتر می‌کنه.»

ممکن است درک انتقاد پدرم برای غربی‌ها سخت باشد. کدام پدر و مادری می‌خواهند فرزندشان به جای آزار غیرعمدی، به عمد دیگران را اذیت و ناراحت کند؟ ولی این‌طور به موضوع نگاه کنید: بچه‌هایی که انتخاب می‌کنند بدجنسی کنند حداقل ‌می‌دانند که با این کار می‌خواهند به چه چیزی برسند، خواه این کار تسویه‌حساب با خواهر و برادرشان باشد یا دور زدن پدر و مادرشان؛ ولی بچه‌ای که حتی نمی‌داند حرف‌هایش چه تأثیری روی دیگران دارد چه؟ یک کودک بدون نونچی؟ افرادی که نونچی ندارند هر چقدر که مهربان و دلچسب باشند احتمالاً در زندگی بازنده اند و به موفقیت نمی‌رسند، مگر این‌که این ناتوانی را با آموزش از وجودشان دور کنند.

عده‌ای نونچی مادرزادی دارند، عده‌ای با خواست و تلاش خودشان به نونچی می‌رسند و عده‌ای هستند که نونچی به آن‌ها تحمیل می‌شود و به اجبار آن را به دست می‌آورند و تجربه می‌کنند. من نونچی را به اجبار به دست آوردم و تجربه کردم. وقتی دوازده ساله بودم از امریکا به کره‌ی جنوبی نقل مکان کردیم. اصلاً نمی‌توانستم به زبان کره‌ای صحبت کنم، ولی در یک مدرسه‌ی دولتی کره‌ای ثبت‌نام شدم. قرار گرفتن در این شرایط بهترین دوره‌ی آموزشی بود که می‌توانستم داشته باشم، چون باید بدون هیچ گونه سرنخ زبانی با یک فرهنگ بیگانه تطبیق پیدا می‌کردم. برای این‌که بفهمم در کشور جدیدم چه چیزی در جریان است باید به شدت به نونچی تکیه می‌کردم و به این ترتیب نونچی به ششمین حس من تبدیل شد.

چیزی که شرایطم را چالش برانگیزتر می‌کرد شکاف نونچی بزرگ بین امریکا و کره بود. در امریکا، تعاملات غیررسمی هستند و می‌توانید با کمترین مقدار نونچی کارتان را پیش ببرید. امریکایی‌ها به یکدیگر تعظیم نمی‌کنند؛ زبان آن‌ها سلسله‌مراتب «مؤدبانه» و «خودمانی» ندارد و بزرگ‌ترها را به اسم کوچکشان صدا می‌زنند