دانلود و خرید کتاب صوتی یادداشت های زیرزمین و شب های روشن

کتاب صوتی یادداشت های زیرزمینی و شب های روشن، آثار نویسنده‌ مشهور و توانمند روسیه، فئودور داستایفسکی است که با ترجمه پرویز شهدی و صدای گرم آرمان سلطان‌زاده گوینده‌ مشهور کتاب‌های صوتی منتشر شده است.

درباره کتاب یادداشت های زیرزمینی و شب های روشن

داستایفسکی از نویسندگان روسی است که توانست با رمان‌ها و داستان‌های خود جریان فکری جدیدی راه بیندازد و در حوزه‌های فلسفه و روان‌شناسی در داستان بسیار اثرگذار باشد. نیچه، فیلسوف پست‌مدرن آلمانی، به گفته‌ی بسیاری از مفسرین، متأثر از داستایفسکی است.

ویژگی خاص آثار داستایفسکی نمایش وضعیت انسان‌های مدرن در شرایط زندگی مدرن است. شخصیت‌های داستان‌های او از نظر روانی به شدت دچار تزلزل و پیچیدگی هستند آن‌ها قهرمان‌های کامل آثار کلاسیک نیستند بلکه انسان‌های پر از اختلال و عقده و نیاز عشق هستند. 

داستان شب‌های روشن در سال ۱۸۴۷ و در ۲۶ سالگی داستایفسکی منتشر شد، درباره یک پسر جوان احساساتی‌ است که به دنبال کسی برای صحبت می‌گردد. او از تنهایی و نداشتن عشق خسته است اما شبی به طور اتفاقی با دختری بر‎خورد می‌کند که منتظر معشوقش است؛ معشوقی که مدت‌ها است دیگر سر قرار نمی‌آید. یک مرد مست مزاحم دختر شده است و جوان او را از این مزاحمت نجات می‌دهد و به یکباره انگار نوری به زندگیش تابیده باشد، متحول می‌شود. از این داستان یک فیلم ایرانی بسیار موفق اقتباس شده است با نام شب‌های روشن که فرزاد موتمن آن را کارگردانی کرده است و مهدی احمدی و هانیه توسلی در این فیلم بازی کرده‌اند.

یادداشت‌های زیرزمین مربوط به سال‌های پختگی داستایفسکی است. او زندان رفت، تبعید شد، فقیر شد و یک بیماری سخت را از سر گذراند. آنهایی که داستایفسکی را می‌شناسند، «یادداشت‌های زیرزمین» را کلید درک همه آثار او می‌دانند.

راوی این اثر چهل ساله است و بدبختی‌های زیادی را از سر گذرانده است، بیماری صرع، تهیدستی، به دوش داشتن بار هزینه‌های زن و فرزندان برادرش، زندان و تبعید و... او مردی است که زیاد می‌داند یا فکر می‌کند که زیاد می‌داند و این آگاهی او را به انزوا و به گوشه زیرزمینش کشانده است. زیرزمینی که نماد بریدگی از جامعه است. او همیشه ناراحت است و مقابل رفتار انسان‌های اطرافش و روشنفکرهای دروغین، طغیان کرده است اما طغیانی منفعلانه که به کنج همان زیرزمین و نوشتن یادداشت خلاصه می‌شود.

داستایفسکی در یادداشت‌های زیرزمین به پیچیده‌ترین جنبه‌های روانشناختی انسان پرداخته است.

شنیدن کتاب یادداشت های زیرزمین و شب های روشن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات روسیه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره‌ی فئودور داستایفسکی

فئودور میخاییلوویچ فرزند دوم خانواده داستایفسکی در ۳۰ اکتبر ۱۸۲۱ به دنیا آمد. پدرش پزشک بود و از اوکراین به مسکو مهاجرت کرده بود و مادرش دختر یکی از بازرگانان مسکو بود. او در ۱۸۴۳ با درجهٔ افسری از دانشکدهٔ نظامی فارغ‌التحصیل شد و شغلی در ادارهٔ مهندسی وزارت جنگ به دست آورد. اما در سال ۱۸۴۹ به جرم براندازی حکومت دستگیر شد.

حکم اعدام او مشمول بخشش شد و در عوض او چهار سال در زندان سیبری زندانی بود و بعد از آن نیز با لباس سرباز ساده خدمت می‌کرد. شهرت او به خاطر رمان‌هایش: ابله، قمارباز، برادران کارامازوف و جنایت و مکافات است. ویژگی منحصر به فرد آثار وی روانکاوی و بررسی زوایای روانی شخصیت‌های داستان است. سوررئالیست‌ها مانیفست خود را بر اساس نوشته‌های داستایفسکی ارائه کرده‌اند. داستایفسکی در۵۹ سالگی در ۹ فوریه ۱۸۸۱ در سن پترزبورگ از دنیا رفت

بخشی از کتاب یادداشت های زیرزمین و شب های روشن

در حال حاضر چهل سال از عمرم می‌گذرد. باری، چهل سال یک عمر است، پیری واقعی است. بیش از این زنده ماندن کار درستی نیست، غیراخلاقی است، زشت است. چه کسی پس از چهل سال سن زنده می‌ماند؟ روراست و شرافتمندانه جوابم را بدهید. خودم پاسخ این سوآل را می‌دهم: احمق‌ها و اراذل پس از چهل سالگی باز هم به زندگی ادامه می‌دهند. من این حرف را رک و راست رودرروی همهٔ افراد سالخورده، همهٔ پیرمردهای محترم، همهٔ آدم‌هایی که موهای سپید مجعد و معطر دارند می‌گویم. رودرروی همهٔ مردم دنیا. حق دارم این حرف را بزنم، چون خودم تا شصت سالگی، هفتاد سالگی، هشتاد سالگی زنده خواهم ماند. ولی صبر کنید، اجازه بدهید نفسی تازه کنم!

به‌طور حتم گمان می‌کنید آقایان، من با گفتن این حرف‌ها قصد دارم شما را بخندانم؟ اما سخت در اشتباهید، همان‌طور که در مورد بقیهٔ چیزها هم اشتباه می‌کنید. من آن‌گونه که به‌نظرتان می‌رسد، یا ممکن است به‌نظرتان برسد، آدم شادی نیستم. از این‌ها گذشته اگر از این پرحرفی‌های من عصبانی شده‌اید (می‌دانم به تنگ آمده‌اید، این را احساس می‌کنم)، از من می‌پرسید بالاخره چه‌گونه آدمی هستم، جواب‌تان را می‌دهم: به طبقات پایین جامعه تعلق دارم. وارد خدمت دولت شدم تا لقمه نانی به‌دست بیاورم (فقط برای همین کار)، موقعی که سال گذشته یکی از خویشاوندان دورم فوت کرد و در وصیت‌نامه‌اش شش هزار روبل به من بخشید، بی‌درنگ از کار دولتی استعفا دادم و به این بیغولهٔ تنگ و تاریکم پناه آوردم. پیش از آن‌هم در همین‌جا زندگی می‌کردم، ولی حالا دیگر برای همیشه در آن مستقر شده‌ام. اتاقی که در این نقطهٔ دورافتادهٔ شهر در اختیار دارم، ویرانه‌ای کثیف بیش نیست. پیرزنی هم که کارهایم را انجام می‌دهد، روستایی سالخورده‌ایست که حماقتش باعث شده شرور و بدجنس هم بشود، علاوه بر این بوی بدی هم می‌دهد. به من گفته‌اند آب و هوای پترزبورگ برایم مضر است و هزینه‌های زندگی برای درآمد اندکی که دارم ناکافی است. خودم این را می‌دانم، بیش‌تر از همهٔ این آدم‌های عاقلی که نصیحتم می‌کنند. اما در پترزبورگ می‌مانم. این شهر را ترک نخواهم کرد چون... از این‌جا به شهر دیگری بروم یا نروم فرقی به حالم نمی‌کند!...

ولی آدمی درستکار دربارهٔ چه موضوعی می‌تواند با لذت حرف بزند؟

جواب: دربارهٔ خودش.

خیلی خب، پس شروع می‌کنم به حرف زدن دربارهٔ خودم!