دانلود و خرید کتاب صوتی آپارتمان پنج سویم

کتاب صوتی آپارتمان پنج سویم نوشتهٔ مینه سویوت و ترجمهٔ مژده الفت است. اشکان عقیلی پور و محیا ساعدی و نیما منصوریان و هانیه شمس و آسیه جوادی و الهه احسانی و علی خسروی گویندگی این رمان صوتی را انجام داده‌اند و رادیو گوشه آن را منتشر کرده است. این رمان درون‌مایه‌های روان‌شناختی و اجتماعی دارد.

درباره کتاب صوتی آپارتمان پنج سویم

کتاب صوتی آپارتمان پنج سویم (Beş Sevim Apartmanı) برابر با یک رمان معاصر و صوتی از ترکیه است که اولین‌بار در سال ۲۰۰۳ میلادی منتشر شد. گفته شده است که مینه سوئوت به‌پشتوانهٔ آشنایی‌اش با فرهنگ عامه و اساطیر و خرافات، در این اثر دیوارهای آپارتمانی را عَلَم کرده است که برای چند سال کسی اجازه نداشت به آن نزدیک شود؛ چراکه آنجا ترس جولان می‌داد. در رمان «آپارتمان پنج سویم» داستان جن‌زدگانی را می‌شنوید که شخصی به نام «دکتر صمیمی» آن‌ها را در یک آپارتمان جمع کرده و می‌خواهد جن را از بدنشان بیرون بکشد. آنچه به اجنه مجال داده که در بدن شخصیت‌های کتاب حلول کنند، ترس‌ها و اضطراب‌ها و عقاید خرافی و اختلالات روانی برآمده از گذشتۀ مسئله‌دار این شخصیت‌ها است. آن‌ها آدم‌هایی طردشده، تنها و زخم‌خورده از بی‌اعتنایی هستند و نویسنده قصۀ این آدم‌های مطرود و نیز قصۀ دکتر صمیمی را که می‌خواهد آن‌ها را از اسارت اجنه خلاص کند، به‌شیوۀ قصه‌های پریان نقل می‌کند و آهنگی افسانه‌وار و حکایت‌گونه به روایت داستانش می‌دهد. این رمان صوتی درون‌مایه‌های روان‌شناختی و اجتماعی دارد.

شنیدن کتاب صوتی آپارتمان پنج سویم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ترکیه و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی آپارتمان پنج سویم

«مات‌ومبهوت و چشم‌دوخته به دریا، دوردست را تماشا می‌کردند: کشتی‌ها، تانکرها و زیردریایی‌هایی را که به ندرت رد می‌شدند و مرغان دریایی، پرندگان آب‌شکاف و کلاغ‌ها را... نگاهشان به آب بود که، برخلاف سکون آن‌ها، با شوروحال جریان داشت...

گاهی نگاه کنجکاو همسایگان روبه‌رو به این پنج انسان عجیب می‌افتاد، اما هیچ‌یک از ساکنان آپارتمان پنج سویم نگاه‌ها را حس نمی‌کردند. چشمشان فقط به دریای نمایان از میان آپارتمان‌ها بود... انگار اگر یک آن چشم از دریا برمی‌داشتند، منظره کشتی‌ها، پرنده‌ها و باقی چیزها را می‌زد زیر بغل و می‌گریخت، انگار اگر نگاه‌ نمی‌کردند، آب جاری به‌خاطر آن‌ها از جریان می‌افتاد، انگار اگر یک روز پشت پنجره نمی‌رفتند، می‌مُردند...»