دانلود و خرید کتاب صوتی گریزی از شکست نیست

کتاب صوتی گریزی از شکست نیست نوشتهٔ جو موران و ترجمهٔ علیرضا شفیعی نسب است. گویندگی این کتاب صوتی را داوود حیدری انجام داده و نشر سماوا آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی گریزی از شکست نیست

کتاب صوتی گریزی از شکست نیست به اهمیت پذیرش ناکامی‌ها و شکست‌ها پرداخته است. جو موران هر روز صبح، یک فرد بی‌خانمان را مشاهده می‌کند که این وقایع را آغاز می‌کند. ابتدا همانند بسیاری از ما تلاش می‌کند وجدان خود را آرام کند و فکر می‌کند که آن فرد به‌دلیل تصمیمات اشتباه خود به این وضعیت رسیده است، اما برای این نویسنده، این توجیه کافی نیست. او تحلیل‌های متفاوتی از مسائل فقر و ناکامی ارائه می‌دهد؛ بدون اینکه به‌دنبال یافتن یک مقصر باشد. جو موران معتقد است که انسان‌ها همواره به‌دنبال یافتن یک مقصر برای بدبیاری‌ها بوده‌اند! در گذشته معمولاً این بدبیاری‌ها را به خشم خدایان نسبت می‌دادند، اما امروزه آن‌ها را به تصمیمات اشتباه انسان‌ها نسبت می‌دهند که معمولاً می‌توانند از آن‌ها اجتناب کنند. او در کتاب صوتی حاضر این فکر را رد کرده و به‌دنبال نشان‌دادن مسائلی مختلف و عمیق‌تر از فقر و ناکامی بوده است. در میان کتاب‌های مختلف که معمولاً فرد را به‌عنوان مقصر شکست تلقی می‌کند و فرمول‌هایی برای موفقیت ارائه می‌دهد، این کتاب صوتی با یک رویکرد کاملاً متفاوت با این مسئله برخورد کرده است. این اثر نه‌تنها به مخاطبش کمک می‌کند با همدلی به خودش و دیگران نگاه کند، بلکه به او کمک می‌کند تا با حس دائمی شکست و ناکافی‌بودن مقابله کند. کتاب صوتی گریزی از شکست نیست که در سال ۲۰۲۰ میلادی توسط جو موران نوشته شده، و در سال ۱۴۰۱ توسط انتشارات «ترجمان علوم انسانی» منتشر شد و بهار ۱۴۰۲ نسخهٔ صوتی این کتاب از سوی نشر سماوا روانهٔ بازار شد. این کتاب، اولین اثر از جو موران است که به زبان فارسی ترجمه شده و بازخوردهای مثبتی در سطح بین‌المللی دریافت کرده است.

شنیدن کتاب صوتی گریزی از شکست نیست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی گریزی از شکست نیست

«چند سال پیش، خود بازار آزاد دچار ناکامی علنی شد. بحران مالی سال ۲۰۰۸ باید ما را از این خواب بیدارگونه می‌پراند، خوابی که در آن بازار آزاد حکم ترموستات تنظیم‌کنندۀ دمای بهینۀ واقعیت را دارد. اما چنین اتفاقی نیفتاد. این ناکامی نیز، مثل چرخۀ رونق و رکود در آمریکای قرن نوزدهم، به دست فراموشی سپرده شد. ازقضا، تردستی ماهرانه‌ای باعث شد تقصیر را گردن عوامل دیگری بیندازند: مهاجران، تقلب در سود، ولخرجی دولت‌ها یا انتفاضۀ یونانیان علیه زهدپیشگی و قناعت.

حالا آشکار شده که آسیب‌های این ناکامی به‌طور یکسان میان همه تقسیم نشده است. تشخیص داده شد که بانک‌های آمریکایی و اروپایی، که در این بحران فاصله‌ای با ورشکستگی نداشتند، «بزرگ‌تر از آن‌اند که ناکام شوند»، یعنی آن‌قدر برای نظام اقتصادی‌مان حیاتی‌اند که نمی‌توان سقوطشان را پذیرفت، پس دولت‌ها باید با وام و سرمایه دست آن‌ها را می‌گرفتند. خود بانک‌ها حدس زده بودند که بزرگ‌تر از آن‌اند که ناکام شوند، لذا در استفاده از پول مردم بی‌احتیاطی به خرج داده بودند. می‌دانستند وقتی دادوستدهای پرخطرشان ثمر دهد می‌توانند سود آن را برداشت کنند و، وقتی نتیجه ندهد، ضررها را تقسیم کنند.

تا قبل از بحران، هنوز ته‌مایۀ احترامی برای دولت‌مردانِ تحصیل‌کرده و خوش‌کلام (که عمدتاً مردان سفیدپوست بودند) و بانک‌های بزرگ کشور قائل بودم. من نیز، مانند اکثر افرادِ مبتلا به سندروم شیاد، اعتمادبه‌نفس و کاریزمای افرادِ ظاهراً مصون از این سندروم را در دل می‌ستودم. شاید در پستویی تاریک از ذهنم این افراد را افسرانی بالفطره می‌دانستم. ناسلامتی آن‌ها با چنان ژست خلل‌ناپذیر و چنان اعتمادبه‌نفسِ احترام‌برانگیزی صحبت می‌کردند که لاجرم باید حرفْ حرف خودشان می‌بود. افرادی این‌چنین جسور حتماً می‌دانند چه می‌کنند، مگر این‌طور نیست؟

خیلی زود به پاسخ این پرسش رسیدم: نه، نمی‌دانند. آنچه کبریت به باروتِ این بحران زد برملاشدنِ محصولات مالیِ به‌شدت استقراضی بود که با استفاده از مدل‌های ریاضیاتی طراحی شده بودند، اما معلوم شد این مدل‌ها پیچیده‌تر از آن‌اند که انسان‌ها بتوانند خطراتش را محاسبه کنند. این مدل‌ها داستانی بودند که رهبرانمان دربارۀ سازوکار دنیا سرهم کردند. داستانشان چندان معنایی نداشت، اما چنان با باور راسخی آن را بافته بودند که حتی خودشان هم فریبش را خوردند.»