دانلود و خرید کتاب صوتی ابر ابله

کتاب صوتی ابر ابله نوشته ارلند لو، نویسنده نروژی است. این کتاب با ترجمه شقایق قندهاری و صدای اشکان عقیلی پور منتشر شده است. 

درباره کتاب صوتی ابر ابله

مرد جوان بیست و پنج ساله‌ای که خیلی حال خوشی هم ندارد. راوی شخصیتی است که نمی‌داند دقیقا چه چیزی از زندگی می‌خواهد و همه چیز را رها کرده است، او به دانشگاه می‌رود و درسش را رها می‌کند و برای پیدا کردن انگیزه حاضر است به هرچیزی چنگ بزند، در همین زمان برادرش برای یک ماموریت می‌رود و او به خانه برادرش می‌رود. 

راوی که ما هرگز نامش را نمی‌فهمیم درگیر حس کسالت عمیق و انزجار از همه چیز است، دلیل حسش را نمی‌دانیم و در داستان هم نمی‌فهمیم اما ما حس پوچی‌ای که گویی نتیجه زندگی انسان مدرن است همراه می‌شویم.  

شنیدن کتاب ابر ابله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر از خواندن و شنیدن رمان‌هایی با موضوعات فلسفی لذت می‌برید، کتاب صوتی ابر ابله را از دست ندهید.

درباره ارلند لو

ارلند لو در سال ۱۹۶۹ در ترونیم، شهری در کشور نروژ به دنیا آمد. قبل از آن‌که ارلند به عنوان منتقد روزنامه، روان‌پزشک بیمارستان و معلم مدرسه کار کند، در زمینه مطالعات فیلم و ادبیات و فرهنگ عامه ادامه تحصیل داد. ارلند لو شش رمان و چهار کتاب کودک نوشته است. بسیاری از آثارش در بیست و یک کشور جهان ترجمه و منتشر شده‌اند. داپلر، پول پارو می‌کند و ابر ابله از او به فارسی ترجمه شده‌اند.

بخشی از کتاب ابر ابله

با جمع بستن اعداد فهرست خودم را سرگرم کردم.

۱۱+۶

می‌شود ۱۷. وقتی آدم با چیزهای اساسی زندگی یک آدم سروکار دارد، عدد خیلی بزرگی است. برای چند لحظه احساس غرور کردم. ولی درهر حال معنی ندارد. جمع بستن چیزهایی که یک آدم دارد، با چیزهایی که ندارد، احمقانه است. و تازه بعضی از آن چیزها آن‌قدرها هم حیاتی نیستند. مثل ساعت مچی. دلم می‌خواست یک ساعت مچی داشتم، ولی ادعا نمی‌کنم ضروری است. فقط خوشم می‌آید ساعت مچی داشته باشم. تا این‌طوری به زمان توجه بیش‌تری کنم. همان‌طور که گفتم، وقتی با زمان سروکار دارم، به مشکل بر می‌خورم، و تصور می‌کنم بهتر است آدم با مشکلاتش روبرو بشود تا این‌که از آن‌ها پرهیز کند. ولی این‌که ساعت مچی ضروری باشد؟ واقعا نه.

کفش‌های ورزشی هم همین وضعیت را دارند. آن‌ها هم ضروری نیستند، ولی من یک جفت دارم. شاید بتوانم بگویم که ساعت مچی و کفش ورزشی همدیگر را خنثی می‌کنند. این‌طوری می‌شود ۱۰+۵ که درمی‌آید ۱۵. در چنین شرایطی همین خودش عدد بزرگی است. ولی افسوس که بی‌فایده است، و درست مثل ۱۷ فاقد هر معنایی.

باید سعی کنم به موضوع دیگری فکر کنم.

روی کاناپه دراز کشیده‌ام و چرت می‌زنم که صدای آمدن فکسی را می‌شنوم. صبر می‌کنم تا کامل بیاید و دستگاه خودش ورقه را برش بدهد. یک دقیقه‌ای طول می‌کشد. ورقه کاغذ دارد روی زمین می‌افتد. بلند می‌شوم تا آن را بردارم.

از طرف کیم است.

کیم همان دوست خوبم است. چند سالی است او را می‌شناسم. جوان خوبی است، در حال گذراندن دوره‌ای است تا کارشناس هواشناسی بشود. مرحله عملی دوره‌اش را در جزیره‌ای در نواحی شمالی می‌گذراند. تا جایی که فهمیده‌ام در جزیره تنهاست. وسیله‌های اندازه‌گیری خاصی را مطالعه می‌کند و بعد محاسباتی انجام می‌دهد. و در هر ۲۴ ساعت، چندباری با موسسه هواشناسی۳ واقع در بلیندرن۴ تماس می‌گیرد.

به گمانم آن‌جا تا حدودی تک و تنها افتاده است.

مدام برایم فکس می‌فرستد. هرکاری می‌کنم نمی‌توانم خودم را به او برسانم. گفته‌ام نمی‌توانم به دفعاتی که فکس می‌فرستد، من هم فکس بفرستم. می‌گوید اشکالی ندارد، ولی می‌دانم این قضیه برایش طاقت‌فرساست. بی‌آن‌که این حرف‌ها را زده باشیم، تقریبا به این توافق رسیدیم که او می‌تواند هر چقدر دلش خواست برایم فکس بفرستد، در حالی‌که من می‌توانم هروقت حس‌وحالش را داشتم، جواب بدهم.