دانلود و خرید کتاب صوتی مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد تو سرم

کتاب صوتی مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم نوشته فرناندو سورنتینو با ترجمه محمدرضا فرزاد و صدای رضا بهبودی منتشر شده است. فرناندو سورنتینو از مشهورترین نویسندگان آمریکای لاتین است که با زبان طنز روایت‌ می‌کند.

درباره کتاب مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم

کتاب صوتی مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم داستان آدم‌های خنده‌داری را روایت می‌کند که به شکل احمقانه‌ای و با تصادف به دردسر می‌افتند. آدم‌های داستان‌های این کتاب اصلا باهوش نیستند و  خودشان را با مسائل پیچیده درگیر نم‌ی‌کنند، سورنتینو طنزپرداز است و داستانش از همان بخش‌های اول و با توضیح جوراب‌های خشک شده آنتولین شما را می‌خنداند. 

داستان ساده است، موقعیت‌ها ساده است و هنر نویسنده در همین است، با داستان روبه‌رو می‌شوید و با خود می‌گویید چطور به ذهنم نرسید، بعد هرچه تلاش می‌کنید نمی‌توانید موقعیتی که او ساخته است را بازسازی کنید. 

شنیدن کتاب مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای تمام خوانندگان ادبیات داستانی مخصوصا ادبیات طنز پیشنهاد می‌کنیم

بخش‌‌هایی از کتاب مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم

راستش را بخواهید، من صبح تا شب، هربار که پا به حمام می‌گذارم اولین منظرهٔ چشم‌نوازی که می‌بینم همین جوراب‌های سیخِ آنتولین است. چنان بی‌حساب‌وکتاب هم پهن‌اند که کم‌ترین جایی نمی‌ماند که من هم بتوانم اجالتاً حوله‌ای پهن کنم.

خلاصه، ماه‌های آزگار این‌جوری لحظات عمرم را با جوراب‌های آنتولین قسمت کردم. تا آن‌که بالاخره یک روز من هم اسیر طغیان یأس عقیمی شدم که مرا به انجام همان عمل قهرمانانه‌ای وامی‌داشت که هر کس یک‌بار هم شده در طول عمر مرتکبش می‌شود. خب، سرنوشت می‌تواند چهره‌های مختلفی به خودش بگیرد. بعضی‌ها در میدان جنگ و در هنگامهٔ خون و غبار، بر فراز اسب‌ها و مسلح به شمشیر و زوبین، به شأن‌ومنزلت حماسی نایل می‌شوند. بعضی‌ها هم یک حمام و جوراب‌های روی جاحوله‌ای آنتولین قسمت‌شان می‌شود.

بدون لحظه‌ای تردید، جوراب‌های آنتولین را با تُک ناخن‌هایم برداشتم و پرت‌شان کردم توی توالت. با حرص دستهٔ سیفون را پایین کشیدم و کاسهٔ توالت پُر از آب شد. یک موج زلال سهمگینْ غرش‌کنان چاهک سفید را از آب پوشاند و با همان فشارِ شدید، همهٔ حجم آب را سروصداکنان هُلُپی فروکشید. اما جوراب‌های آنتولین لج‌بازانه جلوِ فشار بی‌مهار آب ایستادگی کرد. و عاقبت جوراب‌ها فاتحان قعر توالت بودند. 

درحالی‌که تسبیحی از عرقِ خشم بر پیشانی‌ام نقش بسته و دلم هنوز به آرمانی بحق خوش بود و جانم از تردید شرحه‌شرحه و عقل از سَرم حسابی پریده بود، آن‌قدر منتظر ماندم و ماندم تا کاسهٔ توالت دوباره از آب پُر شود. سراسیمه دستهٔ سیفون را هِی فشار دادم. آن هم با قیافهٔ درهم و مچالهٔ آدمی که دارد در آخرین کشاکش‌های مرگ به خودش می‌پیچد تفنگ را هدف می‌گیرد و هِی ماشه را می‌چکاند به سمت بَبری که همین الآن به‌اش پریده. بالاخره، قُل‌قُلِ مهیبی بلند شد و جوراب‌های لجوج عازمِ اِشغال همان جایی شدند که از همان لحظهٔ اولی که آنتولین پوشیده بودشان، اصلاً لیاقت‌شان همان جا بود.

مثل چوپانی که دنبال گوسفند گم‌شده‌اش می‌گردد، مثل مادری که دنبال بچه‌اش می‌گردد، آنتولین تمام روز سرسختانه، اما بی‌ثمر، دنبال جوراب‌های نازنینش می‌گشت، جوراب‌هایی که شاید تنها عشق حقیقی او بودند. شکست‌خورده و مغموم، عاقبت دست از جست‌وجو کشید و به این نتیجهٔ خودپسندانه رسید که حتماً آن‌ها را دزدیده‌اند. آنتولین، پاک خسته و ازپاافتاده، مملو از اندوهِ ناشی از حس خیانت، راهیِ مغازهٔ گوشهٔ خیابان شد و یک جفت جوراب دیگر خرید!