دانلود و خرید کتاب صوتی مطرد

کتاب صوتی مطرد نوشتهٔ ستاره روشن است. جمعی از گویندگان گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده‌اند و نوین کتاب گویا آن را منتشر کرده است. این اثر صوتی حاوی یک مجموعه داستان با درونمایهٔ اختلال‌ها و بیماری‌های روانی است.

درباره کتاب صوتی مطرد

کتاب صوتی مطرد که با صدای  منوچهر والی‌زاده، مهراب قاسم‌خانی، امیر غفارمنش، روشنک گرامی، حسن همایی، اهورا نیازی، متین بختی، میلاد فتوحی، و منیژه قاسمی‌فرد به‌صورت صوتی درآمده، مجموعه‌ای متشکل از ۵ داستان کوتاه به قلم ستاره روشن است. داستان‌های کتاب صوتی مُطَرّد به‌مثابه مهره‌هایی هستند که رشته‌ای آن‌ها را به یکدیگر متصل کرده و آن رشتهْ موضوعی است که نویسنده در هر یک از آثار مجموعه گونه‌ای خاص از آن را در مرکزیت اثر خود قرار داده است؛ اختلال‌ها و بیماری‌های روانی. در مجموعه داستان صوتی مطرّد لازم نیست به‌دنبال رشته‌ای معقول از وقایع و شخصیت‌ها باشیم؛ چراکه نویسنده در تمام این ۵ داستان، اختلالات روانی را در مرکزیت اثر قرار داده و کوشیده است محتوای اثر خود را در ریختار داستان‌ها نیز منعکس کند؛ ازاین‌رو است که در داستان‌های کتاب مطرّد، در فضایی وهم‌آلود روی مرز واقعیت و وهم معلق هستیم و گویی ما هم در نقطه‌نظری سوبژکتیو همگام با شخصیت‌ها این اختلالات روانی را تجربه می‌کنیم.

«من در اتاق شمارهٔ ۱۳»، «زندگی اسرارآمیز دستیار خانم میم»، «دختری با بال‌های سنجاقک»، «مطرّد» و «مصاحبهٔ جنجالی با یک دیوانه» عناوین داستان‌های کوتاه این مجموعه هستند و موضوعاتی از قبیل اختلال دوقطبی، اضطراب اجتماعی، نکروفیلیا (مرده‌خواهی)، اسکیزوفرنی و افراطی‌گری را در بر می‌گیرند.

شنیدن کتاب صوتی مطرد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی مطرد

«زن از مغازه بیرون آمد و دستی به کمرش کشید. در حالی که دهانش برای خمیازه بازتر از آنچه بود نمی‌شد، رو به دختربچه فریاد زد: «هوی! بازی کردن بسه. بدو بیا بریم خونه. کلی کار داریم.» بچه نگاهی به مادر انداخت و گفت: «چه کاری؟ تو که برام نمی‌خریش.» زن اخم‌هایش را در هم فرو برد: «من نمی‌تونم صبح تا شب سبزی مردمو پاک کنم که واسه تو عروسک بخرم. زندگی خرج داره خانوم‌خانوما. اصلاً مگه سیرپیاز چشه که بازم عروسک می‌خوای؟» بچه از جایش بلند شد و پیراهنش را تکاند. به عروسکی که شبیه به یک بالش بود اشاره کرد و گفت: «سیرپیاز دیگه پیر شده. نگاه کن. چشم نداره.» و عروسک کهنه را به سمت مادرش گرفت. زن نگاهی به عروسک چرک‌مرده انداخت. هدیه‌ی تولد دوسالگی دخترش بود. از این که کودک را بدون پدر و به‌تنهایی بزرگ کرده بود، احساس غرور می‌کرد. حال که هفت سال داشت دیگر نمی‌توانست سر او را با سیرپیاز گرم کند. عروسکی که با پارچه‌ی پیراهن عروسی‌اش برای او دوخته بود، اکنون شبیه هر چیزی به نظر می‌رسید به‌جز عروسک.»