دانلود و خرید کتاب صوتی ابله

کتاب صوتی ابله نوشته نویسنده بزرگ فئودر داستایفسکی است که با ترجمه پرویز شهدی و صدای محمدرضا علی‌اکبری منتشر شده است. این کتاب داستانی جذاب است درباره مردی که گیر افتاده است و باید برای رندگی‌اش فکری کند.

درباره کتاب ابله

ابله، داستان مردی به نام پرنس لیو نیکلایویچ میشکین است. او از خانواده‌ای سلطنتی اما نابودشده و ورشکسته است. او بیماری صرع دارد و همین موضوع از او مردی رنجور و مهربان و گاهی نادان و ابله ساخته است.

پرنس برای در کان به سوئیس می‌رود و بعد از درمان با قطار به روسیه، برمی‌گردد. او در راه برگشت به روسیه همسفر مردی به نام «روگوژین» می‌شود که این آشنایی داستان‌های کتاب را پیش می‌برد. پرنس هم پس از رسیدن به کشورش، ازآنجاکه هیچ فامیلی ندارد، پیش زنی به نام الیزابت می‌رود. الیزابت که فامیل دور پرنس است، همسر یک ژنرال به نام اپانتچین است و سه دختر با نام‌های «الکزاندرا»، «آدلائید» و «آگلایا» دارد.

داستان دو مثلث عشقی حوادث کتاب را پیچیده می‌کند؛ در یک طرف پرنس، ناستازیا و آگلایا و در طرف دیگر داستان، پرنس، ناستازیا و روگوژین.

ابله داستان رویدادها و فراز و نشیب‌هایی است که این شخصیت در میان تناقض‌ها، علاقه‌مندی‌ها و احساسات تجربه می‌کند. آن‌ هم در جامعه‌ای این‌جهانی و زمینی شده و در فضایی که همه او را احمق و نادان می‌پندارند. این کتاب به یکی از ماندگارترین شاهکارهای ادبی جهان تبدیل شده است و دلیلی ندارد مگر نکته سنجی او و نگاه عمیقش به ماجراها.

نکتهٔ مهم دیگر در این کتاب حالت رازگونه‌ای است که بیش‌تر میان چهار شخصیت اول، دو زن و دو مرد وجود دارد و داستایوفسکی با چیره‌دستی این حالت رازگونه را تا پایان کتاب سربه‌مُهر نگه می‌دارد و درست در آخرین صفحه‌ها آن را همچون گرزی غول‌آسا بر فرق خواننده فرود می‌آورد.

شنیدن کتاب ابله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن کتاب ابله؛ جلد اول را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات روسیه و دوست‌داران آثار بزرگ جهان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره فئودور داستایفسکی

فیودور میخاییلوویچ فرزند دوم خانواده داستایِفسکی بود که در ۳۰ اکتبر ۱۸۲۱ چشم به جهان گشود. پدرش پزشکی اهل اوکراین بود که به مسکو مهاجرت کرد و مادرش دختر یکی از بازرگانان مسکو بود. فئودور داستایفسکی در ۱۸۴۳ با درجه افسری از دانشکده نظامی فارغ‌التحصیل شد و شغلی در اداره مهندسی وزارت جنگ به دست آورد.

در سال ۱۸۴۹ به جرم براندازی حکومت دستگیر شد. حکم اعدام او مشمول بخشش شد و در عوض او چهار سال در زندان سیبری زندانی بود و بعد از آن نیز با لباس سرباز ساده خدمت می‌کرد.

داستایفسکی در سال ۱۸۶۷ با آناگریگوریوونا اسنیتکینا، که زن ثروتمندی بود ازدواج کرد و اوضاع مالیش بهبود یافت. او داستان‌های ابله (۱۸۶۹)؛ شیاطین (۱۸۷۱) و شاهکارش، برادران کارامازوف (۱۸۸۰) را پس از ازدواج خود نوشت و شهرتش را نیز از همین داستان‌ها به دست آورده است.

ویژگی منحصر به فرد آثار داستایفسکی روانکاوی و بررسی زوایای روانی شخصیت‌های داستان است به گونه‌ای که سوررئالیست‌ها مانیفست خود را بر اساس نوشته‌های این نویسنده بزرگ ارائه کرده‌اند.

محوریت بیشتر داستان‌های داستایفسکی سرگذشت مردمی عصیان زده، بیمار و روان‌پریش است که دچار افسردگی‌ها، تناقضات فکری و ارزشی و سوالات بنیادی فلسفی درباره خدا، هستی، عدالت و ماهیت بشر شده‌اند.

او در۵۹ سالگی در ۹ فوریه ۱۸۸۱ در سن پترزبورگ چشم از دنیا فروبست.

بخشی از کتاب ابله

ــ آه، ولی شما یک فیلسوف هستید، بگویید ببینم، استعدادی، تخصصی، پیشه‌ای بلد هستید، از آن‌هایی که نان روزانهٔ آدم را تأمین می‌کنند؟ باز هم مرا ببخشید که این سوآل را از شما می‌کنم...

ــ آه، نیازی به عذرخواهی نیست. نه، گمان نمی‌کنم استعداد یا تخصص‌های خاصی داشته باشم، برعکس آدم بیماری هستم و تحصیلات پیوسته و دنباله‌داری هم نکرده‌ام. درمورد به‌دست‌آوردن نان روزانه، به‌نظرم می‌رسد...

ژنرال بار دیگر حرفش را قطع کرد تا سوآل‌های دیگری از او بکند. پرنس هم بار دیگر ماجرایش را تعریف کرد. معلوم شد ژنرال چیزهایی دربارهٔ مرحوم پاولیچف شنیده و حتا شخصآ او را می‌شناخته. چرا پاولیچف به تعلیم و تربیت او علاقه نشان داده، پرنس هم دراین‌باره چیزی نمی‌دانست و توضیحی نداشت که بدهد؛ شاید به‌علت خاطراتی از دوستی قدیمی‌اش با پدر مرحوم او. پرنس چون در کودکی پدرش را ازدست داده، سال‌های اول عمرش را در روستا گذرانده، وضع جسمانی‌اش ایجاب می‌کرده در هوای پاک و سالم زندگی کند. پاولیچف او را به خویشاوندانی سالخورده سپرده که در ملک‌شان زندگی می‌کرده‌اند.

رنس ابتدا دایه‌ای داشته و بعد هم یک مربی. اگرچه همهٔ این چیزها را خوب به‌خاطر داشت، نمی‌توانست توضیح‌های رضایت‌بخشی درباره‌شان بدهد، چون بنا به گفتهٔ خودش در آن دوره، متوجه خیلی از رویدادها نبوده. بحران‌های پیاپی بیماری، او را کم‌وبیش به‌طور کامل ابله کرده است (پرنس خودش واژهٔ «ابله» را به‌کار برد).

بعد تعریف کرد که پاولیچف سرانجام در برلن به پروفسور اشنیدر برخورده که در این‌گونه بیماری‌ها تخصص داشته و در ناحیهٔ واله، مؤسسه‌ای داشته مخصوص مداوای این‌گونه بیماری‌ها به‌روش خودش، روشی بر پایهٔ ورزش و گرفتن دوش آب سرد. او همچنین به مداوای آدم‌های ابله یا دیوانه هم می‌پرداخته و کارِ آموزش‌دادن به آن‌ها و به‌طور کلی تربیت روحی‌شان را هم به‌عهده داشته است. پاولیچف حدود پنج سال پیش پرنس را نزد اشنیدر می‌فرستد. خودش هم سه‌سال بعد به‌طور ناگهانی می‌میرد، بی‌آن‌که اقدام‌هایی به‌عمل آورده و وصیت‌نامه‌ای از خود به‌جا گذاشته باشد. بااین‌همه اشنیدر طی دو سال گذشته پرنس را پیش خود نگه می‌دارد و به مداوایش می‌پردازد. موفق به معالجهٔ او نمی‌شود، بااین‌همه مداواهایش نتایج ثمربخشی داشته‌اند. سرانجام بنا به خواست خود پرنس و در پی پیش‌آمدن رویدادی جدید، او را به روسیه می‌فرستد.