کتاب پیله

کتاب پیله نوشته احسان عبدی است. این کتاب مجموعه شش داستان از این نویسنده است. 

کتاب پیله مجموعه داستان‌های پیله، کهنه رفیق، ناصر عکاس، سر به راه، عشق من سینما، رمال،‌ مطرود و شیدای افسرده است. هر داستان شما را با خود به دنیای تازه‌ای می‌برد و فرصت تجربه‌ای تازه در اختیارتان قرار می‌دهد.

خواندن کتاب پیله رو به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به داستان فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پیله

بعدازظهر ابری یکی از روزهای بهار بود. بارندگی‌های فصلی، روستا را موقتاً از خشکی بیرون آورده و طراوت خاصی به محیط داده بود. ودور بر امامزاده پُر بود از آدمهایی که انگار خیلی وقت بود یکدیگر را ندیده اند. زنها در گوشه یا زیر بالکن امامزاده در دسته‌های دو یا چند نفره با یکدیگر گرم صحبت و تعریف بودند. مردها بر عکس زن‌ها، هرکدام گوشه کناری را زیر درختان توت تنومند جلوی امامزاده برای نشستن پیدا کرده بودند. جوانترها به شوخی و سربه سر گذاشتن با یکدیگر و پیرمردها به دودکردن چُپق و تماشای دیگران مشغول بودند. تنها کسی که در این جمع مورد توجه نبود، اوستا رحیم، چاووش خوان روستا بود که دیگران حضورش را صرفاً بهانه ای برای جمع شدن دانسته و توجه آنچنانی به او که با میکروفون مشغول مدیحه سرایی مذهبی‌اش بود، نمی‌کردند. برای اهالی روستا که چندین ماه سرد و سنگین را پشت سر گذاشته بودند، همین بدرقه‌ زائران مشهد غنیمتی بود تا گرد هم آمده و کمی از بار افسردگی و نخوتشان را بکاهند. خیلی وقت بود که روستا چنین دور هم بودنی را به خود ندیده بود. نوعی احساس شادی و مسرت درونی در چهره همگی، از کوچک و بزرگ دیده میشد. همه می‌دانستند که باید در دل آن لحظات چنگ انداخته و دم را غنیمت بدانند. زیرا از فردا باز در بساط زندگیشان همان آش بود و همان کاسه. سختی کار زراعت و رسیدن گرما و استرس محصول و آفت و بعد آن خاک و باد پاییز و پشت‌بندش روزگار تمام نشدنی سرد و افسرده زمستان.

***

وقتی نام دوستی و رفاقت می‌آید، خاطراتی در ذهن انسان نقش می‌بندد که بیشتر به دوران نوجوانی، جوانی و حتی کودکی‌اش مربوط می‌شود. گرچه دوستی هیچ شرط سنی نداشته و در میانسالی و حتی سالخوردگی نیز دامنه‌ی بعضی رفاقت‌ها کشیده می‌شود، اما یاد بازی‌های کودکانه و گشت وگذارهای دوران شباب، همیشه حس ناب تازه بودن را تداعی می‌کند. بخصوص اینکه یکی از آن آدم‌های روزگار دور را تا به حال در رکاب زندگی‌ات نگه داشته و یا اینکه بعد از سالها او را پیدا کرده باشی. هر چند ادامه ی دوستی‌ها اکثراً مانند گذشته چندان میسر نمی‌شد. زیرا رفیق‌های قدیمی با گذشت سال‌ها دیگر آن آدم سابق نبوده و در قید و بند قواعد خاص زندگی خودشان شده‌اند یا بر عکس آنها همان آدم سابق مانده و ما از شخصیت گذشته‌ی خود فاصله گرفته‌ایم. اکثر اوقات برایم، دیدار با یک رفیق قدیمی فقط در همان دیدار اول ذوق و خاطرات گذشته را زنده کرده و بعد مانند دو سیاره که در چرخش مدار خود پس از سال‌ها به یکدیگر نزدیک می‌شوند، با همان سرعت دوباره از هم دور شده‌ایم و به ندرت پیش آمده که کسی از دورانی دور در زندگیام پیدا شده که همان شور و حال گذشته را در مدت زمان طولانی زنده نگاه داشته باشد. در زندگی‌ام بسیار بی‌تاب و جویای احوال رفقای قدیم بوده‌ام. بسیاری از آنها یکی پس از دیگری، دوباره در زندگی‌ام هویدا شده اما به خاطر جبر زمانه نتوانستیم روح یکدیگر را مانند گذشته لمس و از وجود یکدیگر بهره کافی ببریم. اگر هم یک رابطه نصفه و نیمه بعد از سال‌ها بین ما برقرار ماند، چیزی فراتر از همان لایک و نوشته- های فضای مجازی‌مان نبود.