کتاب در سرزمین پری ها؛ جلد دوم

کتاب راه مخفی جلد دوم از مجموعه در سزمین پری‌ها نوشته کیکی تورپ و ترجمه نیلوفر عزیزپور است. مجموعه در سرزمین پری ها را انتشارات پرتقال منتشر کرده است، این انتشارات با هدف نشر بهترین و با کیفیت‌ترین کتاب‌ها برای کودکان و نوجوانان تاسیس شده است. پرتقال بخشی از انتشارات بزرگ خیلی سبز است.

درباره مجموعه در سرزمین پری ها

چهار دوست صمیمی داستان به نام‌های کیت، میا، لینی و گبی مشغول بازی کردن هستند که ناگهان با لمس یک گل جادویی وارد یک سرزمین عجیب به اسم نورلند می‌شوند. آنها در این سرزمین شگفت‌انگیز گم می‌شوند و ملکه این سرزمین به اسم ملکه کلاریون همراه تینکربل، راهی پیدا می‌کنند که بتوانند آنها را به خانه‌شان بازگردانند اما دختران گم‌شده تازه از این سرزمین خوششان آمده است. آنها دوست دارند بیشتر بمانند و ماجراجویی کنند.

اگر دوست دارید بدانید کیت، میا، لینی و گبی در این سرزمین چه می‌کنند. مجموعه سرزمین پری ها را دنبال کنید.

خواندن مجموعه در سرزمین پری ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کودکان ۷ تا ۱۲ ساله مخاطبان این داستان‌اند.

بخشی از کتاب راه مخفی (سرزمین پری‌ها؛ جلد دوم)

فُن تنهایی در حیاط خانه‌درختی نشسته بود و با گیسش بازی می‌کرد. لِینی، میا، کِیت و گَبی به حلقهٔ پری‌ها رفته بودند... حتماً الان در راه برگشت به خانه‌های واقعی‌شان بودند. فُن می‌دانست که باید دخترها را بدرقه کند. اما دلش راضی به رفتن نمی‌شد.

فُن از خداحافظی کردن متنفر بود. پری‌های ناکجا معمولاً مجبور نبودند با کسی خداحافظی کنند. کمتر پیش می‌آمد که پری‌ها از درهٔ وروجک بروند و وقتی می‌رفتند، زود برمی‌گشتند. دوست‌های حیوانش هم همین‌طور، فُن هر وقت دلش می‌خواست، می‌توانست آن‌ها را ببیند، چون موجودات ناکجاآباد هیچ‌وقت پیر نمی‌شدند.

اما حالا دوستان ناپری جدیدش رفته بودند و به آن‌ها «پرواز به‌سلامت» هم نگفته بود. حتی به لِینی که برای فُن خیلی عزیز بود. حس کرد اشک در چشمانش جمع شده.

خودش را سرزنش می‌کرد: «تو که می‌دونستی بالاخره این روز می‌رسه. پس نباید گریه‌زاری کنی.»

آخرسر، فُن بلند شد. اما به جای آنکه به سمت حلقهٔ پری‌ها برود، برعکس، به سمت طویلهٔ موش‌های شیرده رفت. هر وقت حالش بد بود، دوست داشت به دیدن موش‌های شیرده برود. همیشه کنار حیوان‌ها خیلی شاد بود.

همین که فُن درِ سنگین طویله را باز کرد، موش‌ها سر خود را به علامت سلام بلند کردند.

وقتی بینشان راه می‌رفت، می‌پرسید: «چطوری پشمک؟ خوبی گل‌دونه؟» موش‌ها جلو آمدند تا جیبش را بو بکشند، زنگوله‌های دور گردنشان صدای ضعیفی می‌داد. فُن پشت گوش‌هایشان را خاراند.

وقتی دید یکی از موش‌ها جایش خالی است، با تعجب پرسید: «دردسر کجاست؟»

موش‌ها در جواب فقط مات و مبهوت نگاهش کردند. فُن همین‌قدر فهمید که هیچ‌کدام از موش‌ها تا آن موقع متوجه غیبت دردسر نشده‌اند. موش‌ها فقط حواسشان به خودشان است.

گفت: «فکر کنم دوباره گم شده. شاید هم دوباره حمله کرده به دونه‌های باغ رُزِتا۱۷.» دردسر اسم خوبی برای موش گمشده بود، چون همیشه، جایی که نمی‌خواستند، سروکله‌اش پیدا می‌شد و دردسر درست می‌کرد. فُن گفت: «باید برم پیداش کنم.»

فُن خوشحال بود کاری دارد که حواسش را از دخترها پرت می‌کند. از طویلهٔ موش‌ها بیرون رفت و دردسر را، با صدایی شبیه موش‌ها، آرام صدا زد: «دردسر! کجایی توپ پشمالوی کوچولو؟»

باغ رُزِتا را گشت، اما دردسر را آنجا ندید. به باغ‌های دیگر هم سر زد، بعد هم همین‌طور دورِ درهٔ وروجک می‌چرخید و هر بار وسعت بیشتری را چرخ می‌زد.

وقتی به رودخانهٔ آسایش رسید، ایستاد. روبه‌رویش جنگل بزرگ ناکجاآباد بود. فُن ف