کتاب حقایق ناگفته

کتاب حقایق ناگفته نوشته کامالا هریس، اولین معاون زن رئیس جمهور آمریکا است. در این کتاب با زندگی او، فعالیت‌هایش و همچنین دیدگاه‌های او درباره عدالت، سیاست و رهبری آشنا می‌شوید و درس‌های الهام‌بخشی از زندگی او فرامی‌گیرید. 

این کتاب را با ترجمه پگاه فرهنگ ‌مهر و سید حسن رضوی بخوانید و از زندگی الهام بخش و تاثیرگذار یکی از زنان رنگین‌پوست، قدرت مبارزه و عدالتخواهی را فرابگیرید. 

درباره کتاب حقایق ناگفته

کامالا هریس در این اثر از زندگی خود، زندگی که از دوران کودکی تا به امروز پشت سر گذاشته است، می‌گوید. این کتاب بخشی از خاطرات و فعالیت‌های او را به عنوان زنی که همیشه دغدغه عدالت‌طلبی داشته است، بیان می‌کند. پدر و مادر او در دوران کودکی‌اش از یکدیگر جدا شدند و وقتی او برای دیدن پدرش به منزل او می‌رفت، به خاطر سیاهپوست بودن اجازه نداشت با بچه‌های دیگر بازی کند. همین مسائل باعث شد تا او به یکی از مدافعان و دغدغه‌مندان عدالت تبدیل شود. در انتخابات آمریکا از باراک اوباما و جو بایدن حمایت کرد و قرار است به زودی فعالیتش را به عنوان معاون رئیس جمهور آمریکا آغاز کند. 

خود هریس در مقدمه کتاب حقایق ناگفته اینطور گفته است: «این کتاب داستان خانواده من است. داستان کودکی‌ام. داستان زندگی‌ای که از کودکی تا به امروز برای خود ساختم. در این کتاب با خانواده و دوستانم، همکاران و اعضای تیمم آشنا خواهید شد. امیدوارم شما هم به اندازه من آنان را گرامی بدارید و حین خواندن این کتاب بفهمید که ممکن نبود به‌تنهایی بتوانم به هیچ‌یک از این دستاوردها برسم و از این پس هم ممکن نخواهد بود.»

کتاب حقایق ناگفته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

این کتاب را به تمام بانوانی که دوست دارند با نقش زنان در جامعه آشنا شوند، پیشنهاد می‌کنیم. اگر به مطالعات زنان، مباحث سیاسی و اجتماعی علاقه‌مند هستید، با خواندن خاطرات کامالا هریس در کتاب حقایق ناگفته، می‌توانید عطشتان را سیراب کنید. 

درباره کامالا هریس 

کامالا دوی هریس  در بیستم اکتبر ۱۹۶۴ متولد شد. او معاون رئیس‌جمهور منتخب ایالات متحده آمریکا، جو بایدن است که از بیستم ژانویه سال ۲۰۲۱ کارش را شروع خواهد کرد. کامالا هریس اولین معاون رئیس‌جمهور زن و نخستین معاون رئیس‌جمهور رنگین‌پوست آمریکا به‌شمار می‌رود. او از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ به عنوان سناتور تازه‌کار ایالات متحده آمریکا از ایالت کالیفرنیا مشغول به کار بود. او از اعضای حزب دموکرات است. 

کامالا از مادری هندی به نام شیامالا گوپالان که زیست‌شناس بود، متولد شد. مادرش در زمینه  سرطان پستان پژوهش می‌کرد و در این زمینه بسیار تاثیرگذار بود. پدرش، دانلد جی. هریس، استاد بازنشسته اقتصاد دانشگاه استنفورد، و اهل جاماییکای بریتانیا بود. 

کامالا هریس فارغ‌التحصیل دانشگاه هوارد و دانشگاه کالیفرنیا، کالج حقوق هیستینگز است. او در انتخابات دادستانی کل ایالت کالیفرنیا در سال ۲۰۱۰ پیروز شد و در سال ۲۰۱۴ با اختلاف زیاد دوباره نیز انتخاب شد.

هریس در سال ۲۰۱۴ با داگلاس امهاف وکیل کالیفرنیایی ازدواج کرده‌است. خواهر کامالا، تحلیلگر سیاسی شبکه ام اس ان بی سی است. از فعالیت‌های او می‌توان به دادستانی ناحیه‌ای سان فرانسیسکو، دادستانی کالیفرنیا و حضور در مجلس سنا از سال ۲۰۱۷ تاکنون اشاره کرد. 

بخشی از کتاب حقایق ناگفته

در همین حین الکساندر، پسر تعمیدی نه ساله‌ام، با چشمانی که اشک در آن می‌جوشید کنارم آمد. اول فکر کردم یکی دیگر از بچه‌ها اذیتش کرده.

«بیا اینجا مرد کوچولو. چی شده؟»

الکساندر سرش را بالا کرد و با من چشم در چشم شد. صدایش می‌لرزید: «خاله کامالا، اون مرد نباید برنده بشه. برنده نمی‌شه، می‌شه؟» نگرانی الکساندر قلبم را شکست. دوست نداشتم هیچ‌کس باعث شود کودکی چنین احساسی پیدا کند. هشت سال قبل، زمانی که باراک اوباما به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد، بسیاری از ما اشک شوق ریختیم. و حالا باید ترس الکساندر را می‌دیدم...

من و پدرش رجی او را بیرون از رستوران بردیم تا آرامش کنیم.

«الکساندر، تا حالا دیدی گاهی اوقات ابرقهرمان‌ها با یک چالش بزرگ روبه‌رو می‌شن، چون یه موجود شرور دنبالشونه؟ وقتی همچین اتفاقی می‌افته اون‌ها چی‌کار می‌کنن؟»

با صدای کم‌جانی گفت: «باهاش مبارزه می‌کنن.»

«درسته. و با دل و جون باهاش مبارزه می‌کنن، چون بهترین ابرقهرمان‌ها مثل تو دل بزرگی دارن. اما همیشه مبارزه می‌کنن، نه؟ پس ما هم باید همین کار رو بکنیم.»

به جمعیت پیش روی خود گفتم وظیفه‌ای در این راه بر دوش‌مان است. گفتم این انتخابات بسیار سرنوشت‌ساز است. همگی باید متعهد به متحدکردن کشور خود باشیم تا آنچه را که در جهت محافظت از ارزش‌ها و ایده‌های زیربنایی‌مان لازم است، انجام دهیم. زمانی که این سؤال را مطرح کردم، به الکساندر و تمامی بچه‌ها می‌اندیشیدم: «باید عقب‌نشینی کنیم یا بجنگیم؟ من می‌گم به جنگیدن ادامه بدیم و من قصد دارم بجنگم!»

آن شب همراه اقوامی که قرار بود شب را پیش ما بمانند، به خانه رفتم. هرکدام به اتاق خود رفتیم، لباس راحتی بر تن کردیم و در اتاق پذیرایی گرد هم آمدیم. برخی روی مبل نشسته بودند، بقیه روی زمین. همگی جلو تلویزیون جا خوش کرده بودیم.

هیچ‌کس نمی‌دانست باید چه بگوید یا چه کاری انجام دهد. هرکدام سعی داشتیم به شیوه‌ای که بلدیم با این موضوع کنار بیاییم. من کنار داگ روی مبل نشستم و یک بسته چیپس بزرگ دوریتوس خوردم. حتی یک دانه از چیپس‌ها را به بقیه ندادم.

اما این را می‌دانستم: یک کارزار پایان یافته، اما کارزار دیگری در راه است. کارزاری که نیاز به کمک همه ما داشت. این بار قرار بود برای روح ملت‌مان مبارزه کنیم.

از آن سال تاکنون شاهد دولتی بودیم که خود از «طرفداران برتری نژاد سفید» در کشور طرفداری می‌کند و به سوی دیکتاتورهای خارج از کشور نیز دست دوستی دراز کرده؛ بچه‌ها را با نقض حقوق انسانی‌شان با بی‌رحمی از آغوش مادران‌شان بیرون کشیده؛ شرکت‌ها و ثروتمندان را تا حد زیادی از پرداخت مالیات خلاص کرده درحالی‌که طبقهٔ متوسط را فراموش کرده است؛ مبارزه ما در برابر تغییرات اقلیمی را از مسیر خود خارج کرده؛ نظام درمانی را به نابودی کشانده و حق تصمیم‌گرفتن زنان در مورد بدن خودشان را به خطر انداخته است. و همزمان به همه‌چیز و همه‌کس، از جمله مطبوعات آزاد و مستقل، حمله کرده است.

ما بهتر از این هستیم. مردم امریکا می‌دانند ما بهتر از این هستیم. اما باید این موضوع را اثبات کنیم. باید به خاطرش مبارزه کنیم.