بریده‌هایی از کتاب حقایق ناگفته

«اجازه نده کسی بهت بگه تو چه کسی هستی. خودت بهشون بگو چه کسی هستی.»

باعث شد بفهمم حتی کسی که اندازهٔ یک کارآموز قدرت دارد هم اگر بخواهد می‌تواند عدالت را اجرا کند.

از زندگی آن‌ها آموختیم خدمت به دیگران است که به زندگی هدف و معنا می‌بخشد.

در امریکا صاحب مقام دادستانی با انتخابات انتخاب می‌شود، چون در کشور ما، جرمی علیه یکی از ما به معنای جرمی علیه تمام ماست. در واقع همان‌طور که از تعریفش پیداست، نظام عدالت کیفری ما شامل مفادی است که در این مفاد قدرتمندان به کسانی که قدرت کمتری دارند آسیب رسانده‌اند و ما از ضعفا انتظار نداریم به تنهایی عدالت را برای خود برقرار کنند و حق‌شان را بگیرند؛ این کار را تلاشی جمعی می‌دانیم. بدین خاطر است که دادستان‌ها نمایندهٔ قربانی نیستند، آنان «نمایندهٔ مردم» هستند؛ جامعه به طور کلی. من همان‌طور که با قربانیانی که شرافت و امنیتشان همیشه برایم در درجهٔ اول بوده کار می‌کردم، این اصل را مهم‌ترین بخش کار خود قرار دادم. آدم باید خیلی شجاع باشد که داستانش را برای همه بگوید و بازپرسی غیرمستقیم در دادگاه را تحمل کند، آن هم وقتی می‌داند جزئیات زندگی خصوصی‌اش برای همه آشکار می‌شود و ممکن است اعتبارش لکه‌دار شود. اما زمانی که در جایگاه شاهد قرار می‌گیرند، در واقع برای همهٔ ما این کار را می‌کنند تا آنان که از قوانین جامعهٔ ما سرپیچی کرده‌اند، نتیجهٔ اعمال‌شان را ببینند و جوابگو باشند.

«آن‌کس که دانش دارد، از کلمات محدود استفاده می‌کند و آن‌کس که درک دارد، خونسرد است.»

خدمت به دیگران است که به زندگی هدف و معنا می‌بخشد.

وقتی پای مهم‌ترین چیزها در میان باشد، وجوه اشتراک‌مان خیلی بیشتر از اختلافات‌مان است.

دستمزدها چهل سال است افزایش نیافته‌اند، حتی با وجود اینکه هزینه‌های درمان، تحصیل و مسکن افزایش قابل توجهی پیدا کرده‌اند. طبقهٔ متوسط امروز هر ماهش را با حقوق همان ماه سپری می‌کند و هیچ‌گونه پس‌اندازی ندارد.

من باور دارم برای این زمانه هیچ پادزهری مهم‌تر از رابطهٔ اعتماد متقابل وجود ندارد. اعتماد می‌دهی و اعتماد دریافت می‌کنی. و یکی از مهم‌ترین عناصر در رابطه‌ای بر پایهٔ اعتماد این است که ما واقعیت را نقل می‌کنیم. اینکه چه می‌گوییم مهم است؛ اینکه چه منظوری داریم، تأکیدی که بر واژه‌های خود می‌گذاریم و اینکه آن‌ها چه ارزشی برای دیگران دارند. نمی‌توانیم مشکلات لگام‌گسیخته‌مان را حل کنیم، مگر اینکه در مورد حقیقت آن‌ها با خودمان صادق باشیم. راجع به مسائلی حرف بزنیم که حرف‌زدن در موردشان چندان راحت نیست و تمام آنچه حقایق بر ما روشن می‌سازند را بپذیریم.

طبقهٔ متوسط امروز هر ماهش را با حقوق همان ماه سپری می‌کند و هیچ‌گونه پس‌اندازی ندارد.

خانم شلتن مربی مهدکودک بود و آقای شلتن کارگر ساختمانی. با درآمد این دو شغل توانسته بودند خانه‌ای دوخوابه بخرند که همیشه آرزویش را داشتند و برای رسیدن به آن کار کرده بودند. ولی حالا که در حال نوشتن این کتابم، قیمت آن خانه در زیلو هشتصدوهشتادوشش دلار ثبت شده است که دیگر امکان خرید آن با حقوق معلمی و کارگری وجود ندارد.

در مناطق روستایی معضل توانایی خرید خانه به‌اندازهٔ شهرها شدید نیست، ولی جوامع روستایی مدت‌ها درگیر فقدان شغل بوده‌اند.

من خیلی به امنیت آب فکر می‌کنم و هرگز آن را ساده نمی‌گیرم.

در قلمرو سیاست عمومی، به نظر می‌رسد در پذیرش نوآوری با مشکل مواجهیم. بخشی از آن به این خاطر است که وقتی نامزد جایگاه‌های حکومتی می‌شوید و مقابل رأی‌دهندگان می‌ایستید، از شما انتظار ندارند فرضیه داشته باشید، بلکه انتظار دارند «نقشهٔ نهایی» را داشته باشید. مشکل اینجاست که وقتی هر نوآوری، سیاست جدید یا نقشهٔ جدیدی را کنار می‌گذارید، احتمال خطا بالا می‌رود و چون جلو چشم مردم قرار دارید، همین خطاها را با خط درشت روی صفحهٔ اول روزنامه‌ها چاپ می‌کنند

در قلمرو سیاست عمومی، به نظر می‌رسد در پذیرش نوآوری با مشکل مواجهیم. بخشی از آن به این خاطر است که وقتی نامزد جایگاه‌های حکومتی می‌شوید و مقابل رأی‌دهندگان می‌ایستید، از شما انتظار ندارند فرضیه داشته باشید، بلکه انتظار دارند «نقشهٔ نهایی» را داشته باشید. مشکل اینجاست که وقتی هر نوآوری، سیاست جدید یا نقشهٔ جدیدی را کنار می‌گذارید، احتمال خطا بالا می‌رود و چون جلو چشم مردم قرار دارید، همین خطاها را با خط درشت روی صفحهٔ اول روزنامه‌ها چاپ می‌کنند

اولین گزارش‌مان که نتایجش را آن روز در وقف کالیفرنیا اعلام می‌کردم، تخمین می‌زد که حدوداً یک میلیون بچهٔ دبستانی از مدرسه فرار می‌کنند و در مدارس زیادی تقریباً همه فرار می‌کردند: یکی از مدارس نرخ فرارش بیش از نود و دو درصد بود. بنابراین همین‌طور که روی سن ایستاده بودم، موضوعی که شاید به نظر ارتباط کمی با وظایف دادستان کل ایالت داشت، تبدیل به قلب بیاناتی پرشور شد که در آن‌ها مدرسان و سیاست‌گذاران حاضر در سالن و فراتر از آن را خطاب قرار دادم تا دست به کار شوند و حساسیت این بحران را بپذیرند.

ایالات متحده بیش از هر کشوری در جهان مردم را به زندان می‌اندازد.

در روز چهار جولایِ ۱۹۹۲، تورگود مارشال یکی از قهرمانان زندگی‌ام که همیشه الهام‌بخش من بوده، سخنرانی‌ای ایراد کرد که تا همین امروز در مورد زندگی همهٔ ما صدق می‌کند. گفت: «ما نمی‌تونیم مثل کبک سرمون رو زیر برف کنیم. دموکراسی همراه با ترس شکوفا نمی‌شه. آزادی همراه با تنفر طلوع نمی‌کنه. عدالت همراه با خشم ریشه نمی‌دوونه.

این نوع متفاوتی از توری محافظ است که اجازه نمی‌دهد افراد سخت‌کوش از طبقهٔ متوسط به بیرون پرتاب شوند و به آن‌ها فرصتی عادلانه برای محافظت از خانواده‌شان می‌دهد. وقتی دست از اعطای تخفیف‌های بی‌شمار مالیاتی به شرکت‌های بزرگ و ثروتمندان برداریم، می‌توانیم این یارانهٔ مالیاتی را پرداخت کنیم.

تغییرات اقلیمی صنایع را هم به خطر می‌اندازد. همین حالا هم تغییرات دمایی و جریان اقیانوس‌ها به صنعت ماهیگیری آسیب وارد کرده است. صنعت کشاورزی با خطراتی در چند جبهه مواجه است: افزایش گونه‌های آفت، حشرات، قارچ‌ها و بیماری‌ها، تغییر الگوهای آب‌وهوایی که برداشت را کاهش می‌دهد و ترس همیشگی از خشک‌سالی.

راهکار متنوع همزمان روی چند جبهه کار می‌کند. حفظ منابع طبیعی ارزان‌ترین و کارآمدترین روش برای افزایش منابع آب‌مان است. ولی باید زیرساخت‌های کهنهٔ آب‌مان را هم به‌روزرسانی کنیم. ظرفیت دریافت و انبار آب توفان‌مان را بالا ببریم و سرمایه‌گذاری هوشمندانه‌ای در بازیافت، تصفیه و نمک‌زدایی آب بکنیم.

درس‌های زیادی می‌توانیم از کشورهای دیگر بگیریم که چنین سرمایه‌گذاری‌هایی کرده‌اند، بخصوص سرزمین اشغالی که در مسائل امنیت آب در دنیا پیشتاز است. فوریهٔ ۲۰۱۸ به سرزمین اشغالی سفر کردم و از مرکز نمک‌زدایی آن بازدید داشتم که از روش اسمز معکوس برای تولید آب تمیز از آب دریا استفاده می‌کند. یک لیوان آب نوشیدم. مثل هر آب دیگری بود. و این همهٔ داستان نبود. همان‌طور که همه می‌گویند، آنها کاری کرده‌اند که بیابان هم گل بدهد. این کار را با استفادهٔ موفق از هشتادوشش درصد از فاضلاب و تصفیهٔ آن برای استفادهٔ کشاورزی انجام داده‌اند. در مقابل ایالات متحده که روزی سی‌ودو میلیارد گالن فاضلاب شهری تولید می‌کند، تنها از هفت یا هشت درصد آن دوباره استفاده می‌کند.

کلمات مهم هستند کلمات توانایی قدرت‌بخشیدن و فریب‌دادن دارند، قدرت آرامش‌بخشیدن و آسیب‌زدن. می‌توانند ایده‌های مهم و اشتباه را گسترش دهند. می‌توانند مردم را به کاری، خوب یا بد، وادارند. کلمات فوق‌العاده قدرتمندند و افرادی که در رأس قدرت قرار دارند و کلمات‌شان به‌سرعت و تا دورترین فواصل پخش می‌شود، موظفند آن‌ها را دقیق و عاقلانه انتخاب کنند.

زمانی که متحد کسی هستیم، به این معنی نیست که وقتی چیزی گفت که با او موافق بودیم فقط به نشانهٔ تأیید سر تکان دهیم، اگرچه این هم مهم است، اما باید دست به اقدامی هم بزنیم. وظیفهٔ ماست که از حق کسانی دفاع کنیم که دور میزهایی که تصمیمات تغییردهندهٔ زندگی گرفته می‌شود، حضور ندارند. نه‌فقط از حق کسانی که شبیه خودمانند، نه‌فقط از حق کسانی که نیازشان با نیاز ما یکسان است، نه‌فقط از حق کسانی که ما را مخاطب خودشان قرار داده‌اند، بلکه وظیفهٔ ما بهبود شرایط انسانی است، از هر طریقی که بتوانیم و برای هر کسی که نیاز داشته باشد.

ولی چیزی که نگرانش نیستم این است: نگران تعهدمان به جنگیدن برای کشوری بهتر نیستم. نگران این نیستم که این تجربه ارادهٔ ما را از بین برده باشد. ما این جنگ را به این دلیل انتخاب نکردیم که مطمئن بودیم پیروز می‌شویم، بلکه انتخاب کردیم چون مطمئن بودیم درست است. چون فقط همین است که باید مهم باشد. و می‌دانم هرچقدر حرفی که قطعاً درست است گفته شود، از ارزشش کم نمی‌شود: اینکه اگرچه پیروز نشدیم، ولی این جنگ مهم است.