کتاب بن‌لادن‌ها نوشته استیو کل با ترجمه کیهان بهمنی، اثری پژوهشی است که به خاستگاه و خواسته‌های اسامه بن‌لادن، همراهان او و خانواده‌اش می‌پردازد. دقت مؤلف و اتکایش بر اسناد و شاهدان ستودنی است.

درباره کتاب بن لادن‌ها

اسامه بن‌لادن از خانواده ثروتمند و پرجمعیتی بود او توانست جنگ و ناآرامی را در خاورمیانه تشدید کند. این کتاب خط فکری و زندگی او را به شکل جامع و با اطلاعات دقیق بررسی می‌کند و خواننده را با او همراه می‌کند.

بخشی از کتاب بن ‌لادن‌ها

آن زمان اسامه بیست‌وهفت ساله بود. به علاوهٔ قدش، ریش سیاه و انبوهش جذبه‌ای خاص به او می‌داد. ریش اسامه از روی گونه‌هایش پایین ریخته و زیر چانه‌اش جمع شده بود و صورتش را کشیده‌تر نشان می‌داد. چشم‌های قهوه‌ای اسامه شاد و سرحال بود اما رفتاری موقر داشت. او در جدهٔ عربستان زندگی می‌کرد و مرتب از آن‌جا به پاکستان در رفت و آمد بود. اسامه به تشویق مربیان مذهبی‌اش در قالب اقدامات بشردوستانه به پاکستان می‌رفت و با جمع‌آوری کمک‌های نقدی و نیروهای داوطلب عرب که به تازگی قدم به عرصهٔ نبرد گذاشته بودند، تلاش می‌کرد به مردم افغانستان کمک کند.

سالم به شکل رسمی همراهان آمریکایی و سوئدی‌اش را به آن‌ها معرفی کرد. اسامه ردایی بلند بر تن و کلاه صاف افغانی بر سر داشت. در مواجهه با خارجی‌ها بسیار محتاط بود اما دست یوهانسن را به گرمی فشرد. بن طی سال‌ها معاشرت با سالم فهمیده بود برادران جوان‌تر سالم بی‌هیچ قیدوشرطی به برادران بزرگ‌تر خود احترام می‌گذارند. مهم نبود که دوستان خارجی سالم در چشم مردان سعودی چقدر آدم‌های پستی به نظر برسند چرا که آن‌ها همین احترام را برای دوستان سالم نیز قائل بودند.

سپس همگی با ماشین به دفتر اسامه رفتند و دور هم نشستند. دو برادر ناتنی حدود دو ساعت با هم به زبان عربی صحبت کردند. بعد نوبت به ناهاری باشکوه رسید. سالم عادت داشت دوستان غربی‌اش را به جاهایی ببرد که بدون او امکان حضور در آن مکان‌ها برای آن‌ها وجود نداشت. اما کسی به شکل آشکار به او اعتراض نمی‌کرد و در هر صورت نه هرینگتون و نه یوهانسن چیزی از مکالمات آن‌ها سر در نمی‌آوردند.

بعد از ناهار اسامه آن‌ها را برای بازدید از اقدامات بشردوستانه برد، که به پشتیبانی و کمک او در منطقهٔ پیشاور به منظور کمک به افغان‌ها انجام شده بود. آن‌ها ابتدا به دیدن اردوگاه‌هایی رفتند که سکونتگاه جنگجویان و غیرنظامیان افغان بود. این مردم به دلیل بمباران‌های ارتش شوروی مجبور شده بودند خانه‌های خود را رها کنند و برای زندگی به چادرهای این اردوگاه‌ها پناه ببرند. آن‌ها از بیمارستانی دیدن کردند که «پر از آدم‌هایی بود که دست یا پایشان قطع شده بود». هرینگتون داستان‌های وحشتناکی دربارهٔ خشونت و توحش ارتش شوروی شنید و باز این‌که با وجود این خشونت جنگجویان زخمی افغان «می‌خواستند برگردند و در راه آزادی افغانستان بجنگند». بعد به دیدن پرورشگاهی رفتند که طوری که یوهانسن به خاطر می‌آورد، بچه‌ها «در اتاقک‌های کوچک... در اتاقک‌های سیمانی روی زمین می‌خوابیدند». بعد بچه‌ها جمع شدند و برای مهمانان اسامه آواز خواندند.